Thomas

Een verhaal uit 1688

[p. 45]

Hoofdstuk 10

Als het donker is, werkt vader niet meer.

Hij bergt zijn gereedschap op en gaat met Thomas eten bij de soldaten.

De mannen praten over Thomas, hij is beroemd.

Iedereen kent die ‘paardentemmer’.

Thomas merkt er niets van, hij eet.

Na het eten is hij moe, hij gaapt.

Vader brengt hem naar een schuur.

In een hoek op de grond ligt stro.

Dat is het bed voor vader en Thomas.

Fijn dat ze een goede deken hebben, nu ligt Thomas lekker warm.

Hier slaapt hij veilig.

Vader vraagt hoe lang ze bij het kasteel blijven.

Een officier zegt: ‘U gaat overmorgen verder.

Dan moet u naar de grote stad.

Richt uw smederij in bij de grote stadspoort.

De rest van het leger komt op vrijdag, dan zal er veel werk zijn.’

Vader gaat naar de schuur.

Hij dekt Thomas nog eens goed toe en gaat dan zelf ook slapen.

[p. 46]

De volgende ochtend is Thomas het eerst wakker.

Het is nog donker in de schuur.

Thomas doet de grote deur open.

Daar komt iemand met een trompet.

Hij lacht naar Thomas en zegt: ‘We zullen ze eens wakker maken.’

Hij blaast heel hard op zijn trompet, een vrolijk liedje, Thomas vindt het leuk.

De soldaten niet. ‘Wat een herrie’, brommen ze.

Thomas loopt met de trompetter mee.

Overal klinkt het vrolijke wijsje.

In het leger begint zo elke nieuwe dag.

Als Thomas terug komt bij de schuur, heeft vader al brood gehaald in de keuken.

Ze eten en dan begint het werk.

Thomas helpt vader de hele dag.

Het zwarte paard ziet hij niet meer.

De soldaten praten nog wel over Thomas, maar dat hoort hij niet.

's Avonds eten ze weer bij de soldaten en slapen in de schuur.

Nu slaapt Thomas tot de vrolijke trompetmuziek hem wakker maakt.

Het is wel leuk in het leger met al die muziek, vindt Thomas.

[p. 47]

Ze krijgen brood en moeten dan meteen weg.

Vandaag gaan ze naar de grote stad.

Dat is nog een lange reis over modderige wegen.

Het is koud, maar niemand klaagt of moppert.

Bij de stad zijn de heuvels niet meer zo hoog.

Het gaat nu vlugger. Dan ziet Thomas de stad.

Wat zijn daar veel huizen en kerken!

‘Ziezo, we zijn er bijna’, zegt vader tevreden.

De kar rijdt de heuvel af, ze stoppen bij de poort.

‘Is dit de grote stadspoort?’, vraagt vader.

‘Ja’, zegt een soldaat. ‘De smederij moet daarheen.’

Hij wijst naar een klein huisje.

‘Naast het huis van vrouw Wilson is een goede plek.’

Vader rijdt erheen.

Een oude vrouw kijkt angstig door het raam.