Eijsselsteijn, Lidy van
Engelina Alijda Johanna van Eijsselsteijn, Nederlandse dichteres en
prozaschrijfster (Nieuwe Pekela 3.6.1904 - Haren 24.10.1986).
Dochter van een predikant en nicht van de schrijver Ben van Eijsselsteijn. Was
kunstresencente van het dagblad Trouw en werkte na WO II mee aan het christelijk literaire
tijdschrift Ontmoeting. Schreef aanvankelijk christelijk getinte poëzie, maar ook gedichten
met sterk erotische elementen. Ze debuteerde met de bundel Resonans (1933), pas
veel later gevolgd door Gebied zonder grens (1947), Kyrie Eleis
(1950) en Spiraal (1952). Van Eijsselsteijn bewoog zich vooral in het protestants-
christelijk milieu van de Pinksterconferenties, maar verzette zich tegen het idee dat er een
christelijke kunst zou bestaan. In haar ogen was er eerder sprake van kunst afkomstig van
christenen. Vooral haar poëtische bewerking van het middeleeuwse verhaal Tristan en Isolde
trok in 1948 sterk de aandacht. In 1959 verscheen onder de titel Paal 20 een
twintigtal verhalen. Daarna volgde meer proza, onder meer de als gevolg van een reisbeurs
geschreven roman Salute Florence (1962).
In 1971 kreeg ze voor haar poëzie de Hendrik de Vriesprijs. In 1965 verzamelden W.
Enzinck en Ben van Eijsselsteijn haar poëzie in Gedichten
1947-1965.
Literatuur: J. Steegstra (red.). Een schrijfster. Lidy van Eijsselsteijn 75 jaar (1979);
‘Over Lidy van Eijsselsteijn’, in: Raakvlak 1 (1979) 3, p. 51-57; J.H. Steegstra, ‘Lidy
van Eijsselsteijn’, in: Jaarboek Mij. der Ned. Letterkunde (1986-1987) , p. 77-83.
G.J. van Bork
[aangevuld, januari 2004]
Auteursrechtelijk beschermd