Karakter

[p. 53]

Het weten tot T

Aldus was het gegaan.

Door het huis op weg naar zijn curator had hij in een droom geloopen. Zijn aard was niet droomerig, maar de aanblik van Dreverhaven had hem geschokt. Dreverhaven was iemand om overal op te vallen, hoe zou hij dan niet aan een zoon die hem nooit eerder had ontmoet. Die zoon was bovendien verzwakt, de ellendige maanden in Den Haag, de vrees met het faillissement zijn boeken te verliezen hadden hem sterker aangegrepen dan hij zich bewust was. Het oogenblik van diepen inkeer op de kade voor den gevel had zijn krachten aangesproken. Maar zijn energie was niet opgebruikt. Toen hij voor de kamerdeur stond wist hij met een ongelooflijke wilskracht alles in zich neer te leggen wat buiten verband stond tot het komend bezoek, wist hij zelfs te bereiken dat zijn gelaat zijn normale tint herkreeg.

De curator zat achter zijn bureau. Hij keek op en zag vóór zich een jongen man van een opvallend knap uiterlijk. Hij was iemand die zich voor menschen interesseerde. Het faillissementje was niets, absoluut niets, maar hij herinnerde zich het kleine beenige vrouwtje met de vurige oogen, dat voor zijn gevoel kwalijk was te catalogiseeren onder de normale volkstypen, en hij had nooit een boedel te administreeren gekregen die enkel bestond uit boeken. De boeken pasten voorts naar hun aard evenmin in het huis als de moeder in de buurt. Hoe zou de failliet zijn?

En hij zag aanstonds dat ook deze iets bizonders had.

[p. 54]

Hij leek veel op de moeder, vooral in den blik. Hij had zijn beste pak aangedaan voor dit bezoek, dat zag de Gankelaar dadelijk. En hij nam hem goed op.

De trekken van den jongen man waren hachelijk in deze beteekenis dat de minste zweem van behaagzucht hem tot een onverdraaglijk wezen zou hebben gemaakt voor ieder mensch met een gezonden smaak. Hij wist ongetwijfeld dat hij een knap gezicht had, dat hij daarvan niets liet merken redde hem, volkomen. Hij was goed gekleed – hij stak in zijn beste pak – maar eenvoudig, geen enkel détail van zijn kleeding vroeg aandacht. Men zag hem onmiddellijk aan dat hij een andere eerzucht had dan te behagen. Maar het ontbrak het schoone oog tevens aan warmte. Het straalde met een vurigheid die kuisch bleef, maar het straalde niet warm. Zooals ook sneeuw wit kan stralen of rood gloeien, en men weet tevens, men ziet dat ze koud is.

– Gaat u zitten, zei de Gankelaar.

Hij had het dunne dossiertje van het faillissement vóór zich liggen, hij sloeg het open en liet niet merken dat hij eenigszins verbluft was.

Katadreuffe zag een jongen man, vier, vijf jaar ouder dan hijzelf, athletisch gebouwd, een hoog voorhoofd, wild blond haar naar achteren gedwongen, een klein reebruin oog, harde wangspieren. De mond was wat groot en niet zeer fraai geboetseerd, de tanden waren onregelmatig maar goed wit, de pols kwam breed en blank uit de mouw, aan de hand een zegelring. Iemand die des zomers veel in de buitenlucht moest zijn, die toch weinig verbrandde, alleen sproette het een beetje op het blanke vel rondom den neus, maar niet hinderlijk.

[p. 55]

– U bent verplicht mij naar waarheid te antwoorden.

Hij keek weer op van het dossier, het oog was keurend en tevens vriendelijk.

– Hebt u winkelboeken bij u?

– Nee, ik heb nooit boek gehouden.

– Dan het lijstje van uw schuldeischers.

Katadreuffe gaf het over. De curator zag het in, deed de gewone vragen naar verdere activa, behalve de reeds genoteerde boeken, naar geld, inschulden en dergelijke. Katadreuffe antwoordde dat hij niets bezat dan wat was opgeschreven.

– Uw moeder heb ik gesproken. Leeft uw vader nog? vroeg de curator.

Katadreuffe antwoordde alleen:

– Ik heet naar mijn moeder.

– O!

