Nederlands dichter en prozaschrijver (Maastricht
31.12.1890-ald. 7.8.1964). Broer van Pierre Kemp met wie hij in Het
Getij debuteerde. Was plateelschilder, bibliothecaris, adjunct-secretaris
van de Kamer van Koophandel, journalist en ten slotte werkzaam in het
uitgeversbedrijf. Zijn katholieke geloofsovertuiging en de liefde tot zijn
Limburgse geboorteland zijn belangrijke inspiratiebronnen voor hem. Als dichter
bleef hij echter in de schaduw van zijn broer: zijn poëzie, even zwierig
en exuberant, kleur- en klankrijk, getuigend van zuidelijke levensvreugde is
meer romantisch en dromerig, maar doet wat overladen aan. Kemp schreef eveneens
novellen en romans, alsmede enige werken voor toneel. Hij publiceerde bovendien
veel over het Limburgse leven, cultureel, historisch en economisch.
Werken:
Het wijnroode uur (1916), p., Naar den uchtend
(1917), p. en De vreemde vogel (1919), p. (deze 3 bundels herdrukt in
Ravijnen, 1922); Een verwarde liefde (1921), nov.;
Stroomversnellingen (1924), p.; De groote drijver (1927), t.;
De bonte storm (1929), r.; Geschiedenis van Limburg (1934);
Vallende vogels (1934), r.; Het kwellende wonder (1936), r.;
Onder de rosse komeet (1945), p.; Limburgensia (1947), bibl.;
Eikenbloesem (1953), p.; Tussen Maas en Mars (1960), p.
Literatuur:
M. Kijzer, in De Nieuwe Gids (1937); H. de Vries, in De
Bronk, viii (1960); J. Notermans, in Levende Talen (1961); P.
Haimon, in Jaarboek Mij Ned. Lett. 1965-1966 (1967); H. de Vries,
`Pierre en Mathias Kemp', in Kritiek als credo (1980).
Auteursrechtelijk beschermd