Verraad in Dorestad

[p. 93]

18 De trouwerij

Op een dag haalt Said Karl uit de les. Hij doet dat met veel verontschuldigingen, maar Karl moet wel mee. Er is een slaaf die zegt dat hij ziek is en niet kan tillen. Dat gelooft Said niet, Karl kan als tolk helpen.

Ze komen bij een droevig kijkende slaaf, een Frank. Hij ziet Said en Karl komen en kijkt nog droeviger. Hij vertelt Karl dat hij die dag al zoveel zware dingen heeft moeten tillen, zijn rug wil niet meer.

Karl luistert, en zegt dan in het Arabisch: ‘Deze man is echt ziek, hij heeft te veel getild. Zijn rug is kapot. Zal ik hem naar mijn moeder brengen?’ Said knikt, dat is het beste. Een andere slaaf moet nu het zware werk doen.

Met de zieke komt Karl bij moeder en hij vertelt wat er met de man aan de hand is. Ze kijkt naar de rug, ziet iets en duwt hard tegen de wervels. De man gilt van pijn, moeder duwt nog harder en ineens zit alles weer recht.

‘Deze man mag nooit meer iets tillen,’ zegt moeder. ‘Ik zal een zalfje voor hem klaarmaken, dat helpt de pijn te verzachten.’

Karl gaat met de patiënt naar Said terug en zegt: ‘Mijn moeder heeft de rug van deze man rechtgeduwd, hij mag nooit meer iets tillen.’

Said kijkt boos: dat is vervelend. Dan heeft hij een idee. ‘Laat hij je moeder maar helpen in haar kruidentuin. Dat kan hij misschien nog wel en dan is er meteen hulp als er weer iets mis gaat.’

Karl vertelt dat aan de zieke man en die kijkt weer blij. Werk in de kruidentuin, dat is iets wat hij graag wil doen.

De volgende ochtend heeft iedereen ineens last van zijn rug. Ze komen allemaal bij moeder, die slaat er hard op en zegt: ‘Deze rug

[p. 94]

mankeert niets, gewoon weer aan het werk.’ Ze smeert er nog wat olie op en dan is de rug genezen. Na die ochtend klaagt niemand meer over zijn rug.

Said heeft intussen andere zorgen. Zijn zoon gaat trouwen met de dochter van een man die op een ander landgoed de leiding heeft. Die trouwerij, daar is al maanden geleden toe besloten, maar nu komt het feest zèlf en dat gaat een heleboel geld kosten. Hij praat erover met de landheer en die zegt: ‘De maaltijd na afloop betaal ik. Alle slaven moeten ook genodigd worden, dat is goed voor ze.’

Said is blij met het aanbod van zijn baas, maar dat alle slaven mee mogen eten vindt hij maar vreemd. Goed, de heer Habib zegt het, dus het moet zo gebeuren.

Karl merkt weinig van de drukte vooraf. Hij is wel aanwezig bij het gesprek waarin Habib aanbiedt de maaltijd te betalen, maar hij weet nog niet wat dat betekent.

Op de dag van de trouwerij mag hij met de landheer mee.

Ze gaan met Malik, de zoon van Said, naar het huis van het meisje en daar wordt een of ander contract getekend. Het schijnt dat Said geld geeft aan de vrouw, helemaal begrijpen doet Karl het niet.

Die bruid is nog steeds niet te zien, ze zit achter een paar doeken. Driemaal gaat er iemand heen die vraagt of ze met Malik wil trouwen. Driemaal zegt ze ja, en dan komt ze naar voren. Het is een klein vrouwtje, gesluierd.

Tijdens de wandeling naar het huis van de bruid was er al muziek, van drie muzikanten. Die spelen nu weer vrolijke liedjes en er gaan twee meisjes dansen.

Met een nog langere stoet gaan ze terug naar het landgoed van Habib, waar het feest pas goed zal beginnen. Drie ezels met alle bezittingen van de bruid gaan mee, daar liggen ook de geschenken op die ze kreeg voor haar trouwen.

Het wordt een groot feest. Er is muziek, er zijn tien danseressen en iedereen is prachtig gekleed. Karl heeft zijn nieuwe kleren aan,

[p. 95]

maar die lijken in niets op wat de anderen dragen. De een is nog mooier dan de ander. Je ziet de meest kostbare stoffen, iedereen doet zijn best zo rijk mogelijk te lijken.

Dan komt de maaltijd. Voor de slaven is er een maaltijd in hun gewone schuur. Karl mag bij het hoofdmaal blijven. Moeder hoort daar nogal wat gemopper over. Gelukkig is er voor de slaven hetzelfde als voor de gasten. Dat hebben ze al snel door en dan is iedereen tevreden. Ze eten en eten tot ze niet meer op kunnen staan.

