Landvreugd, Hermine
Hermine Desirée Landvreugd, Nederlands schrijfster van verhalen en boeken voor kinderen (Texel 10.11.1967). Landvreugd volgde een toneelopleiding die ze echter niet af maakte. Vervolgens ging ze naar een schrijversvakschool.
In 1993 debuteerde Landvreugd met verhalen in Het zilveren theeëi, in 1996 gevolgd door de verhalenbundel Margaretha bleef het langst liggen. Samen met de verhalen van Kont achteruit. Hoerig (1999) werden deze bundels verzameld in De telefooncelshow (2000). De verhalen van Landvreugd worden in de kritiek, vanwege hun nihilistische strekking en hun nadruk op seks, gekenschetst als ‘dirty realism’, een aanduiding voor een Amerikaanse literaire stroming. Korte tijd werd ze ook gezien als lid van de ‘generatie nix’, waartoe ook Joost Zwagerman en Ronald Giphart werden gerekend toen die zich afzetten tegen het ‘academisme’ in de literatuur.
Vanaf 2000 verscheen alleen nog jeugdliteratuur van Landvreugd. Dat begon met Willem is een weerwolf (2000), waarvoor ze de Vlag en Wimpel van de griffeljury kreeg. Daarna volgden voor negen- tot dertienjarigen Sofie en de vergeetziekte (2002), Koen van achter de sterren (2002) en Ik ben Willem! (2003).
Literatuur: BNTL; Oosthoek; M. van Soest, ‘Waarover schrijven zij en waarom? Een nieuwe generatie schrijfsters over liefde, strijd, seks en religie’, in: Opzij 23 (1995) 4, p. 30-34; K. Bokweide, ‘Van de leesplank: Meisjes-rock ’n roll’, in: De Gids 162 (1999) 6, p. 491-493; J. Diepstraten, [Over Hermine Landvreugd], in: De kunst van het schrijven (2000), p. 387-388.
G.J. van Bork
[Nieuw, december 2007]
Auteursrechtelijk beschermd