Eig. Gerard Gertrudis Hendrikus Ignaaz, Nederlands
prozaschrijver (Zwolle 1.2.1860-'s-Gravenhage 18.10.1940). Debuteerde met enige
schetsen in De Nieuwe Gids (1896). Publiceerde eerst impressionistisch,
later meer naturalistisch werk, getuigend van grote sociale belangstelling, in
sobere stijl. Als auteur niet erg oorspronkelijk, is hij het best in zijn
boeken die het leven aan de zelfkant uitbeelden (o.m. Aan de zelfkant der
samenleving, 1903; De ontredderden, 1908). Schreef onder ps. Guus de
Goede en Joop de Zwarte toneelkritieken in het Volksdagblad. Publiceerde
voorts kritisch werk en bellettrie onder ps. G. Veha en Annie M. toe Laer.
Werken:
Zwervers, 2 dln. (1899, 1907); Getrouwd (1900);
De man uit de slop (1903); In hooge regionen (1904); De dorre
tuin (1905); Een vrouwenbiecht (1906); Het welig distelveld
(1906); Maria van Dalen (1907); Aan zee (1907); Wrakke
levens (1907); Liefdes tusschenspel (1910); Zijn kind (1917);
Aan 't lichtende strand (1919); De belofte (1923); Tilly zijn
kind (1925; herziene uitg. van Zijn kind); De kinderen der
rijken (1928); De zwarte wagen (1929).
Literatuur:
A. de Ridder, in Den Gulden Winckel (1915); J. de Graaf,
Le réveil littéraire en Hollande et le naturalisme
français (1938); J. Ubink, `Een tachtiger, die van geen wijken
weet', in Haags Maandblad, xxxiv (1940); W.J.M.A. Asselbergs, in
Gesch. v.d. Letterk. der Nederl., ix; P.H. Ritter jr., in
Ontmoetingen met schrijvers (1956).
Auteursrechtelijk beschermd