Thomas

Een verhaal uit 1688

[p. 48]

Hoofdstuk 11

Thomas en zijn vader zetten de kar op zijn plaats.

Ze maken de smederij klaar, vader zingt erbij.

Na een paar uur is alles klaar.

‘Nu nog een plaatsje om te slapen’, zegt vader.

Ze gaan naar het huisje en kloppen aan.

De oude vrouw doet de deur open.

Ze kijkt angstig. ‘Wat wil je?’, vraagt ze.

‘We zoeken een plek waar we kunnen slapen.’

‘Niet in mijn huis’, zegt de vrouw.

Ze wil de deur dichtdoen, maar dat lukt niet, vader zet zijn voet ertussen.

‘Een schuur met wat stro is genoeg’, zegt hij.

Op de schouder van de vrouw zit een zwarte kraai.

Thomas ziet de kraai, hij houdt zijn hand omhoog.

De vogel vliegt naar buiten en gaat op de hand van Thomas zitten.

‘Kom hier!’, roept de vrouw geschrokken.

Thomas praat met de kraai en loopt naar het huis.

De vrouw pakt de kraai van zijn hand en doet de vogel in een kooi.

[p. 49]

Dan vraagt vader weer: ‘Is er een schuur?’

‘Mijn buurman heeft een schuur, hij is rijk.

Hij moet je maar helpen, ik ben een arme vrouw.

Ik heb niets voor soldaten.’

‘Ik ben geen soldaat’, zegt vader.

‘Ik ben smid.’

Hij noemt de naam van hun dorp.

De vrouw kijkt hem scherp aan.

‘Dan was je vader ook smid.’

Vader is verbaasd. ‘Hoe weet u dat?’

‘Ik kom uit jouw dorp, maar ik woon al veertig jaar in de stad.

Ik ben Margaret Wilson, dikke John is een neef van me.’

[p. 50]

‘De man die naast de kerk woont?’, vraagt vader.

‘Ja, dat is mijn neef.’

De vrouw is nu veel vriendelijker.

‘Is dat jouw zoon?’ Ze wijst naar Thomas.

‘Hij lijkt op zijn grootvader.’

Ze praten nog een hele tijd over hun dorp, dat vindt de oude vrouw leuk.

Dan gaan vader en Thomas naar de buurman, daar mogen ze in de schuur slapen.

De buurman legt een dikke laag stro neer.

Ze halen de deken uit de kar.

‘Ziezo’, zegt vader, ‘ons bedje is klaar, nu nog wat eten.’

‘Dat kan bij mij’, klinkt het achter hen.

Margaret Wilson staat op de drempel.

‘Kom maar mee, het eten is al warm.’

Ze lopen terug naar het kleine huisje.

Binnen is het lekker warm, er brandt een vuurtje midden in de kamer.

De rook trekt weg door een gat in het dak, zo gaat dat in een eenvoudig huisje.

Er staat een tafel en er is een bank.

Vrouw Wilson zet een grote pan op tafel.

Daar zit een stevige stamppot in.

[p. 51]

De kraai vliegt vrij rond.

Hij gaat bij Thomas op de schouder zitten.

De oude vrouw kijkt naar Thomas en de kraai.

‘Nu gaat dat beest alweer bij die jongen zitten.

Anders is hij altijd bang voor vreemden.’

‘Dieren zijn niet bang voor Thomas’, zegt vader.

‘Hij houdt van paarden, schapen, honden, vogels.

Alle dieren zijn de vrienden van Thomas.’

Thomas zegt ook iets, maar de vrouw begrijpt hem niet.

‘Je moet duidelijker praten jongen’, zegt ze.

Thomas moet herhalen wat hij zei.

Dan knikt ze. ‘Dat is al beter.’

‘Hij is laat gaan praten’, zegt vader.

‘Maar wij begrijpen hem wel.’

‘Dat zal wel’, zegt vrouw Wilson, ‘maar andere mensen moeten hem ook begrijpen.’

Ze zegt een versje op.

Thomas moet dat nazeggen.

‘Heel goed! Je kan het wel, doe het nog eens.’

Thomas zegt het versje wel drie keer op, elke keer gaat het iets beter.

Vader is verbaasd, Thomas is trots.