Een lied voor de vrijheid

[p. 156]

Hoofdstuk 15

Op de binnenplaats van het huis van Hakem werd het steeds drukker. Ook op het dak kwamen steeds meer mensen. Beneden zaten de mannen, boven bleven de vrouwen en kinderen. De vrouwen hurkten langs de rand van het dak. In hun donkere kleren leek het net een rij grote, zwarte vogels.

Ze letten niet op de jongens. Die kozen een stil hoekje, waar ze zowel het feest beneden konden zien als de vrouwen hier boven.

Op de binnenplaats was het al helemaal donker.

Toen droegen algerijnse jongens kleine lichtjes het plein op. Ze gingen bij die lichtjes op de grond zitten, en vormden zo een cirkel van licht. Vanuit de hoek van de muzikanten klonk tromgeroffel. Een soort fluit speelde een vreemde schrille melodie. Er waren nog meer instrumenten. Mooi klonk het niet, maar wel geheimzinnig en opwindend.

Daar verschenen de dansers. Jonge mannen, met sterke, soepele lijven. Ze bewogen ritmisch op de muziek, hun ogen star gericht op een punt voor zich. De muziek klonk luider en sneller.

Een van de vrouwen gaf een schelle kreet. Feller werd de dans; van het dak klonken meer aanmoedigingskreten.

‘Nu,’ fluisterde Willem.

Hij sloop naar hun huisje en pakte het touw. Zijn vrienden volgden. Willem bond het touw schijnbaar heel kalm om een schoorsteen, en gaf een teken dat ze konden gaan.

Daniël keek nog één keer over het dak naar de vrouwen. Toen wist hij zeker dat Aisja alles van hun plan geraden had. Ze keek zijn kant uit, heel strak, onbewegelijk. Ze moest alles gezien hebben. Ze deed niets, ze waarschuwde niemand. Willem liet Jantje aan het touw zakken. Daarna was Daniël aan de beurt. Aisja wendde haar hoofd af. Willem liet zich als laatste naar beneden glijden. In de steeg stonden ze even onwennig bij elkaar. Nero sprong om hen heen. Jantje zag kans het opgewonden beest te kalmeren. Plotseling viel met een plof het touw naast hen neer. Opkijkend zag Daniël nog net het hoofd van Aisja.

De jongens wachtten niet af wat er verder zou gebeuren.

Ze renden weg, en vonden bij de stadsmuur een punt waar ze er gemakkelijk overheen konden komen.

Jantje met Nero en Daniël kwamen met behulp van het touw een paar meter lager terecht. Willem maakte het touw los, en sprong die afstand. Hij kwam goed terecht en ze haastten zich naar de andere kant van de stad. Ze moesten daarvoor eerst de berg op langs de stadsmuur, en dan

[p. 157]

aan de andere kant afdalen naar de kust. Luigi Montini zou in de avond terug varen naar een baai aan de kust en dan konden ze met die sloep aan boord komen. Het was een heel simpel plan. Overdag zou je er zo heen wandelen, maar 's nachts was dat een ander verhaal.

De jongens konden niet vlak bij de muur blijven, want op die muur liepen soldaten en dat was een gevaar voor hen.

Ze maakten dus een ruime boog om de stad heen. Dat betekende meer klimmen en allerlei hindernissen nemen. Er waren hier veel tuinen, en rond die tuinen plantte men nog al eens de doornige vijgencactus. Dat was een prima afweer tegen dieven.

Inderdaad, er was geen doorkomen aan. Telkens als ze op zo'n tuin stuitten, moesten ze een heel eind omlopen om verder te kunnen.

Het was niet eenvoudig om richting te houden. Gelukkig brak de maan door de wolken. Dat gaf gevaar voor ontdekking, maar het was toch wel prettig. Ze zagen de stad, en ze wisten dat ze al ruim halverwege de helling waren gekomen.

[p. 158]

Daar verrichte Nero de heldendaad van zijn leven. Het was gebeurd voor de jongens er erg in hadden. Jantje liep op dat moment voorop, met Nero achter zich. De jongen hoorde iets, voelde een eng beest bij zijn been, en op het zelfde moment was Nero in een verwoed gevecht gewikkeld met een onzichtbare vijand. Onzichtbaar, tot de hond overwonnen had. Toen toonde hij zijn baas trots een slang. Slap hing het beest in de bek van de hond.

Nog jaren daarna hield Jantje bij hoog en bij laag vol, dat zijn hond toen gelachen had. Op dat moment hadden ze geen tijd voor lachende honden, hoe dapper ze ook op slangen konden jagen. Maar ze lieten voor de veiligheid Nero verder wel voorop lopen.

Moeizaam klauterden ze langs ongelijke paadjes de berg op. Hoog boven de stad begonnen ze over net zulke stenige weggetjes aan de afdaling.

In het huis van Hakem ging het feest ongestoord verder.

De dansers bewogen zich steeds woester, en na enige tijd bracht een van de helpers een zak slangen. De mannen schenen geen vermoeidheid te voelen. In trance schokten ze wild op de muziek, gesteund door het gegil van de vrouwen. Aisja gilde nog harder dan de anderen.

