Paddestoelen (onder ps. Ton Ven)

[p. 7]

Aan mijn Vrouw.

[p. 11]

Sonnetten.

[p. 13]

Zwaarmoedigheid.

Soms ben ik zoo ontzettend afgemat
als wie, in de oneindigheid verloren,
voorvoelt dat hij, der grauwe dagen zat,
de wereld dra niet meer zal toebehooren.

Soms is het mij, als werd het witte blad
door mijn hand nooit beschreven, - of de voren
van mijn hand nimmer hebben graan gehad, -
soms is het mij, als werd ik doodgeboren.

Met een verglazend oog bekijk ik dan
den malschen biefstuk op mijn middagtafel,
de panatella in 't sigarenkisje.

[p. 14]

 

Maar mijn geweten roept: Ben jij een man?

 

Jou dooie diender met je dooie wafel,

 

je lijkt (pot-hier-en-daar) een steenkoud vischje!