Verraad in Dorestad

[p. 36]

7 Hrotberet

Thuis geeft het nieuws veel opschudding. Jutta huilt, ze vindt het jammer dat ze weggaan. Ze is bijzonder veel gaan houden van de kleine Agnes. Die is door haar van de dood gered. Ook Agnes is graag bij Jutta.

Toch moeten ze over een week weg, weer op reis, naar een of andere onbekende streek. Koblenz! Waar ligt dat? Karl zoekt het uit. Hij vraagt het aan kooplieden bij de haven van Dorestad.

‘Koblenz,’ zegt een van hen. ‘Dan zit je al helemaal tussen de bergen. Ik ga nooit zo ver. Er zitten mij daar te veel rovers. Keulen is voor mij ver genoeg.’

‘We gaan met Hrotberet naar Koblenz, daar is een boerderij voor ons.’

De koopman waar Karl mee praat kijkt bedenkelijk. ‘Hrotberet, die durft veel. Die rotte Saks is nergens bang voor. Ik hoop dat jullie je boerderij echt zien.’

‘Wat bedoelt u daarmee?’ vraagt Karl.

‘Och, Hrotberet wil ook nog wel eens andere spullen verkopen dan zijn wollen lappen. Mensen bijvoorbeeld.’

De koopman wendt zich af en Karl hoort niets meer. Ook andere mannen zijn zwijgzaam als het over Hrotberet gaat. Maar vader gelooft vast in de eerlijkheid van de Saksische koopman en hij lijkt gelijk te krijgen. Karl kan niets tegen koopman Hrotberet vinden dat echt verdacht is. Toch blijft hij het vreemd vinden: waarom moeten ze zo ver? Er zijn toch ook wel boerderij en dichterbij.

Het afscheid van Jutta is moeilijk. De oude vrouw huilt, en knuffelt Agnes. Ook het kind huilt. Karl ziet het en denkt: vrouwen huilen bij alles. Toch vindt hij het ook moeilijk Jutta vaarwel te

[p. 37]

zeggen. Ze hadden het hier goed, nu wacht weer een onzekere toekomst. Het wordt een lange reis. En wat zal Hrotberet doen?

Jutta is ervan overtuigd dat de koopman een oplichter is. Ze heeft dat ook al een paar maal gezegd. Maar vader wil niets ten nadele van Hrotberet horen. Dus is Jutta maar opgehouden met haar waarschuwingen. Die man is verantwoordelijk voor zijn gezin, hij moet zelf maar weten wat hij doet. Hij is oud genoeg om wijs te wezen.

Ze gaan naar het schip. Jutta is bij haar huisje gebleven. Ze heeft gewuifd tot ze het groepje niet meer zag, door haar tranen, en ze denkt met pijn in haar hart aan de kleine Agnes.

Op het schp is de ontvangst hartelijk. Er is een aparte slaapplaats voor vader en moeder, voor de twee kleine meisjes is een apart hoekje vóór in het schip en Karl ziet zelf maar waar hij gaat slapen. Hij vindt een plekje bij de mast.

Er staat een strakke westenwind, ze varen meteen weg. Tegen de stroom op gaat het langzaam, maar door de harde wind lukt het toch nog om langzaam vooruit te komen. Hrotberet lacht: jullie voeren stroomafwaarts sneller dan het nu gaat. Dit wordt een lange reis.

Dagen achtereen zitten ze op het schip. Hun gastheer zorgt voor goed eten, het is zelfs wel gezellig. Hij doet zijn best het zijn gasten zoveel mogelijk naar de zin te maken. Vader kijkt alsof hij zeggen wil: ‘Zie je nu wel, Hrotberet is een Saks en Saksen bedriegen elkaar niet.’

Toch blijft Karl ongerust. Er is aan die vriendelijkheid iets wat niet gemeend is. Moeder voelt dat ook, ze laat niets blijken aan haar kinderen. Ze is gewaarschuwd door Jutta. Onder haar rok heeft ze een dik stuk hout, je weet maar nooit of je dat niet nodig hebt.

Karl mag af en toe het bootje sturen, dat is wel leuk werk. Je vaart op het ruime water, een stevige wind bolt de zeilen. Alles gaat dan goed. Karl geniet van dat varen. Voor de stroom zou het nog beter gaan.

[p. 38]

Vader stuurt ook wel eens, hij vindt het leuk. Hij wil wel altijd zo blijven varen. Dat lijkt er zelfs wel op: ze doen er een week over om Keulen te bereiken, de stinkstad met het onvriendelijke klooster.

Ze zijn weer terug. Maar even, want nu moeten ze verderop. Hrotberet gaat nog wel de stad in. Hij komt terug met twee ongure types. Ze kijken naar vader, moeder en Karl, en schudden dan hun hoofd. Karl merkt het, hij is bang dat het slavenhandelaren zijn. Daar zien ze wel naar uit. Het gaat niet door! Ze varen verder...

