Tochtgenoten

[p. 81]

Zijner Majesteits Guinea

Het laatste wat David zich van de negentiende maart herinnerde was een schip en op dat schip een groot luik. Daardoor werden ze benedendeks gedreven. Er was een trapje naar beneden, maar de mariniers joegen hen zo op, dat David uitgleed en viel. Hij klapte op de grond en alles werd zwart om hem heen. Toen hij weer bijkwam, had hij verschrikkelijke hoofdpijn; een wee, misselijk gevoel in zijn maag werd steeds sterker. Met moeite opende hij de ogen. De eerste mens die hij op die gedenkwaardige dag zag was de bedelaar uit De Kat en de Speelman: Charlie Watkins.

Watkins zat gemakkelijk op de houten vloer en David lag languit naast hem. Hij probeerde te gaan zitten, maar dat deed vreselijke pijn. David greep naar zijn hoofd en voelde daar een lap, een soort verband.

Watkins duwde hem terug en ondersteunde zijn gewonde hoofd terwijl hij hem voorzichtig neerlegde. ‘Kalm aan, kalm aan,’ zei hij, ‘ik dacht niet dat je nog wakker zou worden, maar je hebt zeker een harde kop.’ De stem van de bedelaar was vriendelijker dan David gedacht had.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg David.

‘Een heleboel,’ zei Watkins, ‘je bent verkocht en venaden door die adder van een Tom Harrow. Je bent naar de haven gebracht en bij het aan boord gaan ben je gevallen, dat wil zeggen: ze hebben je naar beneden getrapt net als de rest van ons en je bent een beetje beroerd neergekomen. Waarschijnlijk ben je nog niet zo gewend getrapt te worden, maar dat kunstje leer je gauw genoeg.’

‘Ik begrijp het niet,’ zei David, ‘wat moet ik hier? Ik wil naar Rotterdam.’

Charlie lachte. ‘Dan zullen we moeten wachten tot de Britse marine een landing in Holland begint.’

‘De Britse marine? Ik heb niets met de marine te maken en ik wil er ook niets mee te maken hebben,’ protesteerde David.

‘Vertel ze dat straks maar als ze ons hier uitlaten,’ zei Charlie. ‘Ik denk niet dat ze erom zullen lachen. Zulke grappenmakers zijn het niet.’

David sloot de ogen. ‘Waar ben ik nu?’ fluisterde hij.

‘Op een oorlogsschip,’ zei Watkins. ‘Als je niet zo'n harde kop had, was je nu in de hemel. Je bent zo raar op je hersens gevallen, dat je kop nog rood is van het bloed. Ik lag toevallig vlak bij je. Ik heb je verbonden met een stuk van mijn hemd en toen het een beetje lichter werd, zag ik dat we goedbeschouwd oude kennissen zijn.’

David trachtte zich voor te stellen hoe hij er nu bij lag, met een stuk van het ongetwijfeld vieze hemd van de bedelaar om zijn open hoofdwond. Hij voelde zich diep ongelukkig. ‘Ik ben misselijk,’ kreunde hij.

‘Dan ben je niet de enige,’ merkte Watkins op, om zich heen kijkend. ‘Meer dan de helft is al ziek vanaf de eerste golf die ze voelden.’

[p. 82]

David keek rond, voorzichtig zijn hoofd opzij bewegend. Hij was in een scheepsruim en hij voelde nu ook wat dat misselijke gevoel veroorzaakte: het schip slingerde op de golven, ze voeren al op zee! Overal om hem heen stonden, zaten of lagen de slachtoffers van de razzia van de vorige avond.

‘Ik wil hieruit,’ kreunde David.

‘Je wordt op je wenken bediend,’ zei Charlie, want vrijwel gelijk met Davids woorden werd boven hun hoofden een luik weggeschoven.

‘Allemaal aan dek, achter elkaar en geen gedonder,’ bulderde een bekende stem. Het was de sergeant van de mariniers, Greaves, met wie ze de avond tevoren voor het eerst, maar helaas niet voor het laatst, hadden kennis gemaakt.

Achter elkaar klommen de gevangenen naar boven, onwennig knipperend in het daglicht.

Ook David kwam moeizaam overeind.

‘Kom mee,’ fluisterde Watkins, ‘doe net alsof je niets voelt, anders pikken ze je er zo uit. Probeer niet op te vallen.’

