Verraad in Dorestad

[p. 15]

3 Wachten in Aken

De Franken, die eerst zo'n haast hadden, nemen er nu alle tijd voor. Er gebeurt niets. Ze krijgen elke dag eten, net als alle mensen uit het dorp. Goed eten. Die monniken hebben nergens gebrek aan. Er is volop tarwebrood, er is elke dag vlees en er is pap zoveel je maar lust. Maar over de plaats waar ze heen moeten horen ze niets.

Karl kent het klooster al goed. Hij is uitgerust en gaat op onderzoek. Hij vindt de keuken, helpt daar de monniken en krijgt lekkere hapjes als beloning. Dat is mooi, je doet wat en je krijgt meteen lekker eten.

Die mannen in de keuken zijn aardig. Karl leert al een paar woordjes van de Frankentaal. Er is een monnik uit Saksenland die hem les geeft. Die monnik wil niet praten over hun verhuizing. Karl vraagt er wel naar, maar hij krijgt alleen vage antwoorden.

‘Vindt u het niet gek dat we zomaar midden in de nacht weggehaald zijn?’ vraagt Karl.

‘Dat is door de koning bedacht,’ antwoordt de monnik.

‘Bij onze reis hierheen zijn een heleboel mensen doodgegaan, is dat christelijk?’

‘Soms is het nodig mensen te verplaatsen,’ zegt de monnik ontwijkend. ‘De koning weet dat, ik niet.’

‘Christenen moeten toch goed voor anderen zijn. Waarom moeten wij dan zo nodig jullie godsdienst overnemen?’

‘Onze godsdienst is de beste op de hele wereld.’

‘Onze goden hebben ons altijd beschermd, daar is toch niets tegen?’

‘Beste jongen, ik mag hier niet over praten. Wat het Saksenvolk wordt aangedaan, is niet goed. Dat weet ik wel. Met geweld bereik je niets. Maar het is de wil van de koning en dan moet het gebeu-

[p. 16]

ren. Ik ga vanmiddag naar Aken, ga je met me mee?’

Karl wil dat wel en hij staat al heel vroeg klaar om met de monnik naar de stad Aken te gaan. De man laat lang op zich wachten, niemand heeft hier haast. Karl wordt er ongeduldig van. Eindelijk komt de monnik dan toch.

Ze lopen het klooster uit over een smalle, modderige weg. Onderweg praten ze.

‘Waarom duurt het zo lang voor we weten waar we heen moeten?’ vraagt Karl.

‘Ze zullen het druk hebben in het kasteel en dan moeten Saksen maar wachten,’ zegt de monnik.

‘Is dat wel eerlijk? Wij zijn hierheen gejaagd, een heleboel zijn doodgegaan, en dan laten ze je wachten.’

‘Ik weet niets van die dingen, ik ben maar een eenvoudige monnik. Ons vertellen ze ook niets. Jullie moeten afwachten.’

‘Toch is het gek,’ vindt Karl. ‘Eerst al die haast en zoveel mensen dood, dan ineens rust.’

‘Soldaten hebben altijd haast, die willen plunderen. Bij jullie was niets te halen. Je moet maar zo denken: de sterksten hebben het overleefd.’

‘Dat komt door mijn moeder, ze weet alles van kruiden. Zij wist welke wortels we konden eten, daardoor hebben we het gehaald.’

‘Weet jouw moeder veel van kruiden?’

‘Ja, bij ons thuis ging ze in het bos allerlei plantjes zoeken en als je dan iets had, maakte ze een drankje voor je. Dan was je zo weer beter.’

De monnik wil steeds meer weten over Karl z'n moeder. ‘Ze moet eens in onze kruidentuin komen kijken, daar is een monnik die er ook heel veel van weet. Ze kunnen van elkaar leren.’

Karl vindt dat een goed idee.

Zo pratend komen ze bij de stadspoort, daar staan strenge soldaten. Ze willen precies weten wat de monnik gaat doen en waarom Karl bij hem is.

‘O, hij moet dingen voor me dragen, ik ga naar ons klooster in

[p. 17]

de stad en daar halen we van alles op.’

‘Wat dan?’ wil de soldaat weten.

De monnik haalt zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet, mijn abt zegt dat ik iets op moet halen, het zal wel klaarstaan.’ Ze mogen doorlopen.

‘Wat zijn die soldaten lastig,’ zegt Karl. ‘Ze doen net alsof de stad van hen is.’

