De Doodt.
GESchape en levendige vonken,
Gesielt door vlam en Hemel vuyr,
Ik die blus uyt des levens vonken,
Kom toll' in-manen op mijn uyr,
Hoe schriktge niet voor mijnen donder,
En breng all' watter leeft ten onder,
2 Ik doe dijn bedd' in donker maken,
En legdy slapen in der as,
En in mijn naare schaduw waken,
't Verganklijk stof genomen was,
En was gebooren te verdreven,
Komt voor mijn feyssen, en leert sterven,
3 Maer laes! wat volk deylt af haer dagen,
Op d'afknip van des levens draet:
Wie waekt en wacht sich voor mijn lagen,
Voor dat mijn moordkuyl open gaet:
Dan schriktmen voor het jongste uurtje
Aen 't hayrtjen, 't vonkje wort een vuyrtje,
| |
4 'kBen soet voor die my soet ontmoeten,
Voor die versakende sich self,
De schoonste Jongeling begroeten,
Dien Stichter van 't Turkoys gewelf,
Die d'ondeught als serpengen haten,
Op goud, en Godgewijde straten,
5 Mijn eerste flitsjen treften Abel
Dien soon van d'eerste weerelts weigh,
'k Stae reeds, met 't puntje van mijn Sabel,
En soo de jeucht te kerven driegh,
Dus sneuvelter soo meenich quantje,
Den ouden lantsert glijt van 't kantje,
6'k Was eertijts voocht van alle volken,
En vulde mijn noyt volle kuyl,
Tot dat die quam, van uyt de wolken
Besnoeyde mijn te grage muyl,
De goede sprak hy, sult g'ontkleden,
En sendense van 't graf, beneden
7 Propt gierge balgen spottren strotten
Swelgeren van druyven drank,
En dief, en woekter in u kotten,
Die over beyde sijden mank,
Die huyt en huyk na 'twindrat wenden,
Die mijn en al de mijne schenden,
8 Doch ick genoeg my 't meeste hoopje
Doolt op mijn doolwegh die als dol,
Hier in het sweert, daer in een knoopje,
Maer Hemtje man mijn eyge makker,
Die wenst, al t'samen op sijn akker,
|
|
Auteursrechtvrij