De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Rijswijck, Theodoor van

Vlaams dichter (Antwerpen 8.7.1811-ald. 7.5.1849). Was achtereenvolgens leerling-beeldhouwer, sieraadschilder, hulponderwijzer en klerk bij een bank. De laatste maanden van zijn leven bracht hij door in een gesticht voor geestesgestoorden. Hij was een volbloed romanticus, rondborstig en spontaan, die zich innig verbonden voelde met het gewone volk en tijdens zijn leven veel sympathie en ruime bekendheid genoot.

Zijn lyriek die doorgaans gemoedelijk en gevoelig is, maar geestig, boertig of bijtend waar hij de `franskiljons' kritiseerde, wordt gekenmerkt door losheid van toon en een vloeiend ritme. Na een periode waarin zijn belangstelling naar melodramatische onderwerpen uitging, zocht hij zijn inspiratie in het alledaagse volksleven, de politieke verhoudingen en de godsdienst.

Werken:

Eigenaerdige verhalen (1837); Eppenstein, eene berymde legende (1840); Antigonus of de volksklagten (1841); Poëtische luimen (1842); Balladen (1843); Politieke refereinen (1844); Godgewijde gezangen (1844); Volksliedjes (1846).

Uitgave:

Volledige werken (1949).

Literatuur:

E. Rosseels, Th.v.R. (1852); J. Staes, Th.v.R. Zijn leven in verband met zijn tijd

[p. 482]

(1884); K. van den Oever, Kritische opstellen (1913); E. de Bock, `De Van Rijswijcken', in Antwerpen, 17 (1971); A. Cornette, Th.v.R. (1975); A. de Lattin, in Contacten met vroeger Antwerpen (1976).

[A. Demedts]