De mannen namen de slangen beet en lieten ze over hun lichaam kruipen. De beesten schenen hen niet te deren. Ze slingerden ze door de lucht, vingen ze op en dansten verder. Uren duurde dit en nog steeds bleven de dansers op de been.

Ver buiten de stad hoorden de jongens de kreten van de vrouwen.

Ze haastten zich de helling af, telkens gehinderd door hekken, hagen en heggen. Dichter bij zee waren tuinen; daar konden ze sneller opschieten. Toch wachtte hier het gevaarlijkste deel van de tocht.

Op bepaalde punten langs de kust waren soldaten als wachtpost gezet. Luigi had ze duidelijk uitgelegd, hoe ze tussen die posten door bij de baai moesten komen waar hij met de sloep zou wachten. Het was allemaal goed bedacht. Hij had elk stukje van de kust bekeken, en kon de jongens precies zeggen waar ze de afdaling naar de baai konden maken. Het leek eenvoudig, maar in de nacht was het allemaal veel moeilijker. De jongens waren hier nooit geweest. Moeizaam strompelden ze voort door het ongelijke terrein.

Ineens dook Willem in elkaar, en beduidde de anderen dat ze ook moesten bukken. Jantje floot zacht zijn hond terug. Zwijgend wees Willem naar voren. Daar stond, zwart tegen de lichtere lucht, een

[p. 159]

schildwacht. Ze waren recht op hem afgelopen.

Moesten ze nu rechts of links van die man zijn? Willem koos voor een paadje naar links.

Heel stil slopen de jongens met een boog om de soldaat heen. Gelukkig hield Nero zich koest. Ze bereikten de rand van de hoge kust. Voor zich zagen ze de masten van een klein zeilschip. Het lag prachtig verstopt. De schildwacht kon het zo niet zien, maar... de jongens konden er niet komen.

Ze zaten aan de verkeerde kant van de landtong. Ze zouden zeker een uur om moeten lopen om op het goede punt uit te komen. Ze moesten veel verder naar links.

Roepen naar het schip kon natuurlijk niet, dat zou de soldaat horen. ‘Kom mee,’ zei Willem grimmig, ‘we halen het nog wel.’

In de stad was het feest afgelopen. De dansers lagen uitgeput in de kamer die voor hen was klaargemaakt.

Hakem riep de jongens om zijn gasten eten en drinken te brengen. Er kwam geen antwoord. Hij stuurde een van zijn kinderen naar boven, maar die zag de jongens niet. Hakim stormde zelf de trappen op. Snel inspecteerde hij de kamer van zijn slaven, maar zag meteen dat ze alles hadden meegenomen. Alleen de luit had Daniël noodgedwongen moeten achterlaten.

Het huis werd direct van boven tot onder doorzocht, maar zonder resultaat. Toen kwam een janitsaar zijn officier melden dat er een verdacht schip voor de kust gezien was. En Hakem vermoedde wat er aan de hand was...

Hij liet de gasten aan zijn vrouw en dochter over, en haastte zich naar de kazerne. Daar werd groot alarm geslagen. Binnen een kwartier was een sterke eenheid soldaten op weg naar de plaats aan de kust waar het schip gezien was.

De jongens zagen de soldaten aankomen toen ze nog een half uur verwijderd waren van het punt waar ze de rots af konden dalen. De janitsaren naderden snel. Ze zouden bij de jongens zijn vóór ze het paadje naar beneden hadden bereikt. Angstig holden ze achter elkaar aan door de nacht. ‘Stop,’ schreeuwde Willem. ‘Zo komen we er niet. We moeten hier recht naar beneden.’ Hij wees naar de afgrond naast hem. Zonder verder de opmerkingen van zijn vrienden af te wachten zocht hij een geschikt punt om hun touw aan te binden. Een kromgegroeide boom zag er stevig genoeg uit. Zodra het touw vast zat, zei hij: ‘Jij eerst Jan, laat je zakken, opschieten, maar wees voorzichtig.’ Jantje nam

[p. 160]

Nero op zijn nek en liet zich behoedzaam zakken.

Het touw haalde niet de voet van de rots bij het kleine strandje, maar het laatste deel was iets minder steil, zodat de jongen en zijn hond veilig aankwamen.

Meteen daarna ging Daniël. Toen hij halverwege was, begon ook Willem aan de afdaling. De soldaten waren nu zo dichtbij, dat hij niet langer kon wachten. De jongens slingerden angstig heen en weer. Ze bezeerden zich aan de scherpe rotsen, maar ze kwamen beneden. Daar wachtte Luigi met de sloep. Struikelend bereikten Willem en Daniël het bootje, waar Jantje en Nero al klaarzaten.

Vier matrozen roeiden met krachtige slagen weg, zodra de jongens in de boot zaten. Op de kleine achterplecht blafte Nero dapper naar de achtervolgers, die hen niets meer konden doen.

‘Gelukkig Nieuwjaar,’ zei Luigi. Het was 1 januari 1750.