|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Kees Louwen, dragende een Korf met Duyven.
HOewel de Spanjaerts nu deez' wal so sterk besluyten,
Dat niemand in de Stad, en ook so weynig buyten
Door 't Leger komen kan; noch heb ik hert en moedt
Om dese Duyven, self ten koste van mijn bloedt,
In 's Prinsen Leger, by Louys Boesor te brengen:
Van waer sy, (by aldien 't den Hemel wil gehengen)
Als boden sullen zijn; door dien sy zijn gewent
Van 't slag te vliegen, om, heel over 's vyants tent
Hun aes voor haer, en voor hun jongen, te gaen halen.
Dies kan men, als men wil, hen weêr op 't slagh doen dalen
Met briefjes aen'er poot, waer in dees droeven wal
Kan lesen, hoe men haer (met God) ontsetten sal.
'k Hoop dat my dese saeck ten besten sal gelucken,
En dat het Spaens gewelt noyt Leyden sal verdrucken.
Ick waeg mijn leven dan, en doe mijn plicht getrouw,
Ten dienst van 't Land, en oock ter eeren van Nassouw.
Carion, Trompetter.
DIt toeven duurt te lang; sy achten bood noch brieven,
Of vriendelijcke gunst. Sal 't haer dan niet gelieven
Te komen op de wal, so treek ick weder heen:
Za, blaes noch eens voor 't Iest, op dat mijns Heeren reên
Haer brengen tot beweegh. Daer komt een rey van mannen.
Stads Kapiteynen, Carion met een Trompetter.
O Blaffer schoon voor 't oogh! wat leggen u Tyrannen,
| |
| |
Al! isten in het werck? wat wilt ghy wederom
Dat ghy dus stadig blaest!
Is op mijn 's Heeren brief besoheyt van u te krijgen:
Dus is'er iets bestemt, en wilt voor my niet swijgen.
Wat is het voor een volk die staeg haer snode drift
Ons Off'ren met mond, of met haer valsche schrift?
't Zijn Burgers, die wel eer zijn uyt de Stadt geweecken.
So soecken sy met list haer over ons te wreecken.
Noyt is 't by haer gedacht, maer soecken d' oorlogs-ramp
Is ons noch wel bekent: dees Glippers die versaecken
Haer lieve Vaderland, en 't geen sy voor ons maecken,
Schuylt, onder schijn van vriend, de grootste schelmery;
Dus, daer ghy nu om komt, en vind ghy niet by my,
Want aen dit trouw'loos volck en is niet veel gelegen.
Siet Burgers, wat gy doet, gy hebt van 's Konings wegen
Indien ghy 't overgeeft, verkregen goet pardon.
Dus luystert naer mijn woord, eer dat de gulde Son
Eens driemael onder gaet: men sal u niet beswaren
Met stercke guarnisoen: maer slegs de Stad bewaren
Met twee drie vend'len volcks.
Vertreckt hier voort van daen,
Wy nemen kort beraet: het loopt ons meê of tegen.
My jammert 's Heeren gunst, die 't wel sal overwegen,
Wanneer hy hooren sal uw' groot hartneckigheyt.
Dit marren duurt te lang: gy sult in eeuwigheyt
Niet krijgen d'overhand: dus gaet gy uwe wegen;
U Vorst is niet gewent als moordery te plegen.
| |
| |
Baldeus, Allonso, Sichem.
DE schrick verbaest mijn hert; wie is hy my bestrijdt?
Waer is hy die my jaeght, of die mijn eer benijdt?
'k Sie niet als gulle stroom, dees raed my te begeven
De Stad. O neen! 'k verlies veel liever sels 't leven,
So ick blijf noch bepaelt, ja tot de laetste man;
Hoewel men door de vloet het velt niet gronden kan.
Den vyand leydt gereedt! maer soo 't geen storm wil waeyen,
Soo sal haer groote hoop in grooten angst verdrayen:
Doch so de wind sich rept Zuyd westelijck naer de Stadt,
Soo moet ick op de vlucht, en soecken 't hase-padt;
Maer eer 't soo verde komt soo hoop ick haer te winnen,
En sal d'aenstaende nacht soo grooten storm beginnen.
Dat Neêrlandt dreunen sal van 't donderend gewelt,
En Leyden, tot een roof, zijn in mijn handt gestelt.
