Paddestoelen (onder ps. Ton Ven)

[p. 46]

Elegie aan een oud echtpaar.

Wat slaapt ze zacht op 't blauwsatijnen kussen,
de oude vrouw in 't tachentigste jaar!
Ik zou de lieve ziel zoo gaarne kussen,
was ik niet bang voor 't stoppelharde haar,
dat als een kreupelbosch heur mond omwast,
en een sappeur van nijd zou doen verbleeken.
Geen mondkus dus, mijn jongen, opgepast!
Maar geef haar uit de verte een liefdeteeken.

[p. 47]

 

Bezie haar eega, naast haar neergezonken,

 

den krassen negentig jaar ouden heer,

 

van port, van sherry en madeira dronken,

 

bedwelmd door whisky en nog zooveel meer.

 

De grijsaard mummelmondt zelfs in zijn slaap.

 

Hij lillebeent en handbeeft daarenboven.

 

Jou krasse, negentig jaar oude knaap,

 

toch min ik u; wilt gij dat wel gelooven?

 

 

 

Ei, zie die echtelieden vredig rusten

 

in 't zelfde ledikant. Dezelfde sprei

 

bedekt henbeiden. Zoete droomen kusten

 

hun oogen, want zij glimlachen zoo blij.

 

Die lach is op de modderschuit de vlag. -

 

Blijft lang gespaard voor mij, uw achter-kleinkind.

 

Laat ook voor mij de jongste levensdag

 

zijn aangebroken, wanneer u vriend Hein vindt.

 

 

[p. 48]

 

Hoe lief van eenvoud is dat slapend vrouwtje!

 

Haar blank gebit rust kunstloos in haar schoot.

 

En dan haar man, dat oergezonde oudje, -

 

de drankblos kleurt zijn grauwe kaken rood.

 

Welk een geluk schonk mij de hemel in

 

die overgrootlui, beiden even baardig

 

aan mond en wang, aan strottenhoofd en kin. -

 

O, ouderdom, wat zijt gij eerbiedwaardig!