Verraad in Dorestad

[p. 52]

10 Naar Verdun

Ze komen dicht bij Koblenz. Daar is een zijrivier die ze met oostenwind een eindje opvaren.

Karl is weer bij moeder en Isabelle, dat maakt hem blij. Zijn oog is beter, maar hij houdt littekens op zijn hoofd en zijn handen.

Vera is nu ziek, moeder wanhoopt. Isabelle staat haar bij. Ze doen alles voor de kleine meid, maar niets helpt. Er zijn al veel kinderen doodgegaan, die gaan overboord en spoelen wel ergens aan.

Moeder probeert aan kruiden van de oever te komen, ze laat Karl ernaar uitkijken. Hij mag op de wal van een aardige slavenhaler. Helaas komt hij met de verkeerde plantjes terug, daar wordt Vera alleen maar zieker van.

Karl ziet Koblenz in de verte, daar ergens was die boerderij. Hij weet nu dat Hrotberet al die tijd gelogen heeft, er is daar geen bedrijf voor hen. Het was vanaf het begin de bedoeling hen als slaven te verkopen.

Hij voelt aan de striem op zijn gezicht.

Je bent slaaf, een stuk vee dat moet doen wat de bazen willen. Ze sjouwen hun bootjes naar de Moezel en dan kunnen ze varen. Tot de wind draait, dan is het weer elke dag slepen geblazen.

De man die hen nu aanvoert is vriendelijker. Hij slaat niet, maar trekt zelfs af en toe mee. Het pad is smal en glibberig, het kost moeite de drie bootjes te trekken en de slavenhaler weet dat. Hij spaart zijn slaven, zweepslagen zijn er niet meer bij.

Er is genoeg eten voor iedereen. Waar dat vandaan komt, weet Karl niet. Ze eten, dat is genoeg.

Vera wordt steeds zieker, en moeder ziet ten slotte haar kind doodgaan. Karl praat met de slavenhaler die nu toezicht houdt bij het trekken. Hij mag met een primitief soort spa een gat in de

[p. 53]

grond maken en daar gaat het dode zusje in. Moeder is erbij, Isabelle ook. Ze steunt moeder, die het uitschreeuwt van verdriet. Twee kinderen en haar man zijn dood, wanneer zal het haar beurt zijn?

Isabelle troost haar, ze is als christen opgevoed en praat over de hemel waar die kinderen nu onbekommerd kunnen spelen.

Moeder begrijpt dat allemaal niet, hoe kun je zomaar een kind dood zien gaan? Wat heeft dat voor zin? De goden moeten wel erg boos zijn, haar zegt dat christendom niets. Ze hoort de verhalen van Isabelle en weet niet meer wat ze moet denken. De oude goden zijn machteloos en de nieuwe godsdienst begrijpt ze niet. Toch luistert ze wel naar Isabelle. Het zou allemaal waar kunnen zijn. Dan is het leven na de dood beter dan dit leven als slavin. Je wordt vervoerd als een koe, en gaat er een kalf dood onderweg, dan is dat jammer, meer niet.

Karl ziet zijn moeder vermageren, toch eet ze genoeg, daar zorgen Isabelle en Karl wel voor. Het is een droevig bestaan.

Karl moet nu elke dag trekken. Ook dat went, het is net zoiets als mest verslepen.

Zo gaat dat dag in dag uit door, tot ze bij een kasteel komen. Het heet daar Thionville. Iedereen moet van boord en ze worden in vieze stallen bij elkaar gedreven. Gelukkig krijgen ze wel meteen nieuw stro. De slavenhalers worden wat voorzichtiger met hun handelswaar.

De lange mars naar Verdun staat te beginnen. Karl heeft gehoord dat ze daarheen gaan. Hij stond bij een paar slavenhalers en die praatten erover. Er schijnt daar een grote slavenmarkt te zijn, daar worden ze verkocht. Wat zal er daarna met hen gebeuren? Niemand weet het.

Karl probeert wel eens een gesprek met de slavenhalers te beginnen, maar dat zijn domme mannen, die weten ook niets.

Hij hoort wel dat vanuit Verdun veel mensen naar Spanje verkocht worden. Of dat erg is, weet hij ook niet. Ze schijnen daar een andere godsdienst te hebben, mohammedaans hoort Karl het

[p. 54]

noemen. Of dat erger is dan het geloof van christenen en wat die elkaar daarmee aandoen, is niet duidelijk.

Meteen de volgende dag begint de tocht naar Verdun.

Ze lopen in een lange rij Thionville uit en moeten meteen klimmen. Dat duurt dagen zo. Elke dag in een of andere vieze stal slapen, weinig eten, en lopen. Steeds maar weer lopen, berg op, berg af. Er komt geen eind aan.

