De brief van de sultan

[p. 104]

17. Sint Antonius is machteloos

Jacob koos de strozak in de donkerste hoek, ging er op liggen en trok de deken over zijn hoofd.

Hij was doodmoe, maar het duurde toch nog vrij lang voor hij sliep. Eerst was er nog wat licht in de kamer. Hij hoorde de anderen praten en heen en weer lopen. Het hinderde hem. Alles hinderde hem. Het meest nog wel zijn eigen zwakte. Hoe moest hij de lange tocht volbrengen? Dit stuk naar Padua was nog maar een begin. Er zouden dagen komen waarop ze veel grotere afstanden af moesten leggen. Hoe moest hij over de bergen komen? Hij bewonderde Ezra, die zonder te klagen de hele dag zo dapper mee liep. Hij maakte zich zorgen om Rodrigo. Die jongen had veel te veel praatjes. Hij was in staat om overal rond te bazuinen: Wij komen eraan, wij hebben een geheime brief bij ons! Ezra was veel slimmer. Toch was Jacob er ook niet helemaal gerust op waar je met al haar verzinsels terecht kwam. Ze deden eigenlijk allebei nogal druk.

Drukte was wel het laatste wat Jacob kon hebben nu. Hij legde zijn hoofd voorzichtig zo, dat het zo weinig mogelijk pijn deed. Als ze maar eens ophielden met heen en weer lopen! Het bonkte in zijn hoofd, vooral als de manke soldaat heen en weer sprong op zijn krukken.

Pieter de Vos was weer in vrolijk gesprek met Rodrigo.

Rodrigo lag op zijn strozak, zijn laarzen stonden aan het voeteneinde, zijn wambuis met zijn beurs erin lag naast hem. Heel voorzichtig probeerde de Vos hem verder uit te horen. Rodrigo volgde het verhaal van Ezra, hij had nu geen zin meer dat beeld omver te gooien. Het was trouwens wel leuk: De beroemde Perreira's, bekend in heel Europa. Hij babbelde vrolijk met Pieter en fantaseerde nog meer dan Ezra al gedaan had.

Ezra had een slaapplaatsje aan de andere kant van de kamer gekozen. Ze zat op de strozak en vouwde haar kleren op. Het gebabbel van Rodrigo verontrustte haar. Hij kon veel beter zijn mond houden.

Toen Pieter de Vos even de kamer uit was fluisterde ze: ‘Rodrigo, verstop het geld.’

Hij wilde niet luisteren. ‘Bemoei je met je eigen zaken’, zei hij en hij liet uitdagend de wambuis met de geldbuidel naast zich op de deken liggen. Hij was wel van plan om het geld straks onder de strozak te stoppen, maar

[p. 105]

dat hoefde Ezra niet te weten. Zij was de baas niet. Hij zou zelf wel bepalen wat hij deed.

Inmiddels was het donker in de kamer. Pieter lag nu ook op een strozak. Hij praatte maar door en Rodrigo vertelde steeds meer.

‘Houd je nu maar eens stil’, zei Ezra bits, ‘Ik wil slapen.’

Ze zwegen.

In de herberg was het ook stil.

Ezra staarde met wijdopen ogen in de duisternis.

Ze hoorde Jacob ademen, hij zuchtte, draaide zich om. Het stro kraakte, daarna lag hij weer stil.

Pieter fluisterde nog wat, Rodrigo lachte en toen was het ook daar stil. Rodrigo was zo moe, dat hij vrijwel meteen insliep. Hij vergat zijn geld weg te stoppen.

Ezra wilde wakker blijven. Ze vertrouwde Pieter de Vos niet. Zodra ze iets verdachts hoorde zou ze gaan gillen. Dat was ze vast van plan.

Vastberaden tuurde ze in het donker. Door een raam zag ze de nachtlucht, wolken en sterren. In de stad klonk ver weg een trompetsignaal, een nachtwaker kwam langs met zijn ratel. Hij riep een eentonig zinnetje. Ook dat geluid verstierf. Stilte, duisternis.

