Thomas

Een verhaal uit 1688

[p. 12]

Hoofdstuk 1

‘Thomas! Thomas, waar ben je?’

Moeders stem klinkt van heel ver.

Ze staat bij het huis en Thomas zit achter in de boomgaard, tussen de appelbomen.

Hij is bij zijn schaap Bobo.

Wat vervelend dat moeder hem roept, hij zit hier net zo lekker.

‘Thomas, vader heeft je nodig!’

Dat is wat anders, dan komt Thomas wel.

Hij rent door de boomgaard naar het huis.

Er zijn geen appels meer aan de bomen, het is al november.

‘Thomas! Er is een wild paard!

Je moet je vader helpen!’

De jongen holt zo hard hij kan.

Hij rent langs zijn moeder naar de smederij.

Hoofdschuddend kijkt ze hem na.

‘Die zat zeker weer bij dat schaap’, denkt ze.

‘Zo'n grote jongen, altijd maar bij dat schaap.

Wat moet daarvan terecht komen,

[p. 13]

hij kan niet eens behoorlijk praten.’

Ze gaat het huis in, er is nog zoveel werk.

Thomas stapt de smederij in, het is er druk.

Drie mannen proberen een paard vast te houden.

Vader heeft een hoefijzer in zijn hand.

‘Ha, daar is Thomas!’, roept hij.

‘Nu zal het wel lukken.

Laat het paard maar even staan mannen, Thomas zal hem wel rustig maken.’

De mannen kijken naar Thomas.

Moet die jongen het paard kalm maken?

Daar geloven ze niets van.

[p. 14]

Het paard staat vastgebonden aan een paal.

Het is een jong paard, heel mooi bruin.

Thomas loopt er heen.

Hij gaat bij het hoofd van het paard staan en streelt het onrustige dier.

‘Ben je bang? Hebben ze je pijn gedaan?

Je hoeft niet bang te zijn, vader doet je geen pijn.

Je krijgt mooie nieuwe ijzers onder je hoeven, dan kun je weer hollen, heel ver.

Dat vind je toch wel leuk?’

Het paard wordt kalmer, het luistert naar Thomas.

Thomas praat verder, alleen het paard begrijpt hem.

De mannen verstaan er niets van.

Thomas maakt het touw los.

Hij loopt met het paard op de weg.

Hij praat nog steeds en streelt het paard.

Het dier doet precies wat Thomas wil.

Toch is Thomas klein en het paard is groot.

‘Zo, nu gaan we weer naar de smederij, je blijft heel rustig staan, dan kan vader je beslaan.

Schrik nu maar niet, hij zal je niet slaan.

Hij zal je beslaan, je krijgt mooie hoefijzers.’

[p. 15]

Zo pratend brengt Thomas het paard terug.

Vader staat al klaar.

Het paard wordt niet meer vastgebonden.

Het paard is kalm en vader doet zijn werk.

Zo gaat dat als Thomas er bij is.

De mannen zijn verbaasd.

‘Ik dacht dat die zoon van jou gek was’, zegt één van de mannen.

Vader heeft het laatste hoefijzer vastgemaakt.

Hij stond gebukt, nu staat hij weer rechtop.

Hij is wel wat groter dan die andere man.

‘Gek, zei je? Idioot?’

‘Ja, dat zeggen ze hier in de buurt.’

De man kijkt angstig naar de grote, sterke smid.

Vader glimlacht, hij legt de zware hamer weg.

‘Thomas is niet gek, Thomas is anders.

Maar dat zal jij nooit begrijpen, daar ben jij te stom voor.’