De troubadour van Carcassonne

Rovers

Als Albert al naar bed is zitten de twee Duitse pelgrims nog in de gelagkamer van de herberg. Ze praten zachtjes met elkaar.

Als de waard twee grote potten bier neerzet zegt Ewald: ‘Schrijf het maar op de rekening, die kleine betaalt morgen wel.’

Heinrich buigt zich naar Ewald toe en fluistert: ‘Die kleine moet nog veel meer betalen - heb je gezien hoeveel geld er in die leren beurs zit?’

Ewald sluit genietend zijn ogen. ‘Ik heb het gezien, dit is een prachtdag, Heini, als we het morgen goed aanpakken zijn we rijk!’ Hij lacht kirrend. ‘O Heini, wat was dat een goed idee van jou om zo verkleed te gaan lopen. We hebben nog nooit zoveel opgehaald.’

Heinrich streelt de schelpen op zijn tas. ‘We hebben er al vier te pakken gehad.’

‘Je mag morgen niet zo hard slaan hoor Heini, het is zo'n schattig jongetje. Niet doen zoals laatst bij die Fransman.’

‘Je bedoelt die met dat ronde, kale koppie.’

‘Ja, zo'n schattig oud mannetje, je hebt hem zomaar doodgeslagen en hij had echt helemaal geen geld.’

[p. 56]

‘Ja, dat was jammer,’ gromt Heinrich. ‘Die vent had nou helemaal niks, alleen twee van die stomme schelpen. Maar zo hard heb ik hem niet geraakt, hij heeft misschien een beetje hoofdpijn.’

De twee Duitsers maken plannen voor de volgende dag. Ze blijven heel zacht praten. Ewald lacht veel. Even zijn ze het oneens over ‘voor of na Dinant’. De waard probeert mee te luisteren, maar hij kan niet verstaan wat de mannen zeggen.

Ewald krijgt zijn zin. ‘Afgesproken Heini, na Dinant, dan zijn we op een goed punt om over de heuvels naar huis te gaan. En thuis... thuis gaan we als twee heel brave jongens leven.’

‘Goed idee,’ zegt Heinrich, ‘maar ik bewaar de schelpen wel. Misschien moeten we over een paar maanden wel weer op pad.’ Lachend gaan ze naar hun kamer.

Albert kijkt de volgende ochtend wel even verbaasd als hij de rekening ziet. Slapen in een herberg is toch wel duur. Dat hij ook betaalt voor de twee Duitsers merkt hij niet. De waard geeft gewoon het hele bedrag op en Albert betaalt.

Het is een mooie dag, zonnig, niet zo koud. Ze lopen flink door. Ewald is in een goed humeur, hij zingt gekke liedjes. Albert kent die liedjes niet, het klinkt wel vrolijk, maar zijn dat nu wel pelgrimsliederen? Als je al heel lang onderweg bent zing je zeker ook wel eens iets anders. Hij zingt mee en Ewald doet heel juichend over zijn mooie stem.

Ze praten ook veel over Arnoldus en op verzoek van Ewald gaan ze in Dinant alle drie de kerk in om voor de overledene te bidden.

[p. 57]

‘Uitslover,’ bromt Heinrich onverstaanbaar. ‘Wat een overdreven gedoe, waar is dat voor nodig?’ Maar hij trekt zijn vroomste gezicht en gaat mee de kerk in. Albert vindt het prachtig. Met twee vrienden van Arnoldus naar de kerk.

Hij is zo blij, dat hij voor zijn vrienden en voor zichzelf nog een keer lekker eten bestelt in een herberg. Heinrich drinkt veel bij het eten, wel vier grote kannen bier. Hij boert luid en zegt dat het heel lekker was. Albert kijkt verheugd. Met een beetje geld kun je toch maar een heleboel doen. Dat zijn eigen zakje met geld al bijna leeg is vindt hij niet zo erg, er is nog genoeg in de beurs van Arnoldus.

Ewald vraagt of het niet te duur is, hij geeft hun zoveel. Albert wuift dat weg. Hij noemt het bedrag dat nog in de beurs van Arnoldus zit. Heinrich verslikt zich in zijn bier en Ewald draait met zijn ogen. ‘Dat moet je niet zo hardop zeggen, domme jongen. Als iedereen het kan horen is dat heel gevaarlijk voor je.’

Albert is beschaamd. Ewald heeft gelijk, Arnoldus had hem ook zo vaak gewaarschuwd: ‘Vertel niet hoeveel geld je bij je hebt.’

‘Laten we maar vlug verder gaan,’ stelt Heinrich voor.

Ze lopen Dinant uit en volgen steeds de Maas.

