Paddestoelen (onder ps. Ton Ven)

[p. 15]

Vuurdood.

Ik had een vriend met blonden geitebaard,
een bosje stroo, dat neerhing van zijn kin.
Hield ik een lucifer uit speelschen aard
daaronder, - poef! dan vloog de vlam erin.

Een zuil van vuur, - wat rook, niet noemenswaard, -
weg was de baard! - Mijn vriend, bedroefd van zin,
keek op zijn neus. Geen haartje was gespaard.
Hij vond mijn speelschheid dan ook doorgaans min.

[p. 16]

 

Zoo schiet vaak in den ernst van mijn gedicht

 

opeens de lucifer van mijn critiek.

 

Een vlam! - En van het vers blijft enkel asch.

 

 

 

Mistroostig schud ik dan mijn flets gezicht,

 

en slenter met gezengde dichterwiek

 

naar buiten, neuriënd met droeve bas.