Een lied voor de vrijheid

Hoofdstuk 14

Luigi Montini informeerde bij zijn zakenrelaties in de stad.

Niemand scheen iets van de jongens te weten. Toch kreeg de Venetiaan het gevoel dat enkele mensen meer wisten, maar om een of andere reden niets wilden zeggen.

Een tijd lang zwierf hij bij de janitsarenkazerne rond, want hij had uit opmerkingen het vermoeden gekregen dat de janitsaren iets te maken hadden met de verdwijning van de jongens. Het bleef echter zonder resultaat. Het werd eind december. Straks moest hij weg. Op nieuwjaarsdag zou hij Algiers verlaten.

Daniël, Willem en Jantje hoorden niets over de nederlandse schepen. Na hun terugkeer in de stad mochten ze niet de straat op. Nero jankte vergeefs aan de deur. Met moeite kon Jantje af en toe eten buitenzetten voor zijn hondje. De jongens mochten om een of andere reden ook niet naar de markt. Daar kwam opeens een soldaat voor.

Werden ze niet meer vertrouwd?

Niet alleen was het vreselijk vervelend dat ze hele dagen binnen zaten, het was ook onvoordelig. Ze verdienden niets. Aisja zat de hele dag op Daniël te vitten. De jongen kon geen goed meer doen. Hij kreeg geen ogenblik rust. Het ene moment moest hij bij haar in haar kamer komen om te zingen en te spelen, en het volgende ogenblik zette ze hem aan het schrobben in de keuken.

's Avonds op het dak was het koud.

Toch ging Daniël die avond buiten zitten.

Luitspelend keek hij verlangend naar de zee.

[p. 152]

‘In mijn kerker opgesloten’, klonk het klagelijk over de daken van de stad. Op straat hoorde iemand het lied, en bleef verrast staan.

Zing ik voor mijn liefste lief.
Vrijheid, liefde en geluk,
Ach waar vind ik het op aarde...

Beneden in de nauwe straat klonk het luid:

Als mijn lief mij niet bewaarde
Tedere liefde in haar hart
Zeker stierf ik hier van smart!

Daniël hoorde de zanger. ‘Luigi!’ schreeuwde hij.

‘Daniël,’ klonk het uit de steeg. De man begreep dat een gesprek gevaarlijk voor hen beiden kon zijn. ‘Zing voor me waar je bent en hoe we elkaar kunnen ontmoeten,’ riep hij naar boven.

Daniël nam zijn luit en zong:

‘Opgesloten zijn wij samen in dit hoge, dichte huis.

Kom met touwen in de avond, want dan is de baas niet thuis. Wij zijn gevangen door de Moren, na een grote muiterij. Kom met touwen, red ons, red ons, red ons uit de slavernij.’

Luigi zong van beneden op dezelfde melodie:

‘Morgen kom ik bij je terug, met de touwen op mijn rug.

Laat niets merken aan je bazen, wacht op mij, ik kom terug.’

Hij verdween snel, want hij hoorde iemand aankomen. Hard naar boven roepen was verdacht, maar een aria in de nacht toch ook wel.

Toen Willem zijn vrienden vertelde wat er gebeurd was leek het zo'n gek verhaal, dat ze het niet konden geloven.

De hele volgende dag deden ze hun werk zo goed mogelijk om niet op te vallen. Weer mochten ze de stad niet in. In spanning wachtten ze de avond af.

Het was al helemaal donker, toen ze in de steeg beneden iemand hoorden. ‘Ben jij daar Luigi?’ riep Daniël op fluistertoon. ‘Vang dit klosje op,’ klonk het van beneden.

Even later zagen de jongens een klosje boven de dakrand uitkomen. Luigi gooide het hoog op. Het was echter te ver weg.

Jantje en Daniël hielden Willem aan een arm vast, terwijl hij zo ver mogelijk over de rand hing.

[p. 153]

Luigi gooide opnieuw. Willem boog nog verder naar voren, en had het houtje te pakken. Aan het klosje zat een dunne lijn, die was bevestigd aan een dikker touw. Door het dunne touwtje op te hijsen haalden ze langzaam de dikke lijn naar binnen. Beneden bleef het stil. Waar was Luigi? Willem had de goede gedachte de hele lijn in te halen. Net op tijd, want er kwam een patrouille van de janitsaren langs met fakkels en in volle bewapening. De jongens bleven aan de rand van het dak wachten. Na een uur was Luigi er weer.

‘Kom morgenavond naar de herberg bij de haven, je vindt me daar in een donker poortje. Hier is het te gevaarlijk.’

Hij verdween, en de jongens verstopten het lange touw. Ze sliepen haast niet die nacht, en de volgende dag kostte het hun grote moeite niets van hun ongeduld te laten blijken. Aisja merkte het. ‘Wat ben je ongeduldig, roumi,’ zei ze. ‘Wil je de stad in? Je hebt het hier toch goed’. Ze trok hem als een troeteldiertje naar zich toe. ‘En overmorgen krijgt mijn lieve kleine roumi een heel mooie dans te zien, nog mooier dan de dans van Aisja.’