Voor Karl is het veel moeilijker. Hij maakt dingen mee die hij nog nooit beleefd heeft en moeder is ver weg.

Hij zit aan het verre eind van de tafel en de meeste schalen zijn leeg voor ze bij hem komen. Hij eet wat hij kan, maar de mensen voor hem lusten zoveel dat er weinig voor hem overblijft.

Habib zit in het midden, hij ziet Karl benauwd kijken en laat dan een aparte schotel met heerlijke spijzen naar hem brengen. Zo krijgt Karl toch nog genoeg te eten.

Bij de maaltijd is er muziek en dans, maar daar let niemand meer op. Eten is nu het belangrijkste.

De dag na de trouwerij mogen alle slaven rusten. Dat hebben ze ook wel nodig na zo'n maaltijd. Het is een heerlijke dag, zelfs Bartrade klaagt niet.

Dan begint weer het gewone werk. De dagen zijn nu korter en moeder moet met de anderen meewerken. Alle wol is tot draden gesponnen, daar moeten anderen nu mee aan het werk.

Er is minder werk dan in de zomer en het is kouder. Er ligt sneeuw op verre bergtoppen, het kan in de nacht gemeen koud zijn.

Bartrade klaagt dat haar huisje te koud is, ze heeft ook niet genoeg dekens. Om van het gezeur af te zijn geeft Said haar een extra dikke deken. Dat helpt, ze klaagt niet meer.

Ondertussen leert Karl nu hele dagen lezen, schrijven en spreken. Hij kan het al aardig. Hij leest vlot, al snapt hij niet alles wat hij opleest. Het zijn vaak heel moeilijke boeken over sterren en zo.

[p. 96]

Maar Habib wil hem klaarmaken voor de taak in de bibliotheek. In het voorjaar gaat hij op reis. Dan moet Karl de zorg voor de bibliotheek over kunnen nemen en dan moet hij boeken overschrijven. Of hij het nu begrijpt of niet.

De kruidentuin van moeder wordt steeds mooier. Vooral nu er een man is die voor haar kan spitten en graven. Ze gaat met hem naar het bos en laat hem bepaalde plantjes uitgraven, die ze naar hun tuin vervoeren. De man doet nu veel zwaarder werk, maar hij doet het graag en dat maakt verschil. Toen hij zijn rug beschadigde, was het door het werk dat hij haatte, nu werkt hij hard en maakt de kruidentuin tot iets heel moois. Said ziet het wel, maar houdt zijn mond. Het is wel goed zo.

Het voorjaar komt en er is nog steeds genoeg te eten. Dat vinden moeder en Karl nogal bijzonder, het voorjaar is anders altijd de tijd van honger en gebrek. De slaven merken het al niet meer op, ze zijn niet anders gewend.

Habib is volop bezig met de voorbereiding van zijn reis. Voor het berggebied is er een gids, een man die daar als herder lang gewoond heeft. Wie in 791 zonder gids in de bergen gaat reizen, kan verdwalen en dan vindt niemand je meer terug.

Er zijn drie pakpaarden met bagage en boeken, er is zijn eigen paard en een klein paard voor de gids. Die man gaat mee tot een dorp aan de Frankische kant van de Pyreneeën en wacht daar tot zijn baas terugkomt. Dan gaan ze samen weer terug door de bergen, en de gids wordt betaald.

Karl krijgt nu de zorg voor de bibliotheek en hij moet een dun boekje overschrijven. Habib bedoelt dat alleen nog maar als oefening, maar Karl denkt dat het echt werk is. Hij doet zijn best die malle letters zo goed mogelijk over te schrijven. Hele dagen zit hij in ‘zijn’ bibliotheek en schrijft. Er is een boek met verhaaltjes, daar leest hij af en toe hardop uit.

Hij spreekt nu vlot Arabisch en helpt Said als er iets vertaald moet worden. Dat gebeurt niet zo vaak meer. De slaven zijn rus-

[p. 97]

tig. Bartrade heeft met haar gemopper geen succes meer, ze laten haar maar kletsen.

Iedereen berust in zijn lot, en de man in de kruidentuin werkt met moeder hard om alles op tijd in de grond te krijgen. Dan begint de taak het onkruid te wieden. In een tuin ben je nooit klaar.

Karl schrijft, moeder werkt en doet haar kruidentuin, en Habib is op reis. Voor Karl is er niet meer elke dag les. Ook zijn er niet meer de vele wijze raadgevingen van de landheer. Maar dat is ook wel eens rustig.