De troubadour van Carcassonne

Wolven

Die dag loopt Albert niet ver. Even voorbij de Sint Pietersberg vindt hij onderdak in een boerderij. Hij mag er in de stal slapen en hij kan zijn eigen eten opmaken. Ze geven hem water te drinken en verder zoekt de jonge pelgrim het zelf maar uit.

Dat doet hij graag. Hij maakt in de stal een zacht bed en slaapt al heel vroeg.

De volgende dag is hij vroeg op en reist verder. Bij het weggaan mompelt hij wat Latijnse spreuken en zegent de mensen die hem onderdak gaven. Het maakt diepe indruk. Albert merkt dat het niet zo moeilijk is om een heilige indruk te maken.

[p. 46]

Hij loopt door naar Luik. Dat valt niet mee. De rivier is wild en vol water. Hele stukken van de weg zijn overstroomd. Het sneeuwt weer, er drijven grote ijsschotsen in de rivier. Elk zijriviertje is een probleem, hoe kom je er overheen?

Albert mist Arnoldus; het was zo gemakkelijk, die wist altijd precies wat je doen moest. Hij loopt hele stukken om en komt pas 's middags heel moe aan in Luik.

Daar ziet hij hoge heuvels die tot aan de waterkant komen. De mensen praten Frans. Albert is blij dat hij zijn kennis nu kan gebruiken, maar het valt hem niet mee. Men begrijpt hem niet en hij begrijpt de mensen niet. Toch is hij er van overtuigd dat hij Frans spreekt. Maar vragen naar een gasthuis of pelgrimshospitaal levert niets op. De mensen weten niet waar hij het over heeft of ze antwoorden zo snel, dat Albert er niets van begrijpt.

Er is een brug over de Maas. Albert besluit op de hogere oever verder te reizen, daar zal hij allicht minder last hebben van overstromingen.

Hij weet dat Hoei de volgende plaats is waar hij heen moet. Overmoedig besluit hij er nog diezelfde middag heen te lopen. Hij heeft geen idee hoe ver het is, hij beseft helemaal niet dat hij na zo'n vermoeiende ochtend niet meer in een middag naar Hoei kan lopen.

Dapper stapt hij de stad uit. De rivier ziet hij niet meer. Het is moeilijk om de goede richting te houden. Met Arnoldus was dat veel eenvoudiger, die wist de weg overal.

Er is een zijrivier van de Maas waar hij maar met moeite overheen komt. Eerst loopt hij een eind langs het snelstromende riviertje op zoek naar een doorwaadbare plaats. Pas een heel eind verder komt de oplossing: er is een lage houten brug. Een gedeelte van de brug staat onder water, maar Albert heeft goede laarzen en hij bereikt veilig en droog de overkant. Dan moet hij een heel eind terug om de weg naar Hoei weer te vinden.

Het is een karrespoor door het bos. Albert is nog nooit in zo'n groot bos geweest. Er komt geen eind aan, uur na uur loopt hij tussen de bomen. Hij wordt moe, maar blijft lopen, hij moet voor de avond in Hoei komen.

Tegen drie uur ziet Albert van de andere kant een groep mannen komen. Ze zien er vuil en haveloos uit.

[p. 47]

Hij neemt de verre buitenkant van het karrespoor dat hier gelukkig heel breed is. Vijf mannen lopen aan de andere kant van het brede, modderige pad, een komt er naar Albert toe. Het is een dikke kerel, met een grote hoed diep over zijn ogen. Hij loert naar Albert.

De jongen is bang, maar hij kan geen kant uit. Net doen als bij een kwaaie hond, denkt Albert. Niet laten zien dat je bang bent. Hij stapt dapper door. Als hij vlak bij de man is roept deze hem aan in een onverstaanbaar taaltje.

Albert ziet een zijpaadje en wijkt van de weg af. De man rent naar hem toe, hij heeft een mes in zijn hand. Albert duikt de struiken in en probeert zich te verstoppen. Dat lukt heel even. De man rent voorbij, komt terug en ziet de jongen. Die vlucht verder het bos in, stapt achter een boom en steekt zijn stok uit als de rover langs komt.