Heinrich schijnt aldoor iets te willen, maar Ewald zegt dan ferm: ‘Nog niet Heini, nog niet.’ Ondertussen babbelt hij heel gezellig met Albert. Ze lachen veel die middag en ze zingen allerlei liedjes. Albert laat horen hoe hij in de kloosterkerk zong. Heinrich schijnt het niet mooi te vinden, maar Ewald klapt in zijn handen en juicht: ‘Je bent een echte kunstenaar.’

Ze naderen het plaatsje Fumay, het is heel stil op de weg. Albert loopt iets voor de beide Duitsers uit.

Er is een bocht in de weg. Ze komen langs hoge rotsen, die tot vlakbij de rivier steil omhoog rijzen. Bij de volgende bocht ziet Albert een kapel. Hij draait zich om, hij wil de anderen op de kapel wijzen. Hij ziet Ewald, die heel gemeen naar hem kijkt. ‘Nu Heini,’ roept Ewald, ‘maar voorzichtig, niet te hard slaan.’

Voor Albert begrijpt wat er aan de hand is, krijgt hij van Heinrich een harde klap. De grote Duitser heeft een dik stuk hout in zijn hand, daarmee slaat hij Albert hard op zijn hoofd.

De jongen schreeuwt en valt dan bloedend neer. Heinrich springt boven op hem en graait onder zijn hemd. Triomfantelijk houdt hij

[p. 58]

de leren beurs omhoog. ‘Hebbes,’ schreeuwt hij. Hij wil Albert zijn laarzen en zijn mantel afpakken, maar Ewald komt geschrokken naar voren.

‘Niet doen, Heini, kijk nou eens wat je gedaan hebt. Je hebt weer veel te hard geslagen. Die kleine lieverd, hij bloedt.’

Ewald probeert met een lap uit de tas van Albert de hoofdwond te verbinden. Hij schudt zijn hoofd. ‘Veel te hard geslagen.’

Heinrich staat er een beetje dom bij te lachen. Ewald graait behendig onder de kleren van Albert en vindt ook nog de kleine linnen beurs. Hij staat op en slaat het stof van zijn kleren.

‘We laten hem in zijn mantel liggen,’ zegt hij. ‘Als hij bijkomt kan het wel koud zijn.’

‘Die komt niet meer bij,’ zegt Heinrich. ‘Zijn kleren zijn voor de erfgenamen.’

‘Hè nee, Heini, niet zulke enge dingen zeggen. Kom mee, we gaan weg. Ze mogen ons hier niet zien.’

De twee rovers verdwijnen over een steil pad het bos in en laten Albert op de weg liggen. Hij ligt heel stil, hij lijkt wel dood. Toch ademt hij nog, de doek om zijn hoofd wordt donkerrood van het bloed.

De zon is al bijna onder als Albert zijn ogen opendoet. Hij weet niet waar hij is, wat er met hem gebeurd is. Hij probeert op te staan, voelt de pijn aan zijn hoofd en blijft verbaasd zitten. Zijn hand tast langs het verband. Ik ben gewond, denkt Albert.

Zijn stok en zijn tas liggen naast hem. Hij voelt onder zijn hemd, zijn geld is weg. Hij begrijpt ineens wat er gebeurd is: Ewald en Heinrich, die hebben het gedaan. Het is alsof alles zwart wordt voor zijn ogen.

Het geld van Arnoldus, zijn eigen geld, alles weg. Hij blijft op de harde stenen zitten, het is koud. Albert rilt in zijn bontjas. Hij ziet het kapelletje en strompelt daarheen. Hij moet voor de nacht een plekje hebben waar hij veilig is.

De honderd meter naar de kapel kosten hem bijna een uur. Als hij eindelijk binnen is, lijkt het wel alsof alle spanning en angst van hem afvallen. Hij gaat op de onderste tree van het kleine altaar zitten en zakt daar langzaam opzij. Alleen een klein olielampje geeft nog wat licht, verder is het nacht, een koude winternacht.

[p. 59]

Uren later komt er een man met een toorts naar de kapel. Hij kijkt in de kleine ruimte. Daar ziet hij Albert liggen.

‘Heilige Maria, wat zullen we nu hebben,’ mompelt de man. Hij knielt bij Albert neer en voelt of zijn hart nog klopt. Hij bekijkt het hoofd van de jongen. ‘Dat ziet er niet best uit,’ mompelt hij.

Hij kijkt eerst of er nog genoeg olie zit in het eeuwig brandende Godslampje, daar was hij voor gekomen. Als dat in orde is neemt hij heel voorzichtig de gewonde jongen op en draagt hem in zijn armen naar zijn huis een eind hoger op de helling. Hij draagt Albert alsof die een klein kind is. In zijn ene hand houdt hij ook nog de fakkel. Langzaam gaat de man met de gewonde naar boven.

In zijn huis wast hij de wond en legt een nieuw verband aan. Daarna laat hij Albert slapen.