Spoedig komen ze tussen heuvels, en die heuvels worden bergen. Sturen is nu veel moeilijker. Je moet goed opletten op de smaller wordende rivier. Gelukkig is de wind een beetje gedraaid, zodat ze nog steeds vooruit kunnen komen.

Dan laat Hrotberet vader sturen. Voor de veiligheid bindt hij hem vast, het stroomt hier snel. Vaders voeten worden geketend en hij krijgt een touw om zijn middel.

Ineens laat de koopman alle vriendelijke schijn vallen. Hij rukt vader bij het stuur vandaan, die valt om met zijn vastgebonden voeten. In een paar tellen heeft Hrotberet zijn handen op zijn rug gebonden en snauwt hem toe: ‘Zo, nu ga ik je verkopen als slaaf.’

Vader is te verbaasd om iets te zeggen, maar Karl springt naar voren. Hij schreeuwt: ‘Je bent een vuile verrader, Hrotberet. Je hebt ons in de val gelokt.’

Karl krijgt een oplawaai en tuimelt tegen de mast.

Moeder haast zich met haar stuk hout naar het achterschip en slaat de koopman hard op zijn hoofd. De man zucht en valt neer.

Karl ziet het en veert overeind. Zijn hoofd doet wel pijn, maar nu moet die smerige koopman eerst onschadelijk gemaakt worden.

Karl vindt een mes en snijdt daarmee de touwen van vader los. Samen boeien ze de koopman, die na de klap nog wat verbaasd om zich heen kijkt.

Het schip drijft naar de kant, daar zijn scherpe rotsen. Karl

[p. 39]

springt naar het het roer, keert het schip en laat het voor de stroom varen. Dat gevaar is geweken.

Karl stuurt, vader zit nog op de bodem van het bootje en moeder bewaakt Hrotberet.

‘We gaan terug naar Keulen,’ roept Karl. ‘Daar leveren we die schurk uit aan het gerecht en we verkopen zijn handelswaar. Dan hebben we geld voor een boerderij.’

Moeder knikt. Vader zit nog zwijgend op de planken van het schip. Ook hij knikt alleen maar, de klap is voor hem te groot geweest. De man die hij helemaal vertrouwde wilde hem en zijn gezin als slaaf verkopen. ‘Had Jutta toch gelijk,’ zegt hij zacht.

Dan wordt hij woedend. Hij loopt op de machteloze Hrotberet af en wil hem trappen.

Moeder verhindert dat. ‘Niet doen, Lambert, hij is weerloos. Het plan van Karl is goed, we gaan naar de rechter in Keulen en vertellen daar wat er gebeurd is.’

Hrotberet grijnst. Karl weet dat de vent nu denkt: dan vertel ik dat ik overvallen ben door mijn eigen passagiers.

Karl zegt: ‘Kom maar niet met een verhaal dat we je overvallen hebben. We hebben allemaal gezien hoe je vader boeide en we hebben allemaal gehoord dat je hem wilde verkopen als slaaf.’

‘Jullie zijn familie van elkaar,’ mompelt Hrotberet. ‘Zo'n rechter gelooft daar niets van.’

Vader wil nog steeds de koopman in de rivier gooien, maar moeder is daar tegen en het gebeurt niet.

Ze varen naar Keulen. Ze weten dat ze aan een groot gevaar ontsnapt zijn.

‘We kunnen met al dat geld ook wel terug naar Jutta,’ zegt de kleine Agnes. Daar had nog niemand aan gedacht: in Dorestad is ook een rechter. Dat is nog beter dan in Keulen.

Ze varen Keulen voorbij, ze laten die stad liggen, ze gaan terug naar Dorestad. Daar zal de verrader aan de rechter worden overgeleverd. In Dorestad zijn ze al een beetje bekend, ze kunnen terug naar Jutta, dan is iedereen gelukkig.

[p. 40]

Karl en zijn vader sturen nu om beurten. Moeder zorgt voor het eten en zelfs de gevangene krijgt af en toe iets.

Het wordt een pleziervaart. De onbetrouwbare koopman ligt geboeid op de vloer en zij zijn vrij. Vader zou zijn vijand nog altijd graag in de rivier gooien, maar de rechter veroordeelt hem misschien wel ter dood.

Vanaf zijn plaats bij het roer ziet Karl dat Hrotberet met zijn handen wriemelt. Hij laat vader sturen en gaat kijken. Hij duwt de gevangene ruw omver en ziet dat hij met een scherp mes bezig is de touwen door te snijden. Karl pakt het mes af en samen met moeder boeit hij de gevangene zo stevig dat hij tot Dorestad kan blijven liggen.