De grote reis van Margje Blauw

Naar Wezel

Op zondag reden ze naar Wezel. Ze namen afscheid van de boer en de boerin en volgden het pad dat hen aangewezen was. Ze zagen een hoge heuvel, maar daar konden ze gelukkig omheen rijden. Op de heuvel lag een groot gebouw, een klooster had de boer gezegd.

Ze reisden rustig naar Burick, een plaatsje tegenover Wezel. Ze zagen weinig mensen, alleen in dorpen waar net een kerk uitging was het wat drukker.

Onderweg maakten ze een plan.

Ze zouden niet meteen naar Wezel zelf rijden, maar eerst vanuit Burick de situatie verkennen. Ze moesten weten waar oom Pieter gevangen zat en of er kans was te ontsnappen.

‘We kunnen wel weer in een boerderij slapen,’ meende Willem.

Margje had daar geen bezwaar tegen.

Toen ze Burick naderden reed Willem op goed geluk een erf op. De boer kwam naar buiten met twee grote honden.

‘Kunnen we vannacht bij u in de stal slapen,’ vroeg Willem beleefd. De boer begreep hem niet. Willem herhaalde het verzoek met wat Duitse woorden.

De man schudde zijn hoofd. ‘Nee, doorrijden, ik wil geen zwervers op mijn erf.’ Daar bleef het bij. Ze keerden het rijtuig en reden weer weg. Nog driemaal probeerden ze op die manier onderdak te krijgen. Het lukte niet.

De boeren waren onvriendelijk en vijandig. Margje en Willem moesten overal snel maken dat ze wegkwamen. Er zat niets anders op dan naar een herberg uit te kijken. Ze vonden er een op de weg van Burick naar Wezel.

De waard was een onvriendelijke, norse man, maar nu hadden ze in

[p. 94]

ieder geval een dak boven hun hoofd. Ze moesten vooruit betalen. Willem pakte rustig zijn goed gevulde beurs en telde het geld uit. Daar werd de man wel iets vriendelijker door.

Ze aten in de herberg en liepen daarna naar de rivier om Wezel vanuit de verte te bekijken. Het was nog een flinke afstand. Na ruim drie kwartier stonden ze bij een schipbrug over de Rijn. Wat een brede rivier, over een lange rij bootjes was de brug gemaakt. Er stonden Pruisische soldaten bij. Margje en Willem bleven maar een beetje uit de buurt. Aan de overkant lag Wezel, een flinke stad met hoge muren. Daar zouden ze niet gemakkelijk binnenkomen. Het was een ingewikkeld gebouwde vesting, stervormig, met twee, drie rijen wallen, versterkingen en forten.

Rechts zagen ze binnen de stadswallen nog een groot kasteel.

Ze hadden Wezel bereikt, maar wat nu?

Margje had er geen idee van waar oom Pieter gevangen kon zitten. Nog veel minder wist ze hoe ze haar oom uit deze sterke vesting moest krijgen.

Willem zag het ook somber in. Hij zei het niet. Ze waren samen zo ver gegaan, nu moesten ze ook samen zien dat ze oom Pieter vrij kregen. ‘Laten we die waard een beetje uithoren,’ zei hij. ‘Die man weet vast wel waar de gevangenen zitten.’

Terug in de herberg begonnen ze een praatje over het weer, over de slechte wegen en pas na een tijdje zei Willem: ‘Er zijn hier nogal wat soldaten, zijn die allemaal alweer terug uit Holland?’

‘Soldaten,’ zei de waard grimmig, ‘dieven zul je bedoelen. Toen we onder de Fransen zaten was het hier niet best, maar nu de Pruisen de baas zijn is het helemaal vreselijk.’

‘Ze zeggen toch dat het het beste leger van Europa is,’ zei Willem.

‘Het beste leger van Europa? Ja, als ze wat domme Hollanders op hun kaaskoppen kunnen slaan. In een echte oorlog deugen ze geen van allen. Bangerikken zijn het. Stelen en zuipen is het enige wat ze kunnen.’

‘Zitten daar nog Hollanders gevangen,’ vroeg Margje.

De waard keek haar aan, even leek hij wat achterdochtig.

‘Dat zal wel,’ zei hij toen onverschillig. ‘Je hoort wel eens zoiets. Ze moeten aan de versterking van de citadel werken geloof ik.’

Dat was belangrijk nieuws. Voorzichtig vroegen ze verder. De waard werd echter steeds zwijgzamer. Het was een onderwerp waarover hij kennelijk niet graag praatte.

‘Moet je een speciaal paspoort hebben om de stad in te gaan,’ vroeg Willem.

[p. 95]

‘Een paspoort,’ riep de waard. ‘Nee, dat zou er nog bij moeten komen. We zijn vrije mensen in een vrij land.’

‘Dus je mag zomaar de stad in,’ herhaalde Willem.

‘Ja natuurlijk. O, ze zijn gek genoeg om zo'n paspoort te bedenken.

Die Pruisen zijn overal toe in staat.’

Margje en Willem gingen naar de kleine kamertjes op de zolder. Het waren de goedkoopste kamers van de hele herberg. Dat was wel te zien ook. Een kaal hokje met een strozak in de hoek, zo op de grond. ‘Tante Melanie zou hier eerst alles laten boenen en dan strooide ze overal kruiden tegen het ongedierte,’ zei Margje.

‘Wij zijn zelf het ongedierte,’ zei Willem somber.

In een van de twee kamertjes praatten ze nog verder. Ze wisten wel iets, maar ze wisten niet genoeg.

‘We moeten eerst in Wezel zelf kijken,’ zei Margje.

Dat zouden ze doen. Tot hun verbazing zaten er geen vlooien in de strozak of in de dekens. Willem hield de beurs met hun geld in zijn kleren onder de dekens. Het rijtuigje stond in de stal, waar ook het paard een plaatsje gevonden had.

De volgende dag zou het moeten gebeuren...