Carion, Baldeus, Allonso, Sichem, Boeren.
MYn Heer, waeckt op, 't is tijd, het water komt hem spoeyen
Gelijck de wilde zee; soo dat men nu moet roeyen
Met schuyten op de wegh: also het platte Land
Leyd als een gulle zee met water overmand.
Den Vyand op Noord A die komt met al sijn schepen
Seer wonderbaer op 't Land recht aen na Leyden slepen.
Beschut het over al met dijcken dick en breet,
Den vyand kom maer aen, 't bancket leyt al gereet.
'k Trok na de Landscheyt toe, en 'k meende d'aerde wercken
Tot stutting voor de vloet met zomen te verstercken,
Dan 't is ons al misluckt: den dijck leyt onder voet,
Het water ruyst in 't land, en baert my quade moet.
| |
| |
Wy moeten 't evenwel met macht sien te bedijken,
Want of wy door den noot van water moesten wijken,
Soo dient ons drooge wegh van d'eene Schans in in d'aêr.
Ick heb tot soo een werk dees Boeren by malkaêr
Gevoert aen 't platte land, die sullen voort gaen voeren
De rysen op het Land. Gaet heen ghy steege Boeren,
Ick wil gy in der yl ons voert hier rys en soom,
Met schuyten vol gelaên; en is daer yemant loom
Die is den knuppel troef: dan, so gy vreê wilt houwen,
Soo sult gy op der daedt dees wercken voort herbouwen.
Maer Heer, tot soo een werk, moet loon voor zijn gepast.
Een swaert door uwe nek, of om u nals een bast.
Vertrekt en snoer u mond, of 'k sal 't aen u vergelden.
De vloet is uwe straf, en sal u dwaesheyt melden.
En tergt niet mijn gedult, doet dat ick u gebie,
Op dat u onbescheyt geen sware straf geschie.
Allonso, Baldeus, Carion, Sichem.
HOe krygel is den Boer, om dat sy hare landen
Na 't plond'ren van mijn volck noch echter sagen branden;
Men dwong haer met gewelt te brengen aen den dag
Gelt, goet, en al haer vee, 't zy op wat plaets het lag.
'T en schaedt de Boeren niet; want diese wil verschoonen
Die doet sijn selven leet.
De vriendschap die 'k haer toone
Zijn slagen sonder tal: geen Boer en wort verschoont,
Hoe gy hem meer ontsiet, hoe 't slimmer wort beloont.
Maer weêr eens tot de saeck; wat hebt gy doch gekregen
Voor antwoort uyt de Stad?
Sy zijn daer niet genegen
| |
| |
Te hooren naer u woord: sy zijn te bitterlijck,
En schromen stael noch vuur; maer zijn gesamentlijck
Geresolveert de Stad tot 't uyterste te houwen.
Sy zijn so hard als steen; ja schijnen schier te grouwen
Wanneer men meld u faem: haer ooren zijn gestopt,
Het vleyen is daer voor een doofmans deur geklopt.
Hoogmoedigh kettervolck! verwacht nu d'eerste proeve
Van dees aenstaende storm; hoe sult gy u bedroeve
Als ick beverwen sal mijn handen met u bloedt?
O! opstinate schuym, veel bitterder als roet.
Ghy doet u selven leet dat gy u swaerd doet wetten,
Om op uw 's Konings macht tot tegenweer te setten.
Men sal naer dit gehoon wraeck nemen t'sijner tijdt:
Want soo het water sackt soo zijn sy 't alles quijt.
Kom, gaen wy eens het werck besien aen allen enden,
Op dat men magh de vloed bezijden van ons wenden.
Ick wacht naer 't water niet. Ick heb wat anders voor,
Daer is een ander werk beslooten in mijn koor:
Mijn sin is van de nacht de Stad te gaen bestormen,
Al souw 'k mijn meeste macht in lijcken sien vervormen.
Allonso, voert het volck alom flux op de been,
Om met een felle moedt naer Leyden toe te treên.
Baldeus, Carion, Sichem.
MAer eerst is 't noodig dat wy t' samen overwegen,
En laten eens verspiên hoe dat het is gelegen
Met muuren en de graft, en peylen eens de gront,
Op dat in 't moedig volck geen lijfsgevaer ontstont.
