Thomas

Een verhaal uit 1688

[p. 55]

Hoofdstuk 13

Een uur later hoort Thomas muziek.

Over de heuvel komt het leger.

Wat een paarden, wat een vlaggen, overal vrolijke kleuren en muziek.

De prins heeft een mooi leger.

Thomas ziet de prins op zijn witte paard.

‘Dat paard heeft goede hoefijzers’, zegt Thomas.

De kraai luistert niet, hij is opgewonden, de muziek maakt hem blij, hij schreeuwt mee.

Thomas staat helemaal vooraan bij de ketting, hij kan alles goed zien.

De prins is al dichtbij, de mensen juichen.

Dan gebeurt er iets.

De prins is in de smalle stadspoort.

Daar is te weinig plaats voor de ruiters achter hem.

Ze moeten wachten, het is een gedrang van paarden voor die poort.

Thomas ziet ook het zwarte paard.

Overal is muziek: trommels, fluiten, trompetten.

De andere soldaten zien niet dat de ruiters bij de poort wachten.

Ze duwen iedereen nog verder naar voren.

[p. 56]

Mensen vloeken en schreeuwen, angstige paarden steigeren.

Dan vliegt ineens de kraai tussen al die paarden.

‘Kom terug!’, schreeuwt Thomas.

De kraai luistert niet, hij zit tussen de paarden.

Dan krijgt de vogel een trap en blijft liggen.

Alle paarden zullen op de kraai trappen, de kraai zal doodgaan! Dat mag niet!

[p. 57]

Thomas gaat onder de dikke ketting door.

Hij holt naar de kraai en raapt de vogel op.

Overal om hem heen zijn de wilde paarden.

Thomas glijdt uit, hij valt.

De paarden kunnen op hem trappen.

Hij is in gevaar, de mensen aan de kant gillen.

Dan is daar ineens het zwarte paard.

Het dringt tussen de andere dieren door en gaat beschermend boven Thomas staan.

De jongen krabbelt overeind, hij ziet een opening en holt naar de kant.

‘Bedankt paard!’, schreeuwt hij als hij weer veilig bij de poort is.

Het lijkt wel of het zwarte paard hem toeknikt.

Met de kraai komt Thomas bij het huisje.

Vrouw Wilson huilt als ze haar vogel ziet, hij is zo zielig, één vleugel is gebroken.

Vader komt ook naar binnen.

‘Dat was heel dom’, zegt hij.

‘Je had wel een ongeluk kunnen krijgen.’

‘Het zwarte paard hielp me’, zegt Thomas.

Hij zegt het heel onduidelijk, maar daar let nu niemand op.

Ze kijken allemaal naar de kraai.

Van de optocht zien ze niets meer.

De kraai ligt op de tafel.

[p. 58]

Thomas pakt voorzichtig de gewonde vleugel.

Hij voelt waar het vleugeltje gebroken is, hij zet de stukken tegen elkaar en praat zachtjes tegen de kraai.

Vrouw Wilson ziet wat hij doet.

Ze geeft hem een strook linnen.

Thomas verbindt de vleugel, de kraai zit stil.

‘Mooi zo’, zegt Thomas, ‘je bent heel flink.’

Hij tilt de vogel in het kooitje.

Eén vleugel langs zijn lijf en de gewonde vleugel schuin opzij.

Vader gaat terug naar de smederij.

Thomas blijft bij de kraai.

Vrouw Wilson maakt lekkere hapjes klaar.

De kraai zit stil in zijn kooitje, en laat zich verwennen.