Een lied voor de vrijheid

Hoofdstuk 10

Had oom Karel al die tijd niets gedaan?

Op het moment van de muiterij was hij machteloos. Toen de soldaten van de stadsmuur van Ragusa naar het paleis van de rector renden, ontstond er grote opwinding in het stadje. Met de schipper en vele anderen holde oom Karel naar de haven, en daar zag hij zijn schip trots voorbijzeilen.

‘Is Dirk Roos nu helemaal gek geworden,’ mompelde de schipper. Een uur later werd bekend wat er op de Phoenix was gebeurd. De bootsman kwam met de soldaten in de volgeladen sloep naar Ragusa roeien en meldde de muiterij op het schip van oom Karel. De woede in het stadje was groot. Het duurde drie dagen voor oom Karel bij de rector mocht komen om het geval uit te leggen. Er was niet veel uit te leggen.

De moord was gepleegd, de dader was ontsnapt, en het schip was verdwenen. Het ging nu alleen nog maar om zaken als schadevergoeding en dergelijke. Voor oom Karel was het een heel slechte tijd. Zijn geld was op de Phoenix achtergebleven, en in Ragusa wilde niemand hem helpen.

Na dagen van onzekerheid kwam er toch een beetje licht in de zaak. Het konvooi was in Venetië aangekomen, en men had daar de Phoenix niet aangetroffen. In de stad hoorden ze het gerucht dat er bij Ragusa een hollands schip door muiters was overgenomen, en dat de eigenaar en de schipper er opgesloten zaten. Admiraal Schrijvers stuurde een van zijn kleine schepen op onderzoek.

De commandant van dat scheepje wist gedaan te krijgen dat de drie Hollanders met hem meemochten naar Venetië. De enige voorwaarde van de stad was, dat oom Karel een groot bedrag als borgsom achter-

[p. 135]

liet. Via een bankier in Ragusa lukte het met moeite zo'n bedrag te lenen.

Ruim een week na de verdwijning van de Phoenix verscheen oom Karel met zijn schipper en bootsman in Venetië. De admiraal ontving hen niet vriendelijk. Ze moesten eerst maar eens uitleggen, hoe het mogelijk was geweest dat ze het konvooi waren kwijtgeraakt. De waarheid kwam spoedig aan het licht. Het waren moeilijke dagen voor Karel de Bij. Zijn schipper vertelde precies hoe het gegaan was.

Het was iedereen duidelijk dat de koopman zelf de oorzaak was van de narigheid. Als hij bij het konvooi was gebleven, hadden de muiters nooit een kans gekregen. Door zijn matrozen geld in handen te geven had hij hun dronkenschap uitgelokt. Dat had geleid tot de fatale vechtpartij.

De admiraal was niet van plan een grote speurtocht naar de Phoenix te beginnen. Eerst moesten zijn schepen voorzien worden van vers water en van vers voedsel, daarna zouden ze nog wel eens verder kijken. ‘Het is mijn taak de schippers die zich aan de gemaakte afspraken hebben gehouden te begeleiden naar de havens waar zij heen willen,’ zei de admiraal streng. ‘Daarna zullen we afrekenen met dat stelletje oproerlingen.’ ‘Ja, maar mijn neefje...,’ zei oom Karel zacht.

‘Dat u dat kind in gevaar hebt gebracht is uw verantwoording,’ onderbrak de admiraal hem. ‘Daar kunnen wij niets aan doen.’

Zo duurde het tot eind december eer de achtervolging van de Phoenix begon. Al spoedig kwamen er op de vloot berichten aan over zeeroverij door een schip onder hollandse vlag.

Oom Karel en schipper Everaats bleven al die tijd op het admiraalsschip, waar ze genoegen moesten nemen met een zeer benauwd hokje als slaapplaats. Bootsman Sels had werk gevonden op een van de andere schepen, voor hem ging het leven min of meer gewoon door.

Tot januari kruiste de vloot in de buurt van Sicilië, toen moesten ze naar Genua om volgens afspraak het konvooi te vormen voor een tocht naar havens verder in de Middellandse Zee. Eind januari voer het gehele konvooi langs Algiers. De afstand tot de kust was groot. Het zwaar bewaakte konvooi merkte niets van algerijnse kapers. Niemand wist, dat het schip waar ze al die tijd naar uitkeken allang in de haven van Algiers lag, en dat ze daar de jongens moesten zoeken.

Pas in een griekse haven hoorden ze van een schipper die net uit Algiers

[p. 136]

kwam, wat er met de Phoenix gebeurd was.

‘We kunnen nu niets doen,’ zei admiraal Schrijvers. ‘Over een half jaar komen we weer in die buurt, dan moeten we maar eens gaan praten.’ En al die tijd keken drie jongens in Algiers vergeefs uit naar hun redding.