De Gankelaar meende onwetend een pijnlijke vraag te hebben gesteld, maar in den blik van den jongen man veranderde niets. Hij gaf echter verder geen uitleg, de Gankelaar liet het onderwerp rusten. Hij vroeg hem zijn schulden wat nader te verklaren en Katadreuffe vertelde van zijn mislukt Haagsch avontuur. Het was alles doodgewoon, het interesseerde den curator niet, hij was slechts getroffen geweest door de moeder en door de boeken. En thans door den gefailleerde.

Er kwam een heer binnen, dezelfde dien Katadreuffe beneden had gezien, met gouden bril en goeddeels kaal. Dit moest ook een advocaat zijn. Carlion? Piaat?

– Eén seconde, zei de curator.

Ze fluisterden even aan zijn bureau, dan ging de ander. Hij hernam:

[p. 56]

– Ik zal aan de rechtbank voorstellen het faillissement op te heffen bij gebrek aan baten. Uw boeken zijn getaxeerd op vijftien gulden. In zoo'n geval loont het de moeite niet een faillissement door te zetten. Alleen al de kosten zouden daarmee niet gedekt zijn, nog bij lange na niet ... Hoe komt u aan die boeken?

– Ik heb ze langzaam aan bij mekaar gekocht.

– Kent u Duitsch?

– Ik kan het lezen. In het lexicon heb ik veel gelezen.

– Wat is nu verder uw plan? Blijft u bij uw moeder? Kan ze u onderhouden?

– Dat zou ze wel kunnen, want ze verdient goed, al was het vlak na den oorlog beter dan nu. Ze maakt handwerken voor een zaak hier, en het moet iets bizonders zijn. Ik kan dat niet beoordeelen, ik vind het wel mooi en soms ook vreemd, maar ik ben natuurlijk geen kenner ... Maar ik wil liever bij haar weg, ik wil graag heelemaal onafhankelijk van haar zijn en apart wonen. Zijzelf wil het ook liever, ze is haar eigen weg moeten gaan, en dat verlangt ze ook van mij. Dat zegt ze wel niet ronduit, maar dat voel ik toch zoo.

– Ik wou, zei Katadreuffe in één adem, op een kantoor komen, zien hoever ik het breng, het komt er niet op aan wat of waar, – liet hij er voorzichtig op volgen.

Doch tegelijk keek hij de Gankelaar strak aan, of deze hem niettemin wilde begrijpen. Het antwoord stelde even teleur, omdat het teruggreep naar het vroegere.

– Hebt u uzelf Duitsch geleerd?

[p. 57]

– Ja, ik heb alleen de lagere stadsschool afgeloopen.

– En toen?

– Toen allerlei dingen, loopjongen, op een fabriek gewerkt, magazijnknecht. Ik kwam niet vooruit, dat soort werk ligt me niet.

De curator knikte alleen.

– Ik wou graag wat meer weten, toen heb ik die boeken gekocht en zoo mezelf een boel geleerd. Ik geloof dat ik gemakkelijk kan onthouden. Ik wil geen pedanten indruk maken, maar ik weet toch meer dan de meesten van mijn stand.

Weer keek hij strak naar de Gankelaar.

– Het meeste heb ik uit het lexicon geleerd, maar voorbij de letter T weet ik niet veel, het gaat niet verder, het is niet compleet. En het is oud ook, en dus op veel punten verouderd en onvolledig, dat begrijp ik heel goed.

Dit beviel de Gankelaar, iets zoo aardigs, sympathieks had hij onbewust verwacht. Hij glimlachte en Katadreuffe glimlachte mee.

– Een sigaret?

– Alstublieft.

Zelf stak hij een pijp op. Het gesprek werd even afgebroken door de telefoon. Terwijl de Gankelaar sprak in den hoorn keek Katadreuffe de kamer rond, een éénraamskamertje aan den voorkant, zonnig, met uitzicht op het bedrijvige water, een groote plattegrond van de havens achter glas aan den muur.

De Gankelaar, tijdens het telefoongesprek, bleef naar zijn bezoeker kijken. En hij vroeg zich af of hij hem hier geplaatst zou kunnen krijgen. Aan een jongen

[p. 58]

als dezen moest een kans gegeven worden. Nadat hij den hoorn had neergelegd vervolgde hij zijn gedachten openlijk.

– Hoor eens, ik wil niet verzwijgen dat die boeken me hebben geïnteresseerd. Misschien, ik weet het niet, maar misschien zou je inderdaad op een kantoor je bestemming kunnen vinden.

Hij zweeg even, hij dacht dat als deze jongen aanleg had er ook een uitnemend eerste procureursklerk uit hem groeien kon. Hij vervolgde:

– Het is jammer dat je niet wat meer onderlegd bent. Kan je typen?