Het effect is prachtig. De man struikelt en valt met een klap op de grond. Albert springt naar voren en slaat met zijn stok de rover zo hard hij kan op zijn hoofd. Dan vlucht hij verder het bos in. Achter zich hoort hij de andere rovers. Die moesten gelukkig eerst omlopen, anders waren ze er veel eerder geweest.

Albert rent in het wilde weg, zo hard hij kan. Pas als hij niets meer hoort achter zich, blijft hij hijgend staan.

Waar is hij? Waar ligt Hoei? Welke kant moet hij uit?

Albert weet het niet. Op goed geluk begint hij te lopen. Het wordt al donker en nog steeds is hij het bos niet uit, nog steeds is hij niet terug op de weg naar Hoei.

Hij mist iets. Wat is het? Hij heeft zijn tas nog, zijn staf, zijn mantel... Dan weet hij het: zijn hoedje is weg, het hoedje dat Jurgen hem gaf.

Albert kijkt nog om, maar dat is natuurlijk zinloos; waarschijnlijk is de hoed al afgevallen tijdens het gevecht met de rover of later, toen hij vluchtte.

Hij eet het laatste brood uit zijn tas en loopt maar weer door. Het wordt nu snel donker. Moet hij de nacht in het bos doorbrengen? Hij herinnert zich de verhalen van Arnoldus over wolven die reizigers aanvallen in eenzame bossen. Albert is bang. Was hij maar nooit alleen op reis gegaan...

[p. 48]

Als het helemaal donker is hoort Albert een kerkklokje. Vesper! Er is een kerk, daar zijn mensen, mensen die hem kunnen redden.

Hij loopt in de richting van het geluid. Takken slaan in zijn gezicht, hij let er niet op. Hij loopt naar het reddende geluid. ‘Heilige Jacobus, sta me bij,’ bidt Albert in stilte. ‘Laat die klok doorgaan, laat die klok luiden tot ik er ben. Heilige Jacobus, wees een lamp voor mijn voet, red mij uit deze wildernis.’

De versperklok valt stil. Er is niets meer te horen dan de wind in de bomen. Albert loopt zo goed mogelijk in de richting van het kerkje verder. Dan begint van diezelfde kant een klok te luiden, groter, zwaarder dan de vorige. Heel lang klinkt die door het stille bos. Steeds duidelijker hoort Albert het geluid - hij is nu vlakbij. En daar is een huis, nog een huis, een groot gebouw: een klooster en in dat klooster luiden ze die klok. Albert dankt de heilige Jacobus voor zijn redding.

Hij klopt aan bij de kloosterpoort en wordt hartelijk ontvangen.

‘We luiden elke avond, om verdwaalde reizigers te helpen,’ zegt de broeder-portier. Hij is blij dat het gewerkt heeft. ‘Vorige week is er ook een reiziger heel laat hier aangekomen,’ vertelt hij trots. ‘En vorig jaar hebben we zo wel honderd mensen gered. En reken maar dat het je redding is, vooral in de winter. Dan zijn er wolven in het bos.’

Albert kan het allemaal niet zo goed volgen. De man spreekt Frans en dat is moeilijk, vooral als je zo moe bent. Gelukkig maar dat hij niet veel hoeft te zeggen. Andere monniken geven de jonge pelgrim een avondmaal en wijzen hem zijn slaapplaats.

Albert is moe, maar toch gaat hij na het eten eerst naar de kerk om Sint Jacobus te bedanken en de beloofde gebeden voor Arnoldus te zeggen.

Hij slaapt de hele nacht. Het klokgelui voor het gebed van negen uur 's avonds, de completen, hoort hij nog net, de andere oproepen tot gebed ontgaan de jonge pelgrim helemaal. Hij hoort ook niet de wolven die in het bos huilen in de nacht. Dat is jammer, het zou hem een extra veilig gevoel gegeven hebben.

De volgende dag wordt Albert pas laat wakker. Dan hoort hij dat hij terecht is gekomen in het enige klooster dat er in de wijde omgeving te vinden is. Een pelgrim naar Santiago de Compostella staat toch kennelijk onder speciale bescherming...

[p. 49]

Een van de monniken moet die dag naar Hoei. Albert kan met hem meelopen. De broeders zeggen dat er in Hoei een pelgrimshospitaal is waar hij voor de volgende nacht wel onderdak zal vinden.