[p. 154]

Daniël kreeg een hoogrode kleur. Zoiets had ze nog nooit gedaan.

Aisja vertelde hem dat er een groep mannen in hun binnenhof kwam dansen. Daniël begreep er niet zoveel van. Het zou om een of ander religieus feest gaan, waarbij men herdacht dat een heilige man lang geleden zijn volgelingen geleerd had hoe ze in een heftige dans ongevoelig konden worden voor de beet van slangen en de steek van een schorpioen. Het zou iets heel bijzonders worden. Van alle kanten verwachtten Hakem en zijn vrouw bezoek. Het scheen een hele eer te zijn dat hun huis uitgekozen was voor dit religieuze feest.

Daniël vertelde zijn vrienden wat hij gehoord had.

‘Dan is dat de beste nacht om te vluchten,’ zei Willem meteen. Ze moesten toegeven dat hij gelijk had. Tijdens de dans zou niemand op de jongens letten, ze konden een heel eind weg zijn voor iemand argwaan kreeg.

In de avond slopen Daniël en Jantje het huis uit. Willem bleef binnen, om ze er in te kunnen laten als ze beneden in het steegje floten. Nero sprong blaffend om Jantje heen.

‘Sst, hou je stil, hond.’ Nero bedaarde en volgde de jongens. Tastend vonden ze hun weg in de straatjes van Algiers. Ze kwamen vrij gemakkelijk bij de aangegeven herberg, maar waar was nu het poortje waar Luigi het over had? De twee jongens liepen een eind naar links en een eind naar rechts. Geen Luigi. Nero was ook weg. Ze hoorden het hondje keffen in een nauwe steeg tussen twee huizen. Het was meer een spleet in de muur dan een straatje of steeg.

Iemand vloekte gedempt in het Italiaans! ‘Daar is Luigi,’ fluisterde Daniël.

Achter elkaar schoven de jongens het steegje in, en daar troffen ze Luigi.

‘We moeten heel voorzichtig zijn,’ fluisterde de Venetiaan. ‘Er zijn veel meer patrouilles in de stad dan normaal.’ Van Luigi hoorden Daniël en Jantje voor het eerst dat de hollandse schepen er geweest waren. Ze begrepen nu welk spelletje Hakem gespeeld had, door ze weg te halen. Met Montini hadden ze een kort gesprek. Hij gaf hun duidelijke instructies. In de nacht van het dansfeest moest de ontsnapping plaats vinden. Ze kregen precies te horen wat ze doen moesten en waar ze Luigi konden vinden. Ongezien kwamen de jongens terug. Fluisterend vertelden ze Willem wat ze moesten doen op de avond van het feest. Van slapen kwam weer niet veel. Ze moesten zich dwingen kalm te blijven. Willem was de eerste die begreep dat ze er met al die opwinding niet kwamen.

[p. 155]

‘We gaan nu slapen jongens, morgen moeten we net doen of er niets aan de hand is. We kijken morgenavond naar die dansen tot...’

Het werd een lange dag.

Gelukkig was er zoveel te doen om het feest voor te bereiden, dat de jongens weinig tijd kregen om na te denken. Ze sleepten alles weg wat op het binnenplein de dans kon hinderen.

Een kamer moest klaargemaakt worden voor de dansers, er kwam een kleine verhoging voor de musici, en zo ging het de hele dag door. Aisja was zeer opgewonden. Ze draafde maar heen en weer, en bedacht telkens iets anders. Daniël had het verontrustende gevoel, dat het meisje heel goed wist wat zij van plan waren.

Aan het eind van de middag nam ze hem apart in een donkere nis bij de keuken. Ze trok hem heel dicht tegen zich aan. Haar vlugge vingers graaiden het medaillon van onder zijn kleren vandaan. Ze keek naar het portretje. ‘Je moeder?’ vroeg ze. Daniël knikte. Onverwacht kuste Aisja hem. Ze duwde hem abrupt weg en zei: ‘Ga maar terug naar je moeder.’

Daniël vluchtte naar boven. Hij zei niets tegen zijn vrienden. Ze bleven sjouwen en draven tot de avond. Hij zag Aisja nog een paar keer. Ze deed alsof hij niet bestond.

Een uur voor de voorstelling werd het rustig. De jongens mochten gaan eten. ‘Laten ze maar op het dak eten,’ zei Aisja. ‘Dan lopen ze niet in de weg.’

Zwijgend aten de jongens hun avondmaal. De laatste keer in dit huis?

Luigi Montini voer in de loop van de dag uit. De janitsaren hadden hem in de stad vrijwel steeds bewaakt.

Toen Hakem hoorde dat de Venetiaan weg was, ging hij opgewekt naar het feest. De Hollanders weg en de Venetiaan weg, die met de Hollanders kontakt had gehad. Voorlopig zou niemand hem zijn slaven afhandig kunnen maken.