Kerckhoven, Pieter Frans van
Vlaams dichter, (toneel)schrijver en criticus (Antwerpen
10.11.1818-ald. 1.8.1857). Na onvoltooide studie medicijnen te Bologna
(1836-1839) op handelskantoor van zijn vader en vanaf 1849 ambtenaar op het
Antwerps stadhuis. Als echt romanticus en met vrijzinnige denkbeelden uit
Italië teruggekeerd, had hij weldra een actief aandeel in de literaire en
Vlaamsgezinde beweging te Antwerpen, die hij liberaal en vooruitstrevend wilde
maken. Als redacteur van De Noordstar (1840-1842) oefende hij scherpe
kritiek uit op zijn collega's.
Vooral na zijn uitsluiting uit het `Heilig Verbond', een
pseudo-maçonnieke flamingantenbeweging, hielp zijn soms fanatiek en
onbesuisd optreden de kloof tussen conservatieven en progressieven in het
Vlaamse kamp verbreden, wat tenslotte leidde tot de verwijdering van zijn
vroegere vrienden Conscience en De Laet uit de `Olijftak' (1847), getuige de
felle polemieken in de hekelblaadjes De Schrobber (Van Kerckhoven) en
De Roskam (Vleeschhouwer, Conscience e.a.), alsmede Van Kerckhovens
brochure De Vlaemsche Beweging (1847). Van 1848 tot zijn dood leidde Van
Kerckhoven bovendien De Vlaemsche Rederijker, waarin hij zijn afbrekende
Conscience-kritiek voortzette. Hij liet een uitgebreid, maar sterk
onevenwichtig oeuvre na; belangrijker dan zijn opgeschroefde verzen en zijn
volkse toneelstukken is zijn proza: fel romantische - o.m. Italiaanse -
verhalen en schetsen en vooral `zedenkundige' romans met sociale en
antiklerikale strekking over eigentijdse onderwerpen, waarvan de veelal
sentimentele sfeer soms door realisme wordt onderbroken (de spiritistische
roman Ziel en lichaem, 1848; de briefroman Liefde, 1851, waarvan
moderne versie van Hubert Lampo, 1971).