De Nederlandse en Vlaamse auteurs

Kemp, Pierre

Eig. Petrus Johannes, Nederlands dichter (Maastricht 1.12.1886-ald. 21.7.1967).

Broer van Mathias Kemp. Was van 1900 tot 1913 plateelschilder en - na een kort Amsterdams journalistiek intermezzo (1915) - van 1916 tot 1944 beambte in de mijn Laura te Eygelshoven, waardoor hij 28 jaar forens was. Wilde aanvankelijk componist worden, leerde schilderen bij de Limburgse schilder Robert Graafland, en werd ten slotte dichter.

Zijn eerste bundels, o.a. Het wondere lied (1914), bevatten nog veel traditionele verzen. In deze lange gedichten overtuigde hij niet; evenmin kwam toen zijn onmiskenbare aanleg voor kleur en vorm tot succesrijke ontwikkeling. Van 1927 af was hij geregeld medewerker aan De Gemeenschap, waarin zijn zgn. tweede debuut plaatsvond: Stabielen en passanten (1934), de eerste van een reeks bundels `kleengedichten', eenvoudig en direct van zegging, vaak verrassend door speelse fantasie en geestigheid.

Kemp is de dichter van de levensaanvaarding, die in vrije vormen de vrouw, de kleuren en de klanken, het leven bezingt en door enkele suggestieve beelden zijn lezers in een droomwereld verplaatst. Zijn sterke, vooral visuele zintuiglijkheid en zijn tegelijk naïef en diepzinnig levensgevoel geven aan zijn poëzie vaak een zekere verwantschap met de oosterse lyriek, waarvoor hij sedert zijn jeugd een grote bewondering had. In 1956 werd zijn werk bekroond met de Constantijn Huygensprijs, in 1959 met de P.C. Hooftprijs. De ernstige oogkwaal waaraan hij op het einde van zijn leven leed, verminderde zijn poëtische produk-

[p. 313]

tie. Door de sprongen van zijn verbeelding en de verrassende associaties doet zijn werk zeer modern aan en wordt hij door de jongere generatie als een voorloper gezien.

Werken:

De bruid der onbekende zee en andere gedichten (1916); Carmina Matrimonalia (1928), p.; Fugitieven en constanten (1938); Transitieven en immobielen (1940); Pacific (1946); Standard-book of classic blacks (1946), p.; Phototropen en koctophilen (1948), p.; Forensen voor Cythère en andere gedichten (1949); Engelse verfdoos (1956); Vijf families en één poederblauw (1958); Garden, 36, 22, 36 inches (1959); De incomplete luisteraar (1961); Perzische suite (1965).

Uitgaven:

A. Morriën (ed.), P.K.: Een bloemlezing uit zijn kleine liederen (1953); W.A.M. de Vroomen en H.G.M. Prick (ed.), Verzameld werk, 3 dln. (1976); R. Molin (ed.), De verfdoos Aarde en zon (1979).

Literatuur:

K. Reijnders, in Proloog (1947); K. Reijnders, in Dietsche Warande & Belfort (1954); F. van Leeuwen, in Roeping (1956); P. Rodenko in Maatstaf, iv (1956); K. Meeuwesse, in Akademiedagen, x (1957); Idem, in Dietsche Warande & Belfort (1957); M. Rutten, in De Vlaamse Gids, xli (1957); C.J.E. Dinaux, in Gegist bestek, i (1968); K. Meeuwesse, in Roeping (1961); `P.K.', in Schrijvers Prentenboek, 7 (1961); H.U. Jessurun d'Oliveira, in Scheppen riep hij gaat van au (1967<sup>3</sup>, 1977<sup>4</sup>); J. Vliegen, in Maasland, iv (1967-1968); K. Reijnders, P.K., Een zondagsdichter? (1970); H.G.M. Prick, in Jaarboek Mij Ned. Lett. 1971-1972; W.A.M. de Vroomen, Voorlopig register op de in druk verschenen gedichten van P.K. (1973); P.M. Morel (ed.), `Elf ongepubliceerde gedichten van P.K.', in Engelbewaarder Winterboek (1978); F. Lodewick, P.K. (1979); R. Molin en P. Morel, P.K. man in het zwart, heer van groen (1980), spec. nummer van Engelbewaarder; K. Reijnders, `Romanie', in Jaarb. Mij Nederl. Letterk. Leiden 1976-1977 (1980); F. Lodewick, `P.K. en zijn metamorfosen', in Ons Erfdeel 26 (1983).

[J. van Bocxstaele en W. Gobbers]