Suriname

[p. 25]

Vervoer

De afstand van het vliegveld naar Amsterdam.
Voor Suriname heb je een visum nodig. Dat is een toegangsbewijs voor het land in de vorm van een sticker of stempel die je in je paspoort moet laten zetten.

Zo'n 80 procent van Suriname bestaat uit ondoordringbaar tropisch regenwoud. Maar hoe kom je in dat regenwoud?

Hoe vervoeren de mensen zich hier? En hoe vervoeren ze zich in de steden? Hoe kom je van de stad naar het binnenland?

Vliegen

Wanneer je met het vliegtuig aankomt in Suriname, land je op Johan Adolf Pengel Airport. Het vliegveld is vernoemd naar een Surinaams politicus, maar in de volksmond heet het ‘Zanderij’, omdat het in een zandvlakte ligt. Vanaf dit vliegveld is het ongeveer een uur rijden naar de hoofdstad Paramaribo. SLM is de nationale luchtvaartmaatschappij.

Bij aankomst in Suriname geen groot overdekt vliegveld zoals Schiphol. Zodra je uitstapt, snuif je de Surinaamse buitenlucht in.

In en tussen de steden

In de steden vervoeren de bewoners zich te voet, per (brom)fiets, per auto, per bus, per taxi. Vanaf Paramaribo gaan ook boten, die naar de overkant van de Surinamerivier te varen. De wegen in het centrum van Paramaribo zijn bijna allemaal geasfalteerd, maar in de buitenwijken zijn nog veel zandpaden. De laatste jaren wordt er gewerkt aan de verharding van de meeste wegen. Je moet goed opletten in het verkeer, want er wordt links gereden. Deze verkeersregel stamt vermoedelijk uit de tijd dat Suriname van Engeland was. Daar rijden ze immers ook links!

Brug over de Surinamerivier - Vanuit Paramaribo gaan bootjes naar het district Commewijne. Sinds de opening van de Jules Wijdenboschbrug in 2000 kun je er ook met de auto komen. Deze snelle verbinding is aangelegd om het oosten van Suriname meer te ontwikkelen. De brug heet ook wel Surinamebrug.

[p. 26]

Het openbaar vervoer in de stad en tussen steden gaat met bussen, zowel van het nationale vervoersbedrijf als van particuliere bedrijven. Er zijn stadsbussen en bussen die naar andere grote plaatsen in Suriname rijden.

Veel kinderen gaan per schoolbus naar school.

Naar het binnenland

Er zijn meerdere mogelijkheden om naar het binnenland van Suriname te komen. Het snelst is per vliegtuig. Er zijn verschillende lokale luchtvaartmaatschappijen die naar het binnenland vliegen. Doktoren en andere medici gebruiken ook vaak het vliegtuig, evenals mensen die met spoed naar de stad of naar het binnenland moeten. Het leuke is dat je het enorme oerwoud van bovenaf kunt bekijken en dat is wel heel bijzonder. Dat is een van de redenen waarom dit vervoermiddel vaak door toeristen wordt gebruikt.

Een vliegveld in het binnenland heet een ‘airstrip’. Dit is een open grasvlakte, vaak midden in het oerwoud.

De jumbo

Deze jumbo staat klaar om naar Atjoni te rijden.

Een goedkopere manier om vanuit de stad naar het binnenland te gaan, is per jumbo. Dit is een tot bus omgebouwde vrachtwagen. Het voordeel is dat je veel mee kunt nemen en dat het goedkoop is. De bussen staan klaar in de Saramaccastraat te Paramaribo. Je moet wel geduld hebben; het is een lange afstand en de wegen zijn niet van asfalt. Hobbel en gebobbel hoort dus bij deze rit. Op een gegeven moment kun je niet verder over de weg en moet je de reis per korjaal (= houten boot) vervolgen.

In het binnenland heb je een sterke auto nodig. Regelmatig kom je versperringen tegen.

[p. 27]

Boten bouwen... een hele kunst!