– Dat gaat wel. Als magazijnknecht heb ik nog al eens adressen getikt voor mijn patroon, en soms ook wel nota's.

– En stenografeeren?

– Een beetje, loog Katadreuffe uit nood.

– Dan zullen we een proef nemen. Is er een schrijfmachine vrij? vroeg hij door de huistelefoon. Ik heb hem maar even noodig.

Het bleek dat er twee machines vrij waren. Juffrouw te George was in de zaal in de vergadering van meneer Stroomkoning, juffrouw Sibculo nam nog altijd op bij meneer Piaat.

– Remington of Underwood? vroeg de Gankelaar aan Katadreuffe.

Het was hem eender. Het jongetje bracht de machine boven. De Gankelaar dicteerde uit zijn hoofd een lang wetsartikel. Katadreuffe kon niet stenografeeren, hij bracht van het opnemen niets terecht, hij kon geen woord teruglezen.

[p. 59]

Als u het nog eens wilt overdicteeren, en iets langzamer, vroeg hij.

Toen, de tweede maal, met verkortingen die hij uit zichzelf vond en met behulp van zijn sterk geheugen, slaagde hij in een stenogram, voor hem herleesbaar, en het tikwerk leverde hij zonder een fout en netjes af.

– Dat zal wel gaan. De rest moet met oefening komen, zei de Gankelaar.

Katadreuffe dacht hetzelfde. De Gankelaar zei:

– Ik zal zien wat ik voor je doen kan. Je moet nog even naar de wachtkamer.

Katadreuffe vond zijn weg terug. Hij had er geen moment aan getwijfeld, of hier, in dit kantoor, zou hij een baantje krijgen. Het was er slechts op aangekomen een redelijken indruk te maken, en daarin was hij blijkbaar geslaagd. Intusschen begreep hij wel dat de beslissing niet kon liggen bij meneer de Gankelaar, dat deze enkel zijn voorspraak kon zijn en zou zijn. Hij ging weer in de wachtkamer zitten, hij was daar nu de eenige. Hij vroeg zich niet af hoe laat het was. Het was koffietijd. Hij voelde geen honger, hij wachtte.

De deur naar de okergele kamer was dicht, in het bediendenkantoor klonk nog nu en dan de schorre stem aan de telefoon, de schrijfmachines zwegen. De twee mannen die zooveel op elkaar leken aten sprakeloos hun boterhammen uit een papier, een kop koffie stond naast hen.

Middelerwijl confereerde de Gankelaar boven met den eersten bediende Rentenstein, dien met het laatdunkend uiterlijk.

De Gankelaar was iemand van stemmingen, van

[p. 60]

nature geneigd tot melancolie. Hij verdreef zijn melancolie met zijn athletiek, hij deed in zijn vrijen tijd aan allerlei vormen van sport. Hij werd geregeerd door impulsen. Het had zich als een muur in hem vastgezet dat Katadreuffe zijn eigen klerk moest worden. Ieder had hier zooveel mogelijk zijn eigen bediende die opnam en uittikte. Juffrouw te George hoorde bij Stroomkoning, juffrouw Sibculo was aan Carlion en Piaat toegewezen, maar kon het niet af. Dan namen de broers Burgeik werk van haar over. Een hunner bediende voorts de Gankelaar, de andere juffrouw Kalvelage. Deze had den oudsten, den besten, van de broers, maar ze waren geen van beiden vlug, jongens van de eilanden bezuiden Rotterdam, met beperkt begrip en sloome vingers, gewillig en accuraat, maar ze zouden altijd in een ondergeschikte positie blijven. Daarbij ging er op het kantoor enorm veel om, de praktijk begon vele groote der havenstad te overschaduwen. De Burgeiks hadden veel overtikwerk, dat was hun ook het beste toevertrouwd. Daardoor kreeg de Gankelaar zijn stukken, den laatsten tijd zelfs zijn brieven niet meer tijdig af. Er moest werkelijk iemand bijkomen, en hij had graag iemand voor zich alleen, een halve kracht desnoods, maar een die altijd voor hem beschikbaar was.

Want de regel op dit kantoor, waar overigens niet veel regels golden, was dat al mocht men van elkaars typist of typiste gebruik maken, toch altijd diegene voorging bij wien hij of zij officieel behoorde.

