Gedichten
(1861)–Pieter Joost de Borchgrave–
Auteursrechtvrij
[pagina 62]
| |
HarpslagToegeweyd aen het Tael-, Dicht- en Tooneelkundig genootschap te Hooglede, gekend onder de spreuk: Op d'Hoogte groeyt den Olyfboom.Zal 't floers der bitse oneenigheyd
Nog langer 't licht der Kunst ín uw gemeent bedekken,
Toen gy door Apol's zoons ziet alles bygeleyd
Om U, als door een draed, uyt Minos hof te trekken?
En zal by 's lands verwisseling
Uwe yvervolle drift rampzaliglyk bezwyken!
Zal uwe Redenmaegd, die zoo ten reye ging,
By volk en nagebuer haer golvend wimpel stryken?
| |
[pagina 63]
| |
Neen: elke Dichter trotst die waen,
Versmaed die goochlary, die ydle hersenschimmen,
Om in den lommer van de vette olyveblaên
Uws juychends Helicon de Hoogte te beklimmen.
Schoon 't onweer barst op land en staet,
Wraekt myne hand 't geloey dier bulderende orkaenen;
Die hand die, in dit uer, haer vrye toonen slaet
Zoekt wellicht eene kroon by uwe glorievaenen.
Uw roemryk, eevol Letterperk
Toond hoe gy 't schoon der Kunst ontdekt en weet te vatten,
Toond hoe gy 't schranderst lied lyk 't laegste letterwerk
Elk na waerdy, tot op het minste stip, zult schatten.
'k Staer hoe uw deftig Kunsttooneel
Verwyderd uyt den kring van een verwarde Babel,
Waerdeerd en Heldenzang en Klinkdicht en Rondeel,
Doet hulde aen al wat prykt door Waerheid en door Fabel.
Die hoop moet allen Kunstenaer
Die zyne Citer spant regtmatiglyk hevreden:
Die hoop doet 't zelfbelang, de wantrouw vol gevaer,
De flauwe zwymling uyt zyn wanklend harte treden.
| |
[pagina 64]
| |
Spaert moeyt noch vlyt, o zangrig Koor!
O echte Kunstenaers, o waerde Mecenaeten!
Rykt gloriepalmen, staet en Dicht en Taelkunst voor
Die door het krygsklaroen eylaes! zoo zyn verlaeten.
Bouwd, voor uw Kunst de fraeyste tent
Die ooyt het oog verlustigd heeft der schrandre Belgen,
Maekt door heel 't Vaderland uw' HoogteGa naar voetnoot(1) en naem bekend,
Kranst uw vergulde Harp met frissche olyvetelgen.
Wien 't lust, zoeke heyl en vreugd in geld,
In heerschzucht, dwinglandy, in snoô begeerlykheden;
Hy jaege en zwoeg' na roem op 't aeklig oorlogsveld,
Hy vinde een bloedge kroon op 't rookend puyn der steden;
Te yreden met zyn nedrig lot
Den Dichter zoekt zich slechts met lauwren 't overdekken,
Voor hem is zyne Lier zyn rynste zielgenot,
Niets kan zyn stille vreê, niets zyne vreugd bevlekken.
Wien 't lust, hy foltre zich het breyn
Doch overvloed noch wellust stillen nauw het harte;
- Een Kroon verveeld; een Scepter baert niet zelden pyn;
Wie roozen plukt, voelt soms door harer doornen smarte.
| |
[pagina 65]
| |
Alleen de Dichtkunst troost 't gemoed;
Zy heldert, door haer schoon, en Kunde en Wetenschappen;
En, wyl des Kunstnaers ziel ontvoerd is, vlamt vol gloed,
Haer strael omgord zyn kruyn, en begeleyd zyn stappen.
By d'Englen staet haer bakkermat;
Zy dreunt voor Gods altaer in wondervolle toonen,
En, toen de Melody haer guld'ne snaer omvat,
Weet hare tooverkracht den Godsdienst zelf te kroonen.
Laet ons die Godgewyde Maegd,
Als Broeders warsch van waen, en hulde en eerbied wyden;
Laet ons, wyl zy ons, Dichters, in haer tempel daegd,
Op onze Lier geleund, naer hare lauwren stryden.
Aen Haer verknocht met hart en zin,
Nabootsen wy het spoor dier edele Bataven,
Wier langvergode Nymph en dierbre DichtheldinGa naar voetnoot(1)
Appolo's gulden troon zoo eervol weet te staeven.
1790. |