Afrikaanse volksliedjies. Deel 2. Minneliedjies

27. ‘Die treurende minnaar’.

Hierdie minneliedjie wat die afskeid besing van 'n minnaar, van sy geliefde ‘sielsjuweel’ is wel miskien 'n volksliedjie, en seker ook 'n Afrikaanse minnaarsliedjie (vgl. Dr. L.v. Niekerk, t.a.p. bl. 179), maar dit het in woordvorme en in woordkeus 'n sekere mate van onafrikaanse sentimentaliteit, wat laat dink dat dit die subjektiewe ontboeseming kan gewees het van 'n indiwiduele digter. Die blomme in ‘bos en dal’ is beslis onafrikaans en konvensioneel.

[p. 132]

Aan die ander kant is Sarie's en Lenie's, maar veral Pollie's en Kittie's, gewoonlik die heldinne van die Afrikaanse volksliedjies. (vgl. by die Picknickliedjies). Die Kittie van hierdie minneliedjie pleit dus al weer vir die ‘Volkstümlichkeit’ daarvan.

Kit-tie lief, my teer be-min-de, Na wie my

hart met smart ver-lang, Sou ek nie jou lief-de
sin-ge, Waar-aan heel my sie-le hang?

‘Tans van jou so wreed geskei,
Hoor jou treurende minnaars lied;
Ag, wat laat die liefde ly;
Tog beklaag ek my liefde nie(t).’

‘Blonde hare, bloue oë,
Mooiste wat die aarde draag!
Nooit sal ek jou weerga vinde,
Wat my hart so seer behaag.’

‘Nimmer sal ek jou vergete,
Solang as ek nog asem heef.
Troos jou met die soet gewete,
Dat 'n minnaar vir jou leef.’

[p. 133]

5.

 

‘Maar wat sou die min my baat?

 

Treure is my lot en deel,

 

Om my enigst' uitverkoorne,

 

Om my kostbaarst' sielsjuweel.’

‘Eensaam is my nou die lewe,
Vèr van die my hart deurdring;
Tog sal ek jou nooit vergete,
Kittie, wie ek tans besing.’

‘My sou dit die bes gewees het,
Had ek jou nooit hier ontmoet,
Dan sou 'k nie so bitter ly nie:
O! kyk wat die liefde doet.’

‘Kyk, hoe vrolik bloei die Lente,
Strooi met blomme bos en dal:
Maar wat gee al die skoonheid?
Daar niks my bekore sal.’

‘Vaarwel, Kittie, leef gelukkig!
Dis my diepste hartewens,
Want ons lot is afgebaken
Deur die Heer, nie deur die mens.’

(Ingestuur vir publikasie in ‘Ons Klyntji’, II, bl. 190, deur B.H.S., van Bethlehem, O.V.S.)