Zoo wilde de Gankelaar nu Katadreuffe officieel als zijn typist hebben. Hij deed zijn voorstel het eerst aan Rentenstein. Hij mocht Rentenstein eigenlijk niet

[p. 61]

lijden, hij vond hem een aansteller, hij vertrouwde hem ook niet. Rentenstein verzorgde de kantonpraktijk, en voorts was hij de chef van het personeel, maar richting en organisatie gingen niet van hem uit. Rentenstein had ook altijd apartjes met Dreverhaven, van dien leerde hij denkelijk niet veel goeds. Maar Rentenstein was officieel het hoofd der bedienden, de Gankelaar wilde hem niet voorbijgaan, hij liet graag ieder in zijn waarde, al moest ten slotte Stroomkoning beslissen.

De Gankelaar somde meer deugden van Katadreuffe op dan hij kon verantwoorden. Rentenstein vond het eerst bedenkelijk iemand in dienst te nemen die failliet was, hij had een kleinburgerlijk wantrouwen tegen gefailleerden. Maar aan den anderen kant erkende hij dat het kantoor nog wel iemand gebruiken kon, ook gaf iedere uitbreiding van personeel meer gewicht aan zijn chefschap. Hij bezat de ijdelheid die met wilszwakheid samengaat.

– Wat zou hij moeten verdienen? Zestig gulden om te beginnen? Dat schijnt hij me zeker waard.

– We moeten het eerst aan meneer Stroomkoning vragen.

– Natuurlijk. Is hij vrij?

– Hij mag niet gestoord worden.

– Zoo. Is hij in conferentie?

– De groote vergadering van het margarine-syndicaat.

– Nog altijd niet afgeloopen?

– Nee, vraagt u het hem vanmiddag, dan heeft hij misschien een oogenblik tijd, zei Rentenstein.

[p. 62]

De Gankelaar keek op zijn horloge.

– God, al één uur! Dan is mijn koffie koud geworden. Ik heb heelemaal aan geen tijd gedacht ... Maar ik vraag het hem even door de telefoon.

– Hij mag ook door de huistelefoon niet worden gestoord.

– Nu ja, ik doe het toch maar, we zullen zien.

Hij was iemand van impulsen. Hij wilde nu ineens, dit oogenblik, Katadreuffe aan zich binden. Hij had een dwaze vrees dat de jongen hem nog kon ontglippen, dat hij dien middag misschien iets anders zou hebben gevonden. Zoo'n kerel moest overal slagen. Hij zag zelf het dwaze in van dien gedachtengang en kon toch niet wachten, – en hij nam den hoorn.

Maar nadat hij een paar seconden had gesproken legde hij den hoorn weer op den haak, zijn zin middenin afbrekend.

– Meneer Stroomkoning vindt het al goed.

– Meneer is gemakkelijk in die dingen.

– Ja, en nu zullen we zelf het salaris maar bepalen. Wat denk je van zestig gulden?

En hij deed Katadreuffe weer boven komen. Katadreuffe doorliep ten derden male de marmergang, hij had nu geen geleider meer noodig, hij wist den weg, hij was er al thuis.

Aan het eind der gang over haar volle breedte liep een trap van zeven treden omhoog, zwaar belooperd, leidend naar een achttiende-eeuwsche massieve deur. Die deur ging open. In het licht van een kroon met veel lampen, gesluierd door dichten sigarenrook, zag hij aan een lange groene tafel een aantal heeren zitten,

[p. 63]

veel roode koppen. En aan het hoofdeneind zat een oud man met haar als van een grijzen leeuw wiens manen slordig te berge zijn gerezen. Een opgewonden zware mannestem zei driemaal achtereen, steeds de eerste lettergreep beklemtonend:

– Absoluut, àbsoluut, àbsoluut.

De deur werd gesloten. Een lang tenger meisje ging hem voorbij. Er was op de trap ruimte in overvloed. Toch bleef hij even staan. Juffrouw te George ging langs hem, en zag hem vluchtig aan. Onder haar arm droeg zij een bloc-note, iets droomerigs en iets glimlachends lag op haar trekken, de vrije hand speelde afwezig met een zilveren potlood. Hij merkte den eenvoudigen, sprekenden adeldom op van deze smalle handen.

Hij merkte het slechts even en zette deze ontmoeting dadelijk weer uit zijn gedachten. Hij merkte scherp en snel op, maar bezat naast deze gave die andere van onder alle omstandigheden zijn doel duidelijk in het oog te houden.

Hij ging de smalle zijtrap die wentelde naar boven, waar de kamer lag van de Gankelaar.