De monnik grijnst. ‘Dat is misschien ook wel zo, wie weet is de koning niet zo machtig en zijn de soldaten de baas. Dat weet je maar nooit, iemand is de baas en dat laten ze je altijd voelen. Je moet vriendelijk en eerbiedig blijven.’

Ze komen in een grote kerk. Daar ziet Karl de troon van de koning, het afdak ervan is een gewoon tentdoek.

Koning Karel is er niet. De kerk is leeg, zij zijn de enigen in dat gebouw. De monnik wil bidden in een zijkapel en Karl kan wachten. Hij weet niet wat bidden is, het zal wel een soort praten met de goden zijn.

Hij wacht, en dan gaan ze over een ruim plein waar het kasteel van de koning te zien is. Het is een mooi gebouw, met stevige torens. Daar woont dus de man die alles bedacht heeft, Karel de Grote, de man die de Saksen laat doden om ze christen te maken. Karl vindt het maar een griezelig kasteel, hij is blij als ze door kunnen lopen.

Ze komen bij de poort van een eenvoudig klooster en daar staat een pak klaar dat naar het klooster buiten de stad gebracht moet worden. Een norse monnik wijst ernaar en zegt: ‘Dat moet je meenemen, wat er in zit is mij niet verteld. Dat gaat jullie ook niet aan, je draagt het de stad uit en je gaat zo snel mogelijk terug naar je klooster.’

De man praat de taal van de Franken, maar Karl kan hem wel begrijpen. Dat komt door de lessen die hij al gehad heeft. De monnik van buiten de stad blijft beleefd. Ze tillen samen het pak op en gaan ermee terug. Het is nogal zwaar en als ze langs de soldaten komen, zuchten ze allebei diep. Dat helpt, ze mogen zomaar doorlopen.

[p. 18]

De soldaten lachen en roepen: ‘Eindelijk een monnik die werkt. Die luie donders doen verder niets dan een beetje bidden. Het is goed als ze eens merken wat echt werken is.’

Als de soldaten hen niet meer kunnen zien, dragen Karl en de monnik om beurten het pak. Karl vindt het niet zo zwaar, mest verplaatsen is harder werken.

Ze komen terug bij het klooster en geven het pak af bij de keuken.

Karl gaat terug naar zijn ouders. Die vinden het maar niets dat hun zoon zo bevriend is met een monnik. Vooral vader is daar boos over. Karl kan wel zeggen dat het zo'n aardige man is, maar vader haat alles wat christelijk is.

Dan komt er ineens een oude monnik hun stal binnen en vraagt naar de moeder van Karl. Ze gaat, samen met haar zoon, naar de kruidentuin en praat daar met de oude man. Karl is de tolk. Hij begrijpt wat de monnik zegt, vertaalt het in het Saksisch en dan antwoordt moeder.

Na een tijdje zijn die twee zo druk bezig met plantjes, dat Karl niets meer hoeft te vertalen. Moeder en de oude monnik begrijpen elkaar zo ook wel. Ze is verbaasd: wat een prachtige tuin, hier staat alles bij elkaar waar je in een bos uren naar moet zoeken! Ze weet heel veel en de oude monnik is blij. Eindelijk iemand met wie hij op een verstandige manier kan praten.

Die nacht wordt een kind ziek. Moeder komt erbij en laat de oude monnik roepen. Samen zoeken ze de juiste kruiden en na twee dagen is het kind weer beter. Zo wordt de moeder van Karl bekend bij iedereen. De oude monnik vraagt vaak haar raad, samen kiezen ze de kruiden uit om zieken te genezen. Vader wordt steeds bozer: alweer zo'n monnik!

De dagen gaan voorbij, het worden weken.

Karl leert steeds meer van de taal van hun vijanden en hij helpt in de keuken. Lekkere dingen die hij meebrengt wil vader nog wel opeten, maar dat is ook alles wat hij met die christenen te maken wil hebben.

[p. 19]

Vera en Agnes hebben het goed naar hun zin, ze spelen in de kloostertuin met andere kinderen, er is elke dag lekker eten, wat wil je nog meer?

Nog steeds weten ze niet waar ze heen gestuurd zullen worden, dat blijft onduidelijk. De monniken worden ook wat ongeduldig, dat hele dorp in hun stal is niet zo goed voor hun voorraden, straks zouden ze misschien als echte monniken ontberingen moeten lijden. Daar is niemand voor gekomen.

Dan ineens is er een gerucht: volgende week gaat het hele dorp naar Dorestad. Is het waar? Niemand weet het, er wordt beweerd dat het een beslissing van de koning zelf is. Vader zegt: ‘We zien wel wat dat tuig nu weer met ons van plan is.’