Noordnederlands dichter (Rotterdam 6.2.1636-ald.
6.5.1684). Zoon van een welgesteld korenkoper. Opleiding tot schilder, als
16-jarige in de leer bij Rembrandt. Na ongeveer vier jaar te Amsterdam te
hebben gewoond, terug naar Rotterdam; van 1665-1667 diaken, van 1670-1672
ouderling van de Waalse kerk; van 1672-1674 hoofdman van het Rotterdamse
St.-Lucasgilde. Zeer
[pagina 182]
[p. 182]
zwak gestel. Ongehuwd. Stierf na een
langdurig lijden. Van zijn geloofszin getuigen zeven prozavertalingen van
Franse stichtelijke werken.
Pas in 1719 gaf zijn bewonderaar David van Hoogstraten te
Amsterdam uit: H. Dullaerts gedichten, met een `Kort Berecht wegens het
Leven van H.D.'. De uitgave is slordig en slecht verzorgd. Behalve een aantal
gelegenheids-, graf- en lofdichten schreef Dullaert vooral geestelijke
poëzie. Zijn beste werk wordt gekenmerkt door een groot technisch
vakmanschap: paradox, antithese en hyperbool bijv. worden op knappe wijze door
hem toegepast. Zijn religieuze innigheid is van een karakter dat men in de
Nederlandse 17de-eeuwse literatuur niet vaak aantreft en dat doet denken aan de
verinnerlijkte kunst van Rembrandt; zij geeft zijn werk iets dat de moderne
mens aanspreekt. Na een voorbijgaande bewondering ten tijde van de preromantiek
(Bellamy), vond hij pas bij Verwey volledige erkenning. Van zijn schilderwerk
is in Nederland vooral nog bekend `De Urinedokter' (Groninger Museum voor Stad
en Lande).
Uitgaven:
J. Greshoff, H.D. (1923), bloeml.; P.C.A. van Putte,
H.D., dl. 2 (1978).
Literatuur:
A. Verwey, in Stille toernooien (1901); J. Wille, H.D.
Zijn leven, omgeving en werk met herdruk van zijn meeste gedichten (1926);
G.A. van Es, Barokke lyriek van protestantse dichters in de zeventiende
eeuw (1946); K. Heeroma, Protestantse poëzie der 16de en 17de
eeuw, dl. 2 (1950); A. van Duinkerken, Beeldenspel van Nederl.
dichters (1957); K. Porteman, Inleiding tot de Nederl. emblematalit.
(1977); P.C.A. van Putte, H.D., 2 dln. (1978).
Auteursrechtelijk beschermd