Thomas

Een verhaal uit 1688

[p. 59]

Hoofdstuk 14

Thomas is de hele dag in het huisje.

Vrouw Wilson vertelt hem verhalen en verwent hem met lekkere hapjes.

Ze leert Thomas nog meer versjes, hij kan ze zingen of opzeggen.

Thomas vindt het wel moeilijk, maar hij doet zijn best.

Hij wil nu graag goed leren praten.

Bovendien krijgt hij iets lekkers als hij een zinnetje goed zegt.

De kraai zit stil in zijn kooitje, het deurtje is open, maar hij komt er niet uit.

Thomas praat wel tegen hem, maar de vogel luistert niet.

Hij wacht stil tot hij beter is.

Aan het eind van de middag komt vader binnen.

Ze eten samen, vader hoort wat Thomas geleerd heeft.

De jongen zegt alles zonder fouten op.

Zijn vader is verbaasd. ‘Heb je dat nu geleerd?’

Vrouw Wilson is trots op haar leerling.

[p. 60]

‘Thomas kan heel goed praten, als hij er maar zijn best voor doet.

Hij is een goede jongen.’

Vader is blij. ‘We zijn hier nog een week’, zegt hij. ‘Leer maar heel veel, dan kunnen we je moeder verrassen.’

Ze kijken naar de kraai.

Vader denkt dat de vogel al beter wordt, maar vrouw Wilson aarzelt nog.

‘Die vleugel kan hij nooit meer gebruiken’, zegt ze.

Thomas raakt het vleugeltje aan.

De kraai piept angstig.

Ze laten hem maar met rust.

Het wordt een mooie week.

Thomas mag af en toe met zijn vader de stad in.

Wat is daar veel te zien.

Op een dag ziet hij het zwarte paard weer.

‘Daar gaat het zwarte paard’, roept Thomas.

Thomas holt er heen en roept het paard.

De ruiter kijkt boos, zijn paard wordt onrustig.

Het dier moet doorlopen, de stad uit.

‘Toch knikte hij naar me’, zegt Thomas.

Vader begrijpt dat hij het paard bedoelt.

‘Goede vrienden groeten elkaar altijd’, zegt hij.

‘Dit paard is je beste vriend.’

[p. 61]

Elke dag leert Thomas wat meer.

Vrouw Wilson kent zoveel versjes en rijmpjes, ze weet elke dag weer wat nieuws.

De kraai luistert nu wel, hij komt uit de kooi.

Hij zit het liefst bij Thomas.

Thomas praat heel duidelijk tegen de kraai.

Hij is er trots op dat hij zo goed kan praten.

Hij vergist zich nog wel eens, maar vrouw Wilson zegt dat dat niet erg is.

‘Als je goed blijft oefenen, leer je het wel’, zegt ze. ‘Je moet maar veel zingen.’

Thomas zingt alle liedjes die hij kent, de kraai krast vrolijk mee.

Vader hoort het, hij lacht.

‘Jullie zijn een mooi stel, ik houd mijn oren maar dicht.’

Toch is hij trots op zijn grote zoon.