Verraad in Dorestad

[p. 119]

23 Karl en Isabelle

Het is het jaar 792 en Karl wordt twaalf. De datum van het huwelijk is nu vastgesteld. Landheer Habib heeft er een sterrenwichelaar voor geraadpleegd, de datum is zo gekozen dat de sterren voor allebei goed staan.

Karl ondergaat alles meer dan dat hij er aan meedoet. Het is nu een zaak van de vrouwen, die regelen alles. De priester is bereid op woensdag het huwelijk in te zegenen.

Karl is officieel gedoopt. Dat was nog een heel gedoe, want daarvoor moest hij naakt in een rivier gaan staan. Met veel poespas in het Latijn werd zijn naam officieel Karl.

Dat Latijn, daar begrijpt hij nog niets van. Weer een taal die hij zal moeten leren, want in kloosters praten ze niet anders.

Hij weet dat hij later naar kloosters in Frankenland zal reizen als het Habib te zwaar wordt. Daar is al over gepraat. De landheer vertrouwt erop dat zijn slaaf altijd terugkomt. Zeker nu zijn vrouw hier woont en zijn moeder. Waar zal hij een beter leven hebben dan op dit landgoed?

De dag van de trouwerij is aangebroken. Karl heeft van de landheer nieuwe kleren gekregen. Isabelle krijgt een prachtige japon aan. Het is allemaal Moors, maar het staat mooi.

Met alle slaven gaan ze naar de stad. Het werk ligt een dag stil, dat kan wel in de winter.

Ze komen bij de kerk. Daar raffelt de priester het verplichte Latijn af, en het huwelijk is officieel ingezegend. Isabelle mist haar ouders, die hadden erbij moeten zijn.

Met alle mensen van hun landgoed gaan ze terug. Het is laat in de middag, het wordt zelfs al donker als ze thuiskomen.

Er staat een enorme maaltijd klaar voor allemaal. Er is zelfs

[p. 120]

wijn bij. Een van de slaven drinkt er snel een heleboel van en roept dan: ‘We moesten elke dag een trouwerij hebben!’ Dat is iedereen met hem eens.

Het huwelijk van Karl en Isabelle wordt een mooi feest. Er is geen muziek en er zijn geen danseressen, maar er is veel eten en daar gaat het altijd om.

Er is ook veel wijn, die de stemming steeds rumoeriger maakt. Er worden oude liederen gezongen. Iedereen kent wel een lied uit zijn geboortestreek. Dat klinkt mooi. Alleen worden de stemmen laat op de avond een beetje onvast.

Het draait eigenlijk allemaal om Karl en Isabelle, maar dat is iedereen vergeten. Nu telt alleen de overvloedige maaltijd. En de wijn, daar neemt iedereen veel van.

Het bruidspaar niet, dat zit er rustigjes bij.

Karl eet wel veel. Zo'n maaltijd krijg je nooit meer. Isabelle is altijd al tevreden met minder. Op deze dag neemt ze heel weinig. Ze wil straks niet dronken in het huwelijksbed vallen en ze ziet erop toe dat Karl ook niet te veel drinkt.

Het is wel duidelijk wie daar de baas is, denkt moeder. Ze zit tegenover het bruidspaar en ziet veel. Karl is een lieve jongen, die laat zich wel leiden, denkt ze ook nog.

Dan komt er een man naar haar toe met een volle beker wijn. Ze drinkt volop. Dat maakt haar wat vrolijker. Ze mist haar man en kinderen, die hadden erbij moeten zijn. Karl zei dat nog diezelfde ochtend. Dat was lief van hem.

Het bruidspaar vertrekt stilletjes naar het huisje dat voor hen klaargemaakt is. Daar mogen ze wonen. Het ligt vlak bij het huisje van moeder, zodat ze elkaar elke dag zullen zien. Dat vindt Karl wel prettig. Hij kan zijn moeder nog niet missen, ook al is hij twaalf en nu officieel getrouwd met Isabelle.

In hun huisje rolt hij het bed in en slaapt meteen.

Zijn vrouw zucht, ze had zich de bruidsnacht anders voorgesteld. Maar ze gaat ook slapen. Ze heeft de tijd, en ze heeft Karl. Er is toch een wonder gebeurd.

[p. 121]

De volgende dag is alles weer gewoon. Sommigen staan wat onvast op hun benen, maar dat is na het feest van de vorige avond wel te begrijpen. Said is niet lastig, hij laat zijn slaven maar wat aan rommelen.

Karl is op de normale tijd in de bibliotheek. Hij schrijft daar met Musa tot het tijd is om te gaan eten. Dat is nu weer een gewone maaltijd.