Mijn hert ruygt van geluck: 'k verlang na 't boedig vechten,
Om een gewenste wraek om dit geweer te slechten.
| |
| |
Wanneer sal dit geschien?
Nu voor d'aenstende nacht.
Ick wed sy uwe komst soo ras niet zijn verwacht.
't Waer mogelijck: maer of sy 't echter alle wisten,
Dit voorgenomen werck sy met haer macht niet slisten:
En soo ons dit geluckt, sal Leyden zijn berooft,
En die in wapen blijft, word voort ter neêr geklooft,
De tijd genaeckt nu al, de doncker is gevallen,
O Leyden! gy zijt ons, wat baet u strijdb're wallen,
En Kercken hoog van kap; het sterckste ravelijn
Sal, eer het morgen is, tot eenen mol-hoop zijn.
Allonso, Baldeus, Carion, Sichem, Soldaten.
MYn Heer, wy zijn bereyt, en staen om voort te trecken
Op d'aenslag heel gereet: den dag sal 't licht ontdecken
Gaen trecken in 't gesicht der Maren-burger Poort;
Gy, na de Haegsche-Poort: Allonso naer de Zijle:
En in ons ronde kring sal Sichem onderwijle
Sich stellen op de wacht: so word het wel bewaeckt,
Op dat den Vyand oock geen aenslag op ons maeckt.
En als de klock heeft twee, sult gy niet langer dreygen,
Maer vallen kloeck'lijck aen, so raeckt de Stadt ons eygen.
Dus kampt voor 's Konings lof, en voor u eygen eer.
Eer morgen is de Stadt gewonnen door 't geweer.
Amelia, Baldeus, Carion, Allonso, Sichem, Soldaten.
WEl aen, kom gaen wy voort. O neen! hou stant! sta stille.
Wat of dees Eed'le Vrouw aen ons sal seggen wille?
Sy is in rouw gewaet; 'k moet vragen wat'er is,
En of daer eenig vriend van haer gestorven is.
| |
| |
Het lijkt Amelia, Helaes! wat sal het wesen,
Mijn ingewant verschrikt, en staet in duysent vreesen.
Waer toe dit brak getraen! derouw benau haer hart?
Haer spraeklid schijnt verstomt! Mevrouw! ontdekt u smart,
En swijgt geen ding voor my. Ik sal het voor u wreeken.
Of is'er eenig werk door dit mijn volk besteeken?
Ik sal het doen tot niet. Verwittight maer het stuck.
Ach Heer! mocht dat doch zijn, so sou mijn sware druck,
Versincken van mijn hert.
Segt eens, wat zijn 't voor saken;
Ik sweer, is 't niet geschiet, ik sal het onheyl staken.
Van desen avond laet, als ik te rust sou gaen,
Sag ik eens 't venster uyt; en hoorde droevig aen
Hoe gy dees Leydsche stad, met Ruyters en Soldaten,
Terstond bestormen soud; doen heb ik al verlaten
Wat in mijn huysing was, en trok dit rougewaet
Al bevend aen het lijf. Ik bid, u oogen slaet
Op my, hier om bedroeft, en 't harte vol van rouwc;
Verhoort mijn droef gesmeek, mijn Heer, ay! wilt aenschouwe
De bleekheyt mijns gedaent', De storm eerst recht befint,
Mijn overwaerde Heer, eer dat gy die begint:
Weet dat'er binnens wal veel van mijn maeghschap woonen!
Dus bidd' ik dat gy doch deselve wilt verschoonen,
En neffens haer de Stadt. Weest trouw en houdt uw eedt.
Wel aen, ick heb 't belooft: ick sal oock doen de weet
't Geheele Leger door, op dat sy weder trecken
| |
| |
Soo ghy dit woeden staeckt; gedenckt een vrouwen oog
Soo menigh brave Vorst met vals gesmeeck bedroog.
Dit vonnis is gevelt, hier baet geen tegenstreven,
Of 'k sal met dit geweer u ander antwoort geven.
Mijn Heer, om eene Vrouw verdrukt gy 's Konings eer,
En schend u goede naem, en stompt u scherp geweer.
O hard verstael de hert! die in het stale wapen
Is opgevoed, gegroeyt, en in gevecht geschapen!
En laet u nu so vals vervoeren van een Vrouw?
