Diederik

XIV

Nog een dag en een nacht bleven zij bij de zuigelingen. Toen ze heelemaal uitgerust waren en ook Diederik weer schoon was, moesten ze weg, omdat er in het zuigelingenland alleen maar zuigelingen mogen zijn.

Ze trokken dus verder. Ditmaal liep Bernard voorop. Diederik bleef heelemaal achteraan. Niemand zei meer: ‘Aanvoerder’ tegen hem en zijn hartje deed er nog pijn van, dat ze zoo om hem hadden gelachen. Hij voelde zich heel klein en het liefst bleef hij maar stilletjes achteraan loopen.

Hij had nergens meer zin in. Het liefst zou hij een deuntje zijn gaan huilen, maar daar paste hij wel voor op. Natuurlijk had hij gek gedaan, maar hij kon het toch niet helpen en van die luier toch ook niet. Wat had hij dan moeten doen?

Verdrietig sjokte hij dus maar mee.

Het was dien dag heel erg warm en ze liepen over een eindelooze heide. Midden op den dag, toen de zon het heetst brandde, liet Bernard hun halt houden onder een boompje dat een beetje schaduw gaf.

Diederik zei niets en bleef stilletjes zitten, terwijl de anderen praatten. Bernard had besloten, dat ze weer terug moesten naar de beek, waar zij tenminste altijd wat te drinken hadden.

‘En we kunnen er best over’, zei Bernard.

[p. 28]

Diederik zei niets. Het kon hem heelemaal niet meer schelen. Alles was heel stil om hem heen, alleen de lucht trilde van de warmte. Daarom schrokken ze echt, toen er opeens een een kraai vlak boven hen krijschte:

‘Brand!’

‘Wat brandt er?’ riep Bernard, terwijl hij opsprong.

‘De hei brandt!’, krijschte de kraai en ze vloog snel weg.

Bernard snoof de lucht eens goed op en ja, er was brandlucht.

‘Vlug’, riep hij, ‘vlug weg!’ En hij holde de hei op.

Maar de brandlucht werd sterker en er kwam rook om hen heen. Zóó liepen ze recht op den brand af. Ze keerden dus om en vluchtten weer terug. Zoo renden ze over paden en heuveltjes, terug langs het boompje, waar ze gerust hadden en verder en verder.

Maar het vuur achtervolgde hen. De vlammen sprongen van den eenen heidestruik op den andere en dichte rookwolken bliezen over hen heen. Harder, harder holden ze. Ze hijgden allemaal van vermoeidheid en angst. Diederik liep achteraan. ‘Ach’, dacht hij, ‘wat is alles treurig en nog die vreeselijke brand ook’. Hij had tranen in zijn oogen, maar, dacht hij, dat komt van dien rook. Vóór hem liep Frietje en zij hoestte en kuchte en telkens weer moest hij haar toeroepen: ‘Harder, harder, het vuur haalt ons in!’

Ze raakten steeds meer achter en opeens bleef Frietje stilstaan. Zij rilde over heel haar vachtje, zij hoestte en hijgde. ‘Ik... kan niet verder’, steunde zij.

‘Vlug, vlug’, schreeuwde Diederik, ‘de vlammen komen dichterbij’.

Frietje schudde alleen maar met haar kopje en toen viel ze voorover in het zand. Diederik probeerde haar weer overeind te zetten, maar ze was heelemaal slap. Hij probeerde haar te dragen, maar dat ging niet en inmiddels sloeg de witte rook om hem heen, zoodat hij nauwelijks adem kon halen.

Hier blijven kon hij niet. Hij liet Frietje dus weer op het zand glijden en sprong Bernard en Elsje achterna, die al een heel eind verder waren.

Maar na een paar passen bleef hij staan. Even keek hij naar Frietje, die daar lag, zoo klein en wit en donzig en dan keek hij naar de witte rookwolken, die over hem heen zwiepten. Je kon nu al het knapperen hooren van de brandende takken. Het vuur was vlakbij.

Alles was verschrikkelijk. Frietje daar, die niet verder meer kon loopen en die rook waarin hij bijna stikte en... alles.

Maar nu moest hij weg. Frietje dragen, dat kon hij niet en het eenige was dus haar alleen te laten liggen. Maar zijn pootjes wilden niet wegloopen.

‘Ach’, dacht hij, ‘die kleine Frietje’. En inplaats van weg te loopen ging hij langzaam een paar passen terug, tegen den rook in naar Frietje toe. Aarzelend keek hij. Toen ineens nam hij een besluit.

Hij kon haar daar niet alleen laten en uit alle macht begon hij te graven. Met zijn

[p. 29]

achterpooten wierp hij zand over haar heen en hij schopte het wijduit over de heidestruiken. Op die manier kon hij haar beschermen tegen het vuur en ervoor zorgen, dat de hei in de buurt niet ging branden. Midden in den verstikkenden rook groef hij en wierp het zand in het rond en een oogenblik dacht hij eraan, dat hij nog niet lang geleden net zoo had gegraven en dat ze zoo gelachen hadden.

‘Ik zal er nu wel weer gek uitzien’, dacht hij, al gravend.

Dichter sloeg de rook op hem neer en hij hoestte en hijgde. Hij kon niet meer. Maar als een razende schopte hij het zand met zijn achterpootjes over de heide heen.

Eindelijk echter werden de hitte en de rook hem te machtig. Zijn kracht verminderde en met een zucht viel hij naast Frietje neer. Ze waren in een verstikkende wolk gehuld en het laatste waaraan Diederik dacht was:

‘Ik kan haar niet alleen laten’.

Toen kon hij niet meer denken.