Verraad in Dorestad

[p. 67]

13 Weer op de boot

Meteen de volgende dag lopen ze naar Chalon. Moeder en Karl worden nu goed bewaakt. Ze mogen wel bij elkaar blijven, maar er is altijd een bewaker bij hen. Vluchten kan niet meer. Moeder heeft die nacht nog een man uit haar eenzame cel geslagen. Die kerels blijven dus verder maar van haar af. Met Karl loopt ze vooraan, ze praten Saksisch, dat kan de bewaker niet verstaan.

‘Jammer dat we weer gevangen zijn,’ zegt Karl.

‘We vluchten weer zodra we er kans toe zien,’ zegt zijn moeder. Ze is weer helemaal opgeknapt, ze wil weer vechten voor het leven.

‘In Chalon gaan we op boten verder,’ weet Karl. ‘Ik heb dat gehoord van twee bewakers. We varen stroomafwaarts, dus ik hoef niet te trekken.’

‘Heb jíj die beul van de rots gegooid?’ vraagt moeder.

‘Een klein zetje, het was een smal pad en hij holde langs. Alleen de man achter mij heeft het gezien. Hij zei er niets over, iedereen haatte die kerel.’

‘Toch was dat gevaarlijk, ze hadden je wel dood kunnen slaan.’

Karl haalt zijn schouders op. ‘Alles is gevaarlijk, vluchten ook. Die kluizenaar was aardig, hij probeerde ons te helpen.’

‘Ja, hij is een goed mens, te goed voor deze wereld. Hij weet veel van kruiden.’ Moeder heeft nog steeds een pakje kruiden van Maarten op haar open wond.

‘Hoe gaat het met die wond?’ vraagt Karl.

‘O, dat heelt wel, ik heb de goede kruiden.’

‘Dat je niet gegild hebt toen hij in je been stak.’

‘Vrouwen weten wat pijn lijden is, ik nies niet van een grassprietje.’

Karl grijnst. ‘Daar is het allemaal mee begonnen, met dat

[p. 68]

stomme grassprietje.’

Moeder denkt weer aan haar dochtertjes, ze snikt. ‘Waarom doen mensen elkaar dat aan? Op ons beiden na is iedereen dood. Wat is de zin daarvan?’ En even later: ‘Wij gaan samen verder, Karl, je bent al een echte man. Ik vind het knap dat je die taal van de Franken zo snel leerde.’

Zo pratend komen ze in Chalon, een stadje aan de river de Saône. Daar liggen inderdaad bootjes klaar. Niemand mag van de kade weg. Ze worden goed bewaakt, vooral Karl en zijn moeder.

Er zijn drie bootjes. Karl en moeder komen op de boot van de baas, die is iets groter en er is daardoor ook meer plaats voor de slaven. Helemaal vooraan ligt wat stro, gelukkig zonder vlooien. Daar moeten ze op zitten, en afwachten tot ze weer op een of andere slavenmarkt komen.

De baas heeft nu haast. Er komen etenswaren aan boord en dan varen ze meteen weg.

De rivier stroomt hier snel, de stuurlui hoeven alleen maar te sturen. Het gaat vanzelf. Er is ook nog een zeil op dit bootje, maar dat gebruiken ze niet eens.

In de avond liggen ze bij een inham waar bomen zijn. Karl kijkt zo onopvallend mogelijk of ze kunnen vluchten. Dat lukt niet, ze worden te goed bewaakt. Er is steeds een man bij hen en die mag niet slapen. Hij wordt na twee uur afgelost door een andere bewaker.

Het voedsel op dit bootje is goed, ook Karl en zijn moeder krijgen weer eten. Ze laten het zich goed smaken en gaan dan maar slapen. De vrijheid is ver weg.

De volgende dag varen ze tot Lyon. Daar wordt weer eten ingekocht, en ze varen meteen verder.

Karl hoort dat de rivier hier Rhône heet. Hij vraagt of hij ook eens mag sturen en dat mag warempel. Hij zit aan het roer en houdt het bootje zo goed mogelijk midden op de rivier.

Dat is leuk werk, beter dan aan een touw een boot over de Rijn

[p. 69]

slepen. Ze hebben nu het zeil gehesen, want er staat een noordenwind. Die is wel kil, maar zo schieten ze in elk geval op.

Na een tijdje moet een andere man sturen. De baas vraagt aan Karl: ‘Waar heb jij leren varen?’

‘Bij Hrotberet. Dat is de vent die ons wilde verkopen. Hij heeft mijn vader bedonderd met een verhaaltje over een boerderij bij Koblenz. Mijn vader geloofde dat en we gingen allemaal mee. Op zijn schip mocht ik ook sturen. Ze zijn allebei doodgeschoten door de bende van een roofridder.’