Siet toe: Ik wed gy krijgt, maer al te laet, berouw.
Hier baet geen wederspalt, gy sult den aenslag breken,
Of 'k sal met dit geweer u te gelijk doorsteken;
Ik wil al wat ik seg, en 't moet ook zijn volbracht.
Dat gy dan niet en wacht,
Maer treckt soo daet'lijck heen, en doet haer wederkeeren,
Elck in sijn oude form. Siet dat is mijn begeeren.
Vertreck tot nader last, ick laet het daer op staen.
Baldeus, Amelia.
MEvrouw, op 't heusch versoeck van u, is dit gedaen.
Daer sal geen leed geschien, steld vry u hart te vrede,
'k Sie s'is ter dood bedroeft om my gesworen Eede.
Ay! droog de tranen af, gy weet wat 'k u lest sey,
En schreef door brief op brief. Ik doe u voort geley,
Tot aen den Horenburg, so zijt gy buyten hinder;
En ik blijf onderwijl uw trouwe harts-besinder.
Al wat ik hier besluyt, en seg, dat hou sijn stand;
Mevrouw, ik sweer het u, vertrouwt u op mijn hand.
| |
| |
Leydsche Soldaat op die muur, Spaensche Soldaat voor de Poort.
DE duystere nacht die valt, ick set mijn slappe leên
Te rusten op de muur; op dat ick sie waer heen
Wat hoor ick daer voor rasen?
Het schijnt u hoog gemoet het leger wil verbasen.
Wie daer? is 't vriend of niet? geeft 't woort; of 'k schiet u neer.
Ick koom door last mijns Vorsts,
En schiet u vriend dan niet: ik heb met u te spreken.
Maeckt dan u reden kort, of 'k sal 't als vyandt wreken.
Hoe kund gy swacke liens dus lang bartneckig zijn,
En stappen 't onheyl toe? gy wart u in de lijn.
Siet toe, en leeft niet meer op sulcke sotte hopen,
Meent gy dat wy door nood van 't water sullen lopen?
O neen! 't is verr' van daer: laet wegh u schamper hoon,
Ontfangt het vree banket uws Konings tot een loon:
Gena is u vergunt, geen hoon en sal men straffen.
Hoe geestig kan de vos om 't hoere-aes staen blaften
Met sijn vergifte tong? gy soeckt ons door bedrogh
Te voeren naer ons graf, gelijck ia Naerden noch
Door u gebleecken is; dus sal men noyt vertrouwen
Op u bloet dorst' ge Vorst! maer vaste hope bouwen
Op een die stercker is dan al u Spaensche macht:
En met sijn elemont u wapens heeft verkracht.
U woorden zijn te wreet, en brengen u in lyen;
U macht en kan op ons in 't minste niet bedyen:
| |
| |
Gy eet door zotte hoop het vuyle honden vlees,
Ja Kat, en Rat, en Muys, en acht u buyten vrees.
Dus soo gy niet bekeert, soo hebt gy niet te wachten
Als 't allerswaertste leet: dan soo gy 's Koninghs machten
Wilt nemen in u Stad, soo is de wraeck versaet,
U moet wil dan vetschoont, en in een vryen staet.
Wat schempt gy, wreede guyt, op ons onnutte spijsen?
Wy worden wel gevoed, en konnen noch wel wijsen
Vidtali voor een jaer; wy zijn noch wel verfien
Van levendigen vis, voor veertien duysend liên.
Dan, of ons broodt ontbrak, soo sal men t'onser eeren
En vryheydt van het landt, den lincker arm verteeren,
En met de rechterhandt volvoeren onsen eedt,
Die elck voor Stadt, en Landt, en Vryheydt, heeft besteedt:
En soo u wreet gewelt ons quam te overvallen,
Soo willen wy de Stadt met haer bemuurde wallen
Verwoesten met de brand, eer dat'er huys of wal
Voor u bloedgier'gen hoop tot nutte komen sal:
Dus packt u voort van hier, of 'k sal mijn gramschap blussen.
Ghy sult na korten tijd mijn gramschap ook wel kussen;
Blijft vry al even hard tot datmen u verrast,
En in het Ketters bloed lijn handen doopt en wast.
