Paddestoelen (onder ps. Ton Ven)

[p. 49]

Een les in een theetuin.

Onlangs zag ik Eduard;
vroolijk popelde zijn hart,
en hij nam mij aanstonds mee
naar een geurig kopje thee.
Daar begon hij te verhalen
in van Alphen's ouden trant,
in den eenigszins banalen
preektoon van dien dooden klant.
Ik was dadelijk bereid
het verhaal hier in te sluiten;
echter, lezer, blijft het buiten
mijn responsabiliteit.

[p. 50]

 

(Het woord is aan Eduard:)

 

 

 

Op een Zondagmiddag zaten

 

Pa en Ma en ik te praten

 

in een theetuin bij Den Haag,

 

waar wij allemaal zoo graag

 

op een mooien Zondag komen,

 

om in 't lommer van de boomen

 

met het zonnigste humeurtje

 

uit te rusten, en een pot

 

Beiersch bier, een zoet likeurtje,

 

of zoo iets te nemen, tot,

 

na een tijd te zijn gebleven,

 

wij ons weer naar huis begeven.

 

 

 

Opgeruimd, van zorg verlost,

 

op ons feestlijkst uitgedoscht,

 

spraken wij daar heel genoeglijk

 

over dingen, min belangrijk,

 

en natuurlijk zeer welvoeglijk.

[p. 51]

 

Kortom, zooals God in Frankrijk

 

voelden wij ons daar tehuis.

 

Maar dat zou niet lang meer duren:

 

immers, onze bovenburen,

 

dat gevleugelde gespuis,

 

- ik bedoel alléén de vogels -^*)

 

schieten soms met vreemde kogels.

 

Doorgaans overdag, des nachts

 

zelden, maar steeds onverwachts,

 

laten zij iets nederdalen

 

op uw keurige kleedij,

 

op uw jas, van smetten vrij,

 

op uw hoed of uw sandalen.

 

Die halfzachte projectielen,

 

wee, wanneer zij op u vielen!

 

Door een elk wordt gij bespot,

 

en luidkeels verwenscht ge uw lot. -

*) Eduard meent: niet de engelen. (noot van Ton.)

[p. 52]

 

Onderwijl wij daar nu zaten

 

in dien tuin zoo zoet te praten,

 

viel iets uit het dichte lommer,

 

groen en geel als een komkommer,

 

dreigend als het scherpe mes

 

van thans wijlen Damocles,

 

naar omlaag: een heele groote

 

vogel had op ons geschoten.

 

Bijna spatte het op mij, -

 

maar wat werd ik eensklaps blij!

 

Want het viel, door Gods gena,

 

op den hoogen hoed van Pa.

 

 

 

‘Zie,’ - dus riep ik schetterend -

 

‘dit bewijst verpletterend,

 

dat de barremhartigheid

 

Onzen lieven Heer verblijdt.

 

Immers heb ik nog zooeven

 

gindsch oud wijf een cent gegeven.

[p. 53]

 

Doch mijn ouwe heer bleef doof

 

voor 't gebedel van die sloof.

 

Daarom, mensch, werd hier vertoond,

 

hoe de Heer de deugd beloont.

 

Weg dus met de paganisten!

 

Voortaan ben ik weer een Christen!’

 

Zoo riep ik met woest getier,

 

dronken van veel Beiersch bier. -

 

Maar mijn ouders werden beiden

 

sinds dat oogenblik tot heiden.