Om de boot op de juiste breedte te krijgen wordt er een vuur onder gestookt. De stam wordt dan wel met water gevuld, zodat het hout niet gaat barsten. Nog flink bijschaven, gaatjes vullen, een likje verf en de boot is klaar!

De boom is al een stuk breder geworden!

De boot is een onmisbaar vervoermiddel in Suriname. Het tropisch regenwoud is zo goed als ondoordringbaar, maar de rivieren die er doorheen stromen lenen zich goed als ‘waterweg’. De boten die men gebruikt heten korjalen. Ze worden gemaakt van boom-stammen. Het is een heel karwei om zo'n korjaal te maken. Eerst moet je een geschikte boom vinden.

Piaka's liggen klaar voor vertrek.

Wij spelen in de rivier met onze zelfgemaakte korjaaltjes.

Vervolgens moet deze naar de werkplek, waar hij op maat gezaagd wordt. De boom wordt uitgehold met gereedschap en ook brandt men er wel een vuurtje in, zodat het makkelijker weg te kappen is en omdat de boot er steviger van wordt.

Zie je het goed? Jawel, hier wordt een trekker vervoerd op twee korjalen!

[p. 28]

Havens

De drukste haven van het land is de Nieuwe Haven te Paramaribo. Ruim 90 procent van de in- en uitvoer gebeurt via deze haven. Daarnaast zijn er nog havens/kades bij Nieuw-Nickerie (vooral voor de export van rijst), Paranam (voor de export van bauxiet), Albina, Moengo en Smalkalden. Jaarlijks doen ongeveer duizend schepen de Surinaamse havens aan. Suriname kent een zogenaamd dubbeldaags getij, waardoor het tweemaal per dag hoogwater en tweemaal per dag laagwater is.

Veerdiensten

Suriname heeft veerverbindingen met de buurlanden Guyana (over de Corantijn) en Frans-Guyana (over de Marowijne). De binnenlandse veerdiensten over de Surinamerivier en de Coppenamerivier hebben hun (economisch) belang verloren door de bouw van bruggen over deze rivieren en worden daarom nauwelijks onderhouden.

Wegen

Een probleem van zandwegen is dat ze door zwaar verkeer verzakken. Al die hobbels en kuilen die dan ontstaan zijn niet goed voor je auto.

De meeste wegen liggen in het noorden van het land. Hoe verder je naar het zuiden gaat, hoe ondoordringbaarder het immers wordt. Een belangrijke verbinding is de weg die van het oosten naar het westen van Suriname loopt, tussen Albina en Nieuw-Nickerie (de zogenaamde Oost-Westverbinding). Een groot deel van deze weg is verhard.

Hosselen - Er rijden veel taxi's. Deze taxichauffeur rijdt dagelijks tussen Paramaribo en Albina. Een tocht van ongeveer twee uur. Veel mensen doen het beroep van taxichauffeur als tweede baan erbij, om iets meer te kunnen verdienen. In Suriname noemen ze dit bijverdienen ‘hosselen’.

Spoorwegen

In het verleden zijn verschillende spoorlijnen aangelegd voor goederenvervoer. Een van de eerste was die bij de plantage Mariënburg. De spoorlijn verbond de suikerrietplantages met de magazijnen en de fabriek. Tussen 1903 en 1912 kwam er een spoorlijn van 173 kilometer voor het vervoer naar Paramaribo vanuit de goudvelden in het binnenland. In 1965 verdween bijna de helft van deze spoorlijn onder het Brokopondo Stuwmeer dat toen werd aangelegd. Regelmatig worden plannen gesmeed om delen van de spoorlijn opnieuw in te zetten voor toeristische doeleinden. Maar tot nu toe is dit nog niet gebeurd.

In 1976 is de laatste spoorlijn aangelegd voor het transport van bauxiet uit het Bakhuisgebergte naar Apoera aan de Corantijn. De spoorlijn is nooit in gebruik genomen, omdat de bauxietwinning hier (nog) niet van de grond is gekomen.