Hou daer, ghy wreede guyt, u moetwil is benomen,
Gaet heen, vertelt het leet dat u is overkomen,
Soo sal ik s'alle doen die door een hooge pracht,
Met moordery ons dreygt in 't opsien van mijn wacht.
| |
| |
Johan vander Does, Vander Werf op de muur, Burgers.
DIt geeft den Burger moet, nu d'hooge waterstromen
Bedecken dijk en weg; men siet de wat'ren komen
Tot boven op de wal: men siet geen weg noch landt.
Maer siet in Zoeterwou', hoe vreeslijck dat het brandt
Door sonderlingh gevecht. Ick hoor wel dapper schieten.
Ick hoop d'ontsettingh-vreughd nu Leyden sal genieten.
Daer leyd Lonys Buysot; ick sie het aen de Vlagh,
Ach! waer hy door de Schans, soo lag het droef geklagh
Van Leyden al ter neêr, kom Burgers, wilt nu komen,
Siet hier voor Soeterwouw en Lammen, op de stromen
Een vloot van groote macht, met granen voor de Stadt,
Sy leggen al gereet, om door het boose gat
Van Lammen heen te slaen. Wat wilt gy dapp're mannen
Nu doen? wilt ghy de Schans ten eersten aen gaen rannen,
Of laten dese Vloot verderven van de Schans?
Veel liever willen wy met hulp van meerder mans
Verkrabbelen dit Fort, als dat wy dese schepen,
Den Vyand tot een roof in sijn geweld sien slepen.
Daer vliegt een Duyve neêr, gaen sien wy op der daet
Wat dat in sijne brief voor nieuws geschreven staet.
Mijn hart getuygt wat goeds: ô overtrouwe bode!
Gy troost ons door de locht, is ons den weg verbode.
Ach! dat het vreugde was!
Leest dat men 't alle hoort.
| |
| |
Mijn Heer van Noortwyck,
DE goede hope die ik hebbe tot de verlossinge, kan ik niet nalaten om te adviseren, asl dat wy met onse Vloote alhier voor Lammen gekomen zijn; maer beveelende u op den eersten Octobris dese voornoemde Schans te bevechten; wy en twijffelen niet efte sullen dese Schanse verwinnen, waerschouwende u ook, dat ghy tusschen dees tijd geen Schepen in en laet, sonder een merkteecken van my ontfangen te hebben.
Actum in onse Galeye aen de Schans van Lammen den 28. September, 1574.
Louys Boysot.
Het Duyfken heeft gedwaelr, het was by naer versmoort
Doen 't op der aerden viel; 't is iewers opgehouwen,
Ed d'aenslag evenwel dok in den asch gebrouwen.
Het is nu soo als 't is: is d'aenslag nu mislukt,
Den vyand word sijn moet door 't water afgerukt:
Sijn val is voor de hand.
Begroet gy nu de Stad door overgroote deugde!
't Moet eeuwig zijn gelooft soo lang de wereld staet,
d'Ontsetting van het Land niet uyt het hert en gaet.
Baldeus, Carion, Allonso.
WIe jaegt mijn bange ziel, wie wil mijn eer beschempen?
En ging ik niet het volk in eygen bloed verdempen
Tot Naerden in de Stad? wat heb ik hu ter hand,
Dat ik naer lange strijd behael soo groote schand?
Heb ik niet Rotterdam met aenslag ingenomen?
Ben ik t' Ouwater niet met groot gewelt gekomen?
En Haerlem ik door kracht van mijn metael verwon,
Ja! 't heele Neêrland door, waer dat ik eens begon
Mijn Leger om te slaen, 't moest alles in mijn handen:
En nu voor dese Stad behael ik groote schanden.
| |
| |
Ik ben als Phaëton, die door den hoogmoet viel
Van 's Hemels Kapitool, en storte sijne ziel
In d'alverslinb're zee. Noch vrees ik voor mijn knechten,
Die in dees felle vlucht noch sullen moeten vechten;
Een yder berg sijn lijf, men sla den aftocht vry;
En ik wil op de daed met al de ruytery
My geven op de vlucht. Maer laes! waer sal ik vluchten?
Mijn Heer, 't is nu gedaen: u baet gekerm noch suchten;
Had gy de storm gedaen, de Stad waer in u hand;
Maer vrouwen tovertael die heeft u overmandt,