David merkte dat de bedelaar de hele situatie gespannen in zich opnam. Hij liet zich door Watkins in de rij duwen naar boven, waar ze tussen de anderen kwamen te staan. David was duizelig en hij had hoofdpijn, maar hij liet niets blijken, want instinctief voelde hij dat de bedelaar zo veel meegemaakt had dat hij er het beste aan deed zijn raad blindelings te volgen.

Zij stonden in drie rijen bij de grote mast met het gezicht naar het achterschip. Sergeant Greaves meldde hen bij kapitein Athelton, die van het halfdek af op hen neerkeek met koele minachting.

Hij schraapte de keel en sprak tot hen op een wat vreemde, blafferige manier. ‘Mannen,’ zei hij, ‘jullie hebt het voorrecht te mogen dienen bij de koninklijke marine op Zijner Majesteits Guinea. Ook diegenen die niet geheel vrijwillig dienst hebben genomen, zullen spoedig ervaren dat het een groot voorrecht is in de dienst van Zijne Majesteit het vaderland te verdedigen. Jullie wordt nu eerst gekeurd en ingedeeld en daarna kan de opleiding beginnen.’

Er gleed een koude, vermoeide glimlach over het gezicht van Athelton, hij draaide zich om en verdween door een deur in zijn hut.

Een lange, schrale man kwam van het halfdek naar beneden. Hij liep langzaam langs de rijen, schudde zijn hoofd en zei: ‘Een miserabel zootje.’ Dit waren de eerste woorden die David van de scheepschirurgijn hoorde. Daarna kwam de man nogmaals langs en vroeg de gevangenen één voor één hun naam. Een helper schreef deze in een boek en noteerde achter de naam het woord ‘goedgekeurd’ telkens als de chirurgijn iemand vluchtig onderzocht had en gezegd: ‘In orde.’

Bij David keek de heelmeester met opgetrokken wenkbrauwen naar het hoofdverband. Met een snelle beweging rukte hij het af nog voor David zich kon reali-

[p. 83]

seren dat het pijn deed.

De lange chirurgijn keek bedenkelijk. ‘Nog niet in orde,’ zei hij. De helper noteerde: ‘Herkeuring’.

David werd apart gezet tot de keuring voorbij was. Er kwam een officier aan en de chirurgijn zei: ‘Het hele zootje is goedgekeurd, mijnheer, behalve deze, die moet ik wat opknappen.’

David moest de chirurgijn volgen. Langs drie trappen ging het diep het schip in. Daar beneden was een soort verbandplaats ingericht. De lange man met zijn trage bewegingen waste de wond uit, keek nog eens bedenkelijk, verbond David handig, zei: ‘In orde,’ en stuurde hem met de helper mee naar boven. Daar kwam David weer naast Watkins te staan. Alles draaide om hem heen en dat kwam niet alleen door de slingering van het schip. Hij klemde zijn kaken op elkaar en gaf geen kik, zoals hij ook de hele behandeling beneden zwijgend had ondergaan.

Watkins stootte hem aan en gaf hem een slimme blik van verstandhouding alsof hij zeggen wilde: ‘Goed zo, mond dicht en niet opvallen.’

Inmiddels was de indeling doorgegaan. De officier las de naam op van de lijst, bekeek de persoon die bij de naam hoorde en noemde dan een functie. Die functie werd ook in het boek aangetekend en de indeling bij de koninklijke marine was een feit.

Bij David keek hij even nadenkend en zei toen: ‘Derde stuk bakboord.’

Ook Charlie werd daarbij ingedeeld.

Wat dit inhield werd spoedig duidelijk. Ze hadden het twijfelachtige voorrecht ingedeeld te zijn bij de stukken waarover sergeant Greaves het commando voerde.

De hele dag zwoegden ze aan een enorm zwaar kanon waarmee ze op bevel allerlei handelingen moesten verrichten zoals later in de strijd nodig zou zijn. Aangezien alles nog zonder kruit en kogels moest, begreep vrijwel niemand wat ze deden, maar ze zwegen en gehoorzaamden omdat er niets anders opzat.

Tegen de avond kregen ze voor het eerst iets te eten en daarna werd hun een slaapplaats toegewezen.

David was te moe en te ziek om zich nog ergens over te verbazen, om zich nog ergens druk over te maken. Hij ging liggen en sliep.

Zijn militaire loopbaan was begonnen.

Niet geheel vrijwillig noemde kapitein Athelton dat.