|
| |
| |
| |
Ode aen de Vryheyd.
..... numquam Libertas gratior extat Quàm sub Rege pio.
Claud.
Ach! hoe streelend, hoe verheven
Is de gulde Vryheyd niet!
Zelfs by 't grievenst hartverdriet
Verkwikt, vertroost zy steeds, begoochelt zy het leven.
d' Almagt heeft met eygen hand,
Als een bloem vol balsemgeuren
En, die nooyt zich moet ontkleuren,
In 's menschen vrye borst die Hemelspruyt geplant.
| |
| |
Niets, niets prykt met ryker waerde
Dan de Vryheyd voor den mensch;
Vult zy zynen vuergen wensch,
Zelfs roozen, schoon het onweêr loeyt, plukt hy op aerde.
Mag hy wisslen zyne dagen,
Kalm, hy tart de hartste slagen,
Wyl 's Almagt's zegebloem belommren zal zyn graf.
Doch, de snoode Dwinglandye,
Als een bloedig wangedrocht
Glibbrend uyt haer donkre krocht
Heeft lang myn Vaderland gebragt tot slavernye:
Bittre traenen, menschenbloed
Stroomden voor der Vryheyds tempel,
En, op haer gewyden drempel
Blonk soms de magt'ge speer gezwaeyd met heldenmoed.
Cesar, Menapiersche telgen!
Proefde reeds uw leeuwenkracht,
Toen hy, duchtend voor uw magt,
Riep: ‘Ja, de dapperste der Gaulen zyn de Belgen.’
Op uw woesten Vryheydsgrond
Om met Roome U niet te mengen,
Wist ge uw edel bloed te plengen;
Vergeefs! - zyn Aedlaers klauw omsloot welhaest uw' spoed. -
| |
| |
Zich vereen'gend met de Franken
Schudt de Belg 't Roomsch knegtschap af;
Dra doet Frankryk's yzren staf
Op myn voorvaders grond op nieuw de Vryheyd wanken.
Breydel, Koninck, Artevelde
Morzlen 't jok dat burgren knelde;
Doch, trots hun bloed, stygt nog de Tyranny haer kop.
Als een speelbal van het lot,
En van hand tot hand geworpen,
Worstlend, maer nooyt onderworpen,
Zagt gy, o Belgenland! uw tael en naem bespot.
Spagnie, Frank- en Oostenryk
Gordend om uw' hals hun keten,
Krenkten vryheyd en geweten,
En streden, eeuwen lang, voor uw gemarteld lyk.
Vryheyds zon zoo lang verdoken
Achter 't donkre floers der nacht,
Zon, daer 'k reeds zoo lang naer smacht,
Komt, uyt een heldre wolk, thans glimmend doorgebroken:
Ja, trotserend 's dwinglands woên,
Thans gered uyt slaefsche boeyen,
Zal myn Vaderland erbloeyen,
En, eertyds slaef, thans vry, de Vryheyd hulde doen.
| |
| |
Laet ons Vryheyds vlaeg ontvouwen,
En, nabootsend Numa's kroost,
Laet onz' hand, die niets verpoost,
Haer, op ons dierb'ren grond, een marmren tempel bauwen!
Dat en vlek, en dorp en stad
Haer den eélsten wierook zwaeyen!
Dat haer vlugge wimpels waeyen,
Op stulp, op slot, op 't onafmeetbre zwalpend nat!...
God! hoe zal ons lot verzoeten,
Toen we, ontlast van wreemd bedwang,
Door een' plegtgen jubelzang
Die Hemeltelg, als vrye Belgen, zullen groeten!
'k Hoor reeds uyt haer vruchtb'ren schoot
Wellen onuytputbre bronnen
Als omstraeld van milde zonnen;
'k Zie reeds haer magt'gen stam omkranst met welig loot.
Ja, toen moet de Vryheyd achten
Toen, bezonnen, met zyn dolk,
Voor het heyl van 't Roomsche volk,
In 't Forum zelf, een Brutus dierf zyn vader slagten.
Toen Agneessens, Brussels held,
Zonder aerslen wist te sterven,
En zich williger liet kerven,
Dan, door een wreemde boey, als slaef te zyn gekneld.
| |
| |
't Heylig Regt den Belg geschonken
Scheen, tot dezen narren stond,
Op zyn' oudgastvryen grond
Bestreden, onderdrukt, aen kluysters vastgeklonken.
Doch.... wat fluystert in 't verschiet?
'k Hoor lyk vreemde tooverwoorden
Weêrgekaetst door harpakkoorden;
O Hemel! dwael ik? - of, is 't welligt 't Vryheydslied? -
Komt dit heyl te beurt te vallen
Aen myn dierbaer Vaderland,
Dat haer stander blyv' geplant
Voor haer geliefde kroost op Vlaendrens gryze wallen!
Laet ons Vryheyds vruchten plukken,
Laet ons Haer in d'armen drukken,
En - by ons laetsten snik, met Haer ten grave gaen! -
1790.
|
|
Auteursrechtvrij