Brusselschen Blom-hof van Cupido
(1641)–Willem van der Borcht–
Auteursrechtvrij
[pagina 76]
| |
Stemme: Ghy amoureuse Gheesten.
O ! Goden, ick moet klaghen
't Mis-val mijns jonghe daghen,
Door de min // die my in
Hert' en sin // (met ghebin')
Soo onghelijck heeft ghedaen,
Dat ick hem hebb' ontgaen,
Die my in deught sprack aen:
En hebb' mijn gunst ghegheven
Eenen die my laet sneven,
Die mijn verdriet // niet aensiet // en acht' niet
Mijn stenen ende beven,
Maer noch spot // nu den Godt,
Treckt sijn lot // doet hem tot
De duyst're diepten zweven.
2. Als Thesêus sijn beminde
(Naer dat hy haer bekinde)
| |
[pagina 77]
| |
Soo-men siet // in verdriet
Eenigh liedt // tusschen 't riet
Van 't onbewoonde landt,
En stille van den kant
't Ghepeckte schip ontbandt:
Schoon dat sijn holle linde
Met twijffelende winde
In 't vlacke nat // schier noch bat // hoe hy wat
Soude te rugghe keeren,
En sijn vracht // die sijn pracht
Hadd' mis-acht // dien nacht
We'er in het schuyt begheeren.
3. Soo vliedt hy oock hert-neckigh,
En is met my noch gheckigh:
Oock al waer 't // dat den aert
Meer bedaert // hem bezwaerd'
Door naer-peysende leet,
Ghewis dat ghy 't wel weet,
Ja dat hem aen 't herte leet,
Door d'ongherustigheden,
Die hem staegh over-treden,
En thoonen wel // dat sijn spel // is te fel:
Maer hy door quade zeden
Niet aen-hoort // een goedt woordt,
Maer wacht voordt // naer mijn moordt,
Die ick hem schenck' als heden.
|
|