‘Je hebt al heel wat meegemaakt,’ zegt de slavenkoopman.

Karl haalt zijn schouders op. ‘Het is allemaal begonnen toen die soldaten van koning Karel ons uit ons dorp wegvoerden. Dat waren smeerlappen, ze lieten onderweg tientallen mensen doodgaan. Pas in een klooster in Aken zijn we een beetje opgeknapt.’

De slavenkoopman knikt. ‘Het leven is niet altijd eenvoudig. Jij moet maar veel geld opbrengen, je bent een flinke vent.’

Daarmee is het gesprek afgelopen. Karl komt weer bij moeder op het voorschip. Ze horen de golven tegen de boeg, ze hebben goed eten, het leven is nu zo slecht nog niet.

Na bijna een week zijn ze in Arles. Het is hier veel warmer dan thuis in Saksen. Daar kan het in de zomer ook wel warm zijn, maar hier is het veel heter.

Ze blijven een nacht op het schip en dan begint het verkopen. Je bent weer een stuk vee en je moet geld opbrengen.

Veel kopers kijken alleen maar naar de slaven en slavinnen. Kopen is er niet bij.

Dan komt er een man uit Saragossa. Hij biedt een bedrag dat de koopman wel aardig in de oren klinkt. Het duurt drie dagen eer ze het eens zijn.

Intussen komt er een edelman uit de buurt van Arles, die moeder wil kopen. De koopman zegt: ‘Die jongen daar hoort bij haar, ik verkoop ze het liefst samen. Het is een slimme jongen. Hij kan varen en hij leert alle talen binnen een week.’ De edelman bekijkt Karl, ziet er niets in en de koop gaat niet door. Hij koopt een

[p. 70]

andere vrouw, die gaat met hem mee als slavin.

De man uit Saragossa neemt tenslotte twaalf slaven mee. Karl en zijn moeder zijn daar ook bij. Ze volgen hun nieuwe meester naar een schip. Daar worden ze geboeid.

Ontsnappen is bij deze man niet mogelijk. Hij heeft kort krullend haar en hij is donker. Zijn ogen zijn vriendelijk, maar zijn mond niet. Die is gewend bevelen te geven, bevelen die meteen uitgevoerd moeten worden.

Karl heeft nu een blauwachtige streep over zijn voorhoofd, dat komt van de zweepslag die hij kreeg langs de Rijn. Zijn gezicht is beschadigd en dat heeft zijn prijs verlaagd. Een slaaf moet er goed uitzien, anders gaat er iets van de prijs af.

Meteen de volgende ochtend vertrekken ze. Eerst varen ze over de rivier, daarna op volle zee. Het bootje deint op de golven, sommige slaven worden zeeziek, ze geven hun hele maaltijd aan de vissen. Moeder en Karl doen dat niet, zij genieten van de frisse wind en de golven.

Ze varen naar een klein havenstadje en beginnen dan aan de lange wandeling naar Saragossa. Dat is tien dagen lopen. Karl hoort nu een heel andere taal, het Arabisch. Binnen een paar dagen weet hij al wat ‘eten’ is en ‘lopen’.

De koopman zorgt goed voor hen. Alleen bij het eten mogen de handboeien even los. Ze lopen met de handen op de rug vastgebonden. Vluchten is zo niet mogelijk. Het zou ook moeilijk gaan, Karl spreekt de taal van dit land niet en hij zou als slaaf meteen opvallen.

Zijn moeder is nog opvallender door haar blonde haar. Het been is helemaal genezen, ze stapt flink door. Waarheen? Naar de volgende slavenmarkt.

Wat hen daar wacht, weten alleen de goden.

Ze overnachten in stallen van herbergen die goed worden bewaakt. Maar er is elke dag goed eten. De koopman weet dat een goed doorvoede slaaf meer opbrengt dan een die mager en zwak is. Daarom besteedt hij alle zorg aan de maaltijden. Zijn koopwaar

[p. 71]

moet er straks goed uitzien.

Hij probeert zelfs iets te doen aan de blauwe streep op het gezicht van Karl, maar dat lukt niet. Er komt drie dagen een dikke pleister op, maar de streep is na de behandeling nog net zo blauw als ervóór.

Na tien dagen bereiken ze Saragossa, een grote stad met een levendige handel in slaven. Ze verblijven in een soort schuur, dicht bij de stadsmuur. Vluchten kan ook hier niet.

Elke ochtend is er een flinke maaltijd en dan gaan ze naar de markt. Enkele slaven worden verkocht, boeren willen wel van die christenen hebben als hulp.

Voor moeder en Karl is nog geen koper gevonden.