Rood paleis

[p. 18]

Rood Paleis onwerkelijk

- Er is, zei Henri Leroy, de Passeerdergracht.

Zwarte Tijs keek met een scherpen blik van wantrouwen. Henri lachte.

- De Passeerdergracht is er bij de gratie van Rood Paleis. Dat is iets voor jou. Je vroeg naar de gelegenheden hier. Er is één gelegenheid: die.

- Ik ken de stad niet.

- Nee, je kent de stad niet. Jij woonde in Haarlem. Ik ging daar op jouw school. Ik was een van de eerste leerforensen. Beroerde treinen waren er toen. Weet je dat allemaal nog?

- Ik zie nog je boterhammen voor 12 uur.

- Precies. Weet je nog waarvoor ik daar school ging en niet hier?

- Nee.

- Nou ja, doet er ook niet toe. Onmogelijke geschiedenis met een hok hier in de stad. Kwam jij wel es ooit in Mokum?

- Zelden.

- Ook later niet?

- Nooit veel.

- Dan ken je de stad niet... Trouwens, ik herinner me, als we onder mekaar smoesden wou jij er nooit bij zijn. Jij was een puritein. Kerel, wat was je ongelooflijk kuisch!

[p. 19]

Voor het eerst glimlachte Tijs, met een kleinen triomf.

- Ik verzeker je dat je dat in Indië wel verleert. Maar jij als vrijgezel en rijkeluiszoontje bent natuurlijk veel meer dan ik een doorgewinterde lichtmis. In Indië komen eerst de zaken en dan het meisje. Dus vertel op van je rooie paleis. Is het een...?

De blik van Henri ging weer naar de zoldering. De bleeke hand streelde de stroobruine snor.

- Dat is het zeker. Maar het is ook iets heel anders. Het is meer.

- Hoe bedoel je?

- Het is een unicum in Europa, een unicum op de heele wereld. Wie daar eenmaal is geweest, raakt het nooit meer kwijt.

Tijs meende geestig te zijn.

- Bedoel je een ziekte?

- Nee, ofschoon je die misschien ook wel... Maar er is een betoovering daar. Ik zelf kan me er niet meer van losmaken. Ik kom er, ik weet al niet meer hoeveel jaren, elke dag.

- Allemachtig, dan begrijp ik je impotentie... Maar waarin verschilt die gelegenheid dan van andere? Ik ken er een massa, dus het zou me verwonderen...

- Het zál je verwonderen, wees daar maar zeker van.

- Wijs me de weg.

[p. 20]

- Straks. Een kleine inleiding mag ik je niet onthouden. Die geef ik altijd.

- Draai maar af. Waarom heet het Rood Paleis? Ziet het rood? Of wordt het bij voorkeur bezocht door de s.d.a.p.? Dan zal het wel niet naar mijn smaak zijn.

- Het is van een superbe rose. Een klein gebouw, met zuilen, een werkelijk paleisje. Het is in hoofdzaak een tuin daarachter. Die tuin is het eigenlijke wonder. Een tuin onder een dak van rose glas. De prachtigste planten overal, meestal uitheemsch. Veel palmen. Een echte palmenkas. Fonteinen, kleine vijvers met goudvisschen. Rose schelpenpaden, rose kolommetjes die het dak schragen. Een kas en tegelijk een volière. Rose kakatoe's hier en daar. En een lieflijk gekweel op de maatslag van een onzichtbare kapelmeester.

- Gekweel op maat?

- Aan het eind van de tuin hangen drie kristallen balcons, twee op zij, en aan de achterwand het grootste. Roodijzeren wenteltrappen voeren er heen. Ik zeg het veel te grof: er hangen van de balcons dunne trappen omlaag, rood ijzer als rooie kant. En van de balcons klinkt een hoog, welluidend gezang, langzamerhand veelstemmig, een bosch dat ontwaakt, ongelooflijk. Daar staan de zangeressen. De kristallen kelken op hun rose

[p. 21]

stengels staan stampvol blanke meeldraden, de zangeressen. De kapelmeester is van de grond af onzichtbaar, maar niet van de balcons. Hij dirigeert het mooiste vrouwenkoor, in dubbele beteekenis. Zoef, zoef, gaat een dunne zwarte dirigeerstok uit het groen... Maar de meisjes zien er een beetje anders uit dan op het concertpodium. Hun kleeding bestaat uit een paar sandalen. Want straks, als ze beneden komen, zouden de schelpen te hard zijn voor de teere voetjes. Man, je weet niet wat je ziet en ook niet wat je hoort. Hemelsch gezang uit holle juweelen, regenboogkleurtjes, duizenden schitteringen, stralen te zacht om te verblinden.

Tijs keek weer wantrouwend.

- Ik weet ten minste nu al niet wat ik hoor. Onder ons gezegd geloof ik je niet... Als dat zoo'n unicum is als je beschrijft had ik er zeker eerder van moeten hooren... Nee, ik geloof je niet.

- Dan twijfel je dus. Prachtig! Je betaalt je tol aan de eeuw. Kom mee, dan zal je het wonder zien.

- Het wonder op de Passeerdergracht?

- Ken je die gracht?

- Ik geloof van niet.

- Wees dan niet bij voorbaat zoo critisch. Wacht liever op de verrassing van je leven.