Zelfs de beste schildwacht zou moeite gehad hebben wakker te blijven. Voor de kleine waker in de hoek van de kamer werd het teveel. Een hele dag lopen, springen over plassen en maar weer verder lopen, daar word je moe van. Zelfs een strozak is dan een heerlijk bed. Ongemerkt doe je even je ogen dicht, heel even maar.

Je zal ze zo weer open doen...

Zo sliep Ezra in.

Ze werd pas weer wakker toen de zon al door het raam naar binnen scheen. Het duurde even voor ze wist waar ze was. Rodrigo sprong opgewonden rond in de kamer. Jacob zat op de rand van zijn bed en keek ernstig.

‘Kijk eens onder je strozak, misschien is het er onder geraakt.’

‘Daar heb ik al gekeken, het ligt er niet. Het is weg! Al mijn geld is weg.’

‘Misschien weet Pieter waar het ligt’, zei Jacob nog heel onnozel. Rodrigo rende de gang op: ‘Pieter, Pieter waar ben je?’

Ezra was nu klaar wakker.

‘Als Pieter weg is en het geld is weg, dan weet Pieter heel goed waar het geld is, maar dan zie je het niet meer terug’, zei ze kalm.

Rodrigo kwam weer terug.

‘Pieter is weg. De waard zegt dat hij al heel vroeg vertrokken is. Hij heeft niet betaald, hij zei dat wij zouden betalen.’ Vertwijfeld wierp hij zich op

[p. 106]

zijn strozak, huilde, trok aan de dekens, sloeg wild om zich heen. ‘Zo'n smerige dief. De oplichter, de vuilak.’

Jacob werd nu heel boos.

Hij sleurde Rodrigo overeind.

‘Nu moet jij eens goed luisteren jochie. Het is je eigen stomme schuld dat je bestolen bent. Jij hebt veel te veel kouwe drukte. De hele wereld moet zo nodig weten dat je geld hebt. Nou, je kunt gerust zijn, je boodschap is begrepen. Misschien dat jij nu iets van de wereld begrijpt. Geld stop je weg in je kooi, dat laat je niet rondslingeren bij de maats. Heb je die ring nog?’ Verschrikt greeep Rodrigo onder zijn kleren.

Gelukkig, de ring was er. Hij kon daarmee altijd nog naar een bankier gaan om zich bekend te maken als zoon van zijn vader.

Jacob liet hem los. ‘Dat is dan een verlies waar zelfs die Sint Antonius geen raad mee weet. Is er nog een heilige die dieven opspoort? Dan kun je die beter aanroepen.’

Ezra had nu toch wel medelijden met haar broer. ‘Misschien komt het nog wel terecht’, zei ze onhandig troostend. Rodrigo zweeg beschaamd. Jacob had gelijk. Ezra had ook gelijk, ze had hem nog zo gewaarschuwd.

Jacob betaalde de waard uit het reisgeld dat hij van Van der Mijle had meegekregen. Dat was een flink bedrag voor vier personen. ‘We zullen van nu af aan heel zuinig moeten zijn,’ zei hij. ‘Vandaag kunnen we alleen maar droog brood eten. We lopen naar Vicenza. Als het goed weer is slapen we buiten. Met het geld dat we over hebben moeten we met ons drieën uit zien te komen tot we in Holland zijn.’

Rodrigo zei zachtjes dat hij naar een bankier kon gaan.

‘Je moet niet denken dat er overal geld voor je klaar ligt,’ zei Jacob. Hij liet het Rodrigo proberen en hij kreeg gelijk. Er was in Padua niemand die de koopman Perreira kende en wie zou geloofd hebben, dat de kleine jongen, in zijn verregende en verfomfaaide kleding, de zoon van een betrouwbaar koopman was?

Stiller dan de vorige dag nam Rodrigo de stok op met de bagage. Jacob pakte het andere uiteinde en achter elkaar liepen ze de stad uit.

Een koele ochtend.

Pieter de Vos was in geen velden of wegen te bekennen.