Karl loopt nu steeds met Isabelle. Dat gaat goed. Samen ondersteunen ze moeder, die ziek is van verdriet. Ze wil het weinige eten dat ze krijgt, niet hebben. Ze zou liever doodgaan.

Maar Karl en Isabelle proberen haar op de been te houden, en dat lukt. De oude vechtlust komt terug. Moeder wil weer leven.

Er sterven verzwakte slaven, die gaan in een haastig gegraven graf aan de kant van de weg. De baas van de slavenhalers wil zijn koopwaar snel in Verdun hebben. Er gaan er te veel dood, straks verdient hij niets meer.

Eindelijk, na ruim een week zwoegen in de bergen, zien ze de stad Verdun liggen. Het is al avond, ze moeten buiten de stad blijven, de poorten zijn dicht. Dat wordt een koude nacht. Moeder, Isabelle en Karl zitten dicht bijeen om elkaar warm te houden. Na een eindeloos lijkende nacht komt de zon op.

Ze moeten meteen de stad in en daar gaan ze naar een van de drie slavenmarkten. Ze worden nu gescheiden. Isabelle en moeder staan een heel eind bij Karl vandaan. Karl is helemaal alleen. Hij staat tussen de mannen, zo brengt hij meer geld op.

Er zijn wel kopers, maar die willen niet genoeg betalen. Karl kan alle onderhandelingen in de Frankentaal goed volgen. Hij hoort hoe de slavenhaler nu zijn koopwaar aanprijst.

Het lijkt wel of er heel bijzondere slaven te koop zijn. Karl begrijpt er niets van: dat volk behandelt je als vee terwijl je onderweg bent, en nu ineens is alles zo mooi. De kopers zijn ook niet gek, die doorzien die kooplui wel. Het is hier een veemarkt, je prijst je koe aan en je verdient eraan.

[p. 55]

Er is een aardige edelman, die wil Karl kopen. Karl vraagt of hij dan ook zijn moeder en Isabelle wil kopen. De slavenkoopman is woedend, een slaaf die praat, dat mag helemaal niet. Vee loeit, dat zegt niets.

De edelman kijkt naar moeder en Isabelle, maar de koop gaat niet door. Die kans op een aardige baas is verkeken. Toch wil Karl Isabelle niet in de steek laten. Zijn moeder ook niet, maar dat is een heel ander gevoel.

Dan komt er een man die de hele partij ineens wil kopen. Karl hoort het. Hij hoort ook dat de slavenkoopman een hoge prijs vraagt. Dat wil de ander niet, hij loopt weg, maar komt na een tijdje terug.

Weer een lang gesprek, nu wat verder van de vastgebonden Karl vandaan. Hij kan alleen datgene verstaan wat luid geschreeuwd wordt. Weer worden de twee kooplui het niet eens.

De volgende dag worden een paar mannen verkocht. Er is een onguur uitziend persoon die ze meeneemt. Ver weg schreeuwen de vrouwen, ze zien hun man weggaan, voor altijd.

De koopman die slaven voor Spanje zoekt, komt telkens terug. Karl hoort dat de prijzen steeds dichter bij elkaar komen. Dat zal wel handelen worden, dan gaan ze naar Spanje. Ach, in het land van de Moren zal het ook wel weer lukken.

Hij ziet van verre dat Isabelle verkocht wordt aan een man. Hij hoort later, door goed te luisteren, dat die man uit Luik komt. Hij wil ook Karl kopen, maar de slavenhaler en hij worden het niet eens over de prijs.

Karl ziet Isabelle weggaan en kan alleen maar wuiven. Ze wuift terug, tranen stromen over haar wangen. Ze ziet niets meer. Ze moet Karl verlaten, die ziet ze nooit meer terug.

Moeder is versuft. Ze beseft pas dat Isabelle verkocht is als het meisje al op de boot naar Luik stapt.

De koopman uit Keulen spreekt eindelijk een prijs af met de man die slaven voor Spanje zoekt, en Karl komt terug bij zijn moeder. Van haar oude strijdbaarheid is niets meer over. Ze is willoos als

[p. 56]

een slavin. Karl niet, die kijkt nog steeds rond of ze niet kunnen ontsnappen. Daar is weinig kans op, ze moeten wel mee naar Spanje. Misschien is er onderweg een kans?

Ze komen weer in een vieze schuur. Het kan moeder niets meer schelen, ze zou liever dood zijn. Alleen het lot van Karl houdt haar nog in leven, als hij ook wegvalt is het haar dood.

Karl denkt: ze komt er wel weer bovenop, ze kan altijd vechten. Jammer dat Isabelle er niet meer is, samen zouden ze moeder meer moed geven.