Isabelle heeft ook gewerkt. Het lijkt wel of er niets veranderd is. Ze zit bij Karl en hij is aardig, maar dat was hij voor hun trouwen ook. Het had nu anders moeten zijn.

Het wordt voorjaar en de voorraden raken op. Moeder, Karl en Isabelle vinden dat normaal. In het voorjaar eet je minder, dat is elk jaar zo.

De andere slaven denken er anders over, zij zijn gewend elke dag een goede maaltijd te krijgen en niet die viezige pap die hen nu wordt voorgezet. Ze mopperen en Habib zelf moet erbij komen om hen te kalmeren. Hij is bleek en ziet er slecht uit.

Moeder ziet dat meteen en na een paar dagen weet iedereen het: hun landheer is ziek. Dat komt ongelegen, hij was al bezig zijn reis naar Aniane voor te bereiden. De gids is al gehuurd. Hoe moet dat nu? Said leidt het hele landgoed. Als de landheer doodgaat, moet dat kleine jongetje hem dan opvolgen?

Niemand weet het. De slaven luisteren naar de geruststellende berichten van moeder. Hun landheer is een bijzondere man, dat weet iedereen. Zo vind je er geen twee in heel Spanje.

Karl weet dat Habib last heeft met ademhalen. De kruiden van moeder helpen wel, maar Habib mankeert nog iets anders, en daar zijn geen kruiden voor. Dat gaat vanzelf over, of het wordt de dood van hun landheer.

Karl hoort hoe moeder over de ziekte van Habib praat. Hij weet meer, maar hij zwijgt. Zelfs Isabelle hoort niet hoe het echt met de landheer gaat.

Op een dag laat Habib Karl bij zich komen.

[p. 122]

‘Jongen,’ fluistert de landheer, ‘ik kan niet naar Aniane, ik heb meer tijd nodig om te genezen. Jij moet in mijn plaats gaan. Dat is eerder dan we gedacht hadden, maar nu is het nodig. Alles staat al klaar. Je gaat overmorgen op reis. Er is een rustige muilezel voor je, daar kun je op reizen. Mijn paard blijft hier. Verder zijn er vier pakezels met voedsel en er is de gids Sumail. Samen kunnen jullie naar Aniane reizen. Hij gaat dit keer de hele weg met je mee. In het klooster moet je om de volgende boeken vragen.’ De landheer noemt zeven titels, zucht dan en zegt tot slot: ‘Je hebt de boeken bij je die jullie hebben overgeschreven. Je schrijft op welke boeken ze volgend jaar willen hebben. Dat is alles, laat me nu maar weer slapen.’

Karl komt thuis en is blij. ‘Ik mag naar Aniane!’ roept hij verheugd.

Moeder en Isabelle zijn verbaasd. ‘Jij naar Aniane, helemaal aan de andere kant van de bergen? Wat moet je daar doen?’

‘Een paar boeken ophalen, die hebben die monniken vorig jaar geleend. Verder schrijf ik op wat ze nu weer willen hebben en dat maken Musa en ik dan in orde.’ Tot zijn verbazing beginnen alle twee de vrouwen te huilen.

‘Waarom huilen jullie?’

‘Het is zo ver en zo gevaarlijk,’ snikt Isabelle.

Moeder knikt. ‘Ik zal je kruiden meegeven en vertellen waar je ze voor gebruiken moet. Schrijf jij het dan op. Als je dat niet doet, kun je je vergissen, en dat is niet zo leuk.’

Twee drukke dagen volgen.

Karl neemt de kruiden van moeder in ontvangst. Hij schrijft op waarvoor ze zijn. Hij bekijkt als een echte reiziger zijn pakezels. En zijn muildier. Dat is inderdaad een heel rustig beest. Hij praat met gids Sumail en ze spreken af dat ze heel vroeg zullen vertrekken. Ze hebben genoeg eten voor onderweg. Vroeg weggaan is goed, want Sumail wil de eerste dag tot bij Huesca komen en dat is een heel eind. Daar is een goede herberg. Ze krijgen ook geld mee, dat zal de gids beheren. Karl weet nog niet veel van geld.

[p. 123]

Dan is het de dag van vertrek.

Het is nog donker. In hun eigen huisje omhelst Isabelle Karl innig en smeekt hem terug te komen.

‘Dat doe ik altijd, er is een ervaren gids bij.’

Isabelle weet dat, maar er zijn zoveel gevaren onderweg, er zijn overal rovers en boeven. Ze is bang en laat dat zien. Ze huilt. Moeder huilt en dan huilt Karl ook.

Door een waas van tranen ziet hij het grote huis aan zich voorbijgaan. Daarbinnen ligt de zieke landheer.

Karl gaat naar het land van de Franken. Als een echte reiziger.