Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
AuteursrechtvrijStemme: Tobyas tot sterven was genegen.TObyas siend' op Godes zeegen,
Begost zijn dood nu 't overwegen,
Dies hy, gantsch vry,
Om sulcx toonen, riep zijnen Soone.
Mijn Kind, sey hy, wanneer ick sterve,
Soo laet mijn lichaem 't aerdrijck erven,
In noot, hoe groot,
Wilt met verneeren, u Moeder eeren.
Bedroeftse noyt in uwe dagen,
Want zy heeft smert om u gedragen,
En doet, haer goed,
Wilt haer beminnen, met hert en sinnen.
Wanneerse is van hier gescheyden,
Wilt neffens my haer graf bereyden
En hout, vertrout,
| |
[pagina 76]
| |
In vreughd of nooden, al Gods geboden.
Wacht u voor sonden en gebreecken,
En wandelt recht, mijt snoode treecken,
Dan salt, hoe 't valt,
Sich altijd voegen nae u genoegen,
Wilt altijd milde almoes pleegen
Ist weynigh, 't is aent hert gelegen,
Ist veel, 't is eel
En hebt met armen, atijd ontfarmen.
Wacht u van hoerery, wilt trouwen,
En neemt uyt uwe stam een Vrouwe.
Mijn Kind bemint,
De stem uws Moeders, en eert uw Broeders.
Weest prachtich stout noch opgeblasen,
Want hovaerdye past den dwasen,
Wilt Soon, het loon,
Die voor u wrachten, niet doen vernachten.
Let op u self en al u wercken,
En wilt op uwen omgang mercken
Veracht, 't geslacht,
Den overstouten, en droncken bouten.
Wilt brood den hongrighen ve[r]strecken,
En naeckte met u kleders decken,
't Bedroogh noyt oogh
Dit aelmoes pleeghde en 't hert beweeghde.
Looft Godt en bid dat al u weegen
Steets tot den goede zijn genegen,
Goe raet, bestaet,
Dus wilt mijn reeden int herte smeden.
|
|