Verspreide verhalen

[p. 366]

VII.

Lorsqu'il entra dans la cellule, il la trouva vide

victor hugo.

Het was nog vroeg in den morgen. De Markiezin de caumartin had zich nog niet gekleed; toch was de Baron reeds bij. haar, zij schenen te zamen in een levendig gesprek te zijn. ‘Ik bewonder u, mijn Vriend!’ sprak zij zonder spot. ‘Nooit werd er beter ontwerp vlugger en omzigtiger uitgevoerd. Ik ben u veel dank verschuldigd.’ - ‘Ik geloof niet, dat henri u hetzelfde zeggen zal. In ernst, ik begin voor zephirine te vreezen. Zij zoekt de l'hôpital te zigtbaar. Ik heb haar willen waarschuwen, zij heeft slechts gelagchen. ‘Ik wil van dezen Groenlander een' mensch maken,’ heeft zij gezegd. ‘Uit dezen ruwen keisteen moeten vonken springen.’ - ‘Wie met de rust van anderen spot, zet zijne eigene op het spel,’ fluisterde ik haar in. ‘Dan zullen wij den inzet betalen,’ hernam zij, met eenen glimlach. ‘Mijn arme henri, de mislukking van zijn huwelijk sluit hem den toegang tot hetgeen zij nu een' hof noemen, ik kan hem dáár niet helpen.’

‘Laat henri zich troosten. Deze luim van de Barones maakt zijn huwelijk zeker. Slechts zal zij een

[p. 367]

weinig vernederd worden. Het is zonderling, hoe alles gunstig voor onzen goeden julius medewerkt.’

‘Zij is eene zachtmoedige engel, die vrouw van.....’

Een snelle uitroep, die der Markiezin ontsnapte, deed den edelman zwijgen.

Bleeker kan men zich geen levend mensch voorstellen, dan op dit oogenblik de l'hôpital, zonder groet of pligtpleging, binnenstortte. Eerst wierp hij zich op eenen stoel, daarna viel hij aan de voeten der Markiezin. - ‘Om Gods wil, Mevrouw! zeg mij waar zij zijn; want het is op uw bevel. O! zoo dat niet ware, zoo gij het niet weet, dan heeft zij zich in de Seine, geworpen, en de anderen dolen in troostelooze ellende om; dan ben ik hun moordenaar, de moordenaar mijner loïse! - loïse! loïse! In 's Hemels naam, zeg, maria! wijs mij haar verblijf, wijs mij, waar zij zich verborgen heeft; want dat kan niet zijn, dát vreesselijke kan niet waar zijn, mijne echtgenoote eene zelfmoordenares!’

Deze woorden, in den schellen toon der wanhoop, in éénen adem, zonder orde of tusschenpoos, daarheen geworpen, schenen noch den Baron, noch de Markiezin bijzonder te treffen; de laatste voegde hem toe: ‘maar, mijn goede de l'hôpital! hoe wilt gij nu, dat ik iets voege tusschen uwe uitroepingen, die niets anders bewijzen dan op zijn best, dat gij ze zonder nadenken uitspreekt.’

Die koele ernst werkte op julius, hij kwam tot meerdere kalmte.

‘Gij hebt gelijk, edele Vrouw! gij hebt gelijk. Ik wond de hand, die ik knielend kussen moest; maar

[p. 368]

heb medelijden met mij: gij kunt niet weten, wat dat zegt voor den ongelukkige, dat huisgezin, dat met hem geleden heeft, en dat hij als een eerlooze heeft verlaten, en dat hij bezoeken wil, om zijn hart moed en rust te geven, en dat hij dan niet meer vindt: denk het in: hoe hij zich in de somberste gissingen verdiept, tot krankzinnigheid toe peinst, en zich opwindt.’

‘Ja waarlijk, ik vermoed, hoe ver gij het brengen kunt in de groote kunst van zelfkwelling. Ik begrijp nog iets anders. Gij hebt onze overeenkomst willen verbreken.’

‘Dat wilde ik niet. Mijn woord is mij heilig. En hoe zonderling hard uwe voorwaarde ook wezen mogt, ik ben haar nagekomen. Slechts wilde ik ongemerkt mijn geweten geruststellen door haar te zien, mijne gade, die weldra moeder zal zijn van mijn kind. Ik had dat reeds eenmaal gedaan. Gisteren avond vond ik haar niet, geen hunner was meer dáár. Vroeg in den ochtend joeg mijn doodsangst mij weder derwaarts; maar te vergeefs! mijne geliefden waren niet terug gekeerd, waren spoorloos verdwenen: vreemden bewoonden reeds ons huisvertrek. Is mijne gemoedsbeweging te verontschuldigen?’

‘Dat is zij niet. Had ik u niet verzekerd, dat een weldoende engel over hen waken zoude?’ sprak de Baron. ‘Was die treurige, bedompte, ongezonde woning een verblijf voor eene vrouw, als de uwe, in haren toestand? Moest gij het natuurlijke niet eerder geloofd hebben dan de ijsselijkste ongerijmdheden? Een man als gij’

‘God zij geloofd, zij zijn in veilige hoede!’ -

[p. 369]

riep nu de l'hôpital, in verrukking de oogen opheffende, en weder wierp hij zich aan maria's voeten.

‘Laat ons er niet meer over spreken,’ hernam zij vriendelijk. ‘Thans kunt gij zonder afleiding voortgaan op het pad, dat ik u zal aanwijzen. Ik zal u een' talisman geven.’

Het was een briefje van zijne echtgenoot. Hij las het; daarna riep hij, met hartstogtelijke drift: ‘O mijne loïse! zoo berustend gelaten, zoo vol blijde hoop op eene toekomst, die voor haar nog zoo onbegrijpelijk is: de zwakke vrouw is sterker dan ik!’