Diederik

IV

Toen het heelemaal donker geworden was kon Diederik het bord niet meer zien. Hoe kon hij nu ooit nog weten of hij verder mocht.

Plotseling hoorde hij een scherpe stem, die zei:

‘Wat sta jij daar?’

Diederik keek om en zag een oude eend, die hem met booze oogen aanstaarde. De strik om haar keel wapperde en ze snauwde:

‘Kun je niet antwoorden?’

‘Ja, Mevrouw’, fluisterde Diederik.

‘Nou, wat sta je dan hier?’

‘Ik wacht tot het stopbord om is en ik door mag loopen’, zei Diederik.

‘Welk bord’, zei de eend bits.

‘Dat weet ik niet’, antwoordde Diederik’, het bord is weg’.

‘Je bent...’, zei de eend, ‘je bent... een eend, had ik haast gezegd’.

[p. 9]

‘Ja’, zei Diederik.

‘Hoe kan iemand nou wachten op een bord dat er niet is?’, vroeg de eend.

Dat begreep Diederik nu ook niet meer zoo goed.

‘Je moest maar met mij mee gaan’, vervolgde de eend, ‘dan breng ik je naar de politie.’ En ze liep verder. Toen Diederik verschrikt bleef staan, draaide ze zich om en zei boos: ‘Kom, geen praatjes, meegaan!’

Daarom liep Diederik maar met haar mee.

‘Je kent me zeker wel’, zei de eend.

‘Neen - ja, mevrouw’, antwoordde Diederik angstig.

‘Neen - ja? Ken je Tante Saar niet van de radio?’

‘N' - ja’, jokte Diederik.

‘Van den Kook- en Knipcursus?’

‘Ja, Mevrouw’, zei Diederik zacht.

‘Ja, tante Saar’, zei de eend snibbig.

‘Ja... tante Saar’, zei Diederik.

‘Eerst moet ik naar de radio voor mijn knipcursus en dan ga je mee naar de politie’.

‘Ja’, zuchtte Diederik.

‘- tante Saar’, voegde de eend er aan toe.

‘Ja, tante Saar’, zei Diederik.

‘Het is jammer’, snauwde tante Saar, ‘dat we er al zijn. We zijn ondertusschen al zulke goede vriendjes geworden, nietwaar?’

‘Ja, tante Saar’, zei Diederik angstig.

Nauwelijks waren ze binnen in het groote gebouw, of tante Saar stapte kordaat op den microfoon toe en duwde een snoezig beertje, dat er voor stond te praten, met haar vleugel weg. Ze begon direct:

[p. 10]

‘Lieve kindertjes, hier is tante Saar van de bekende knip- en kooklesjes. Halen jullie nu allemaal je schaartjes en naaldjes voor den dag en laat je moeder het fornuis alvast aansteken’.

Toen begon de les, die zóólang duurde, dat alle toehoorders op het einde in slaap vielen en in het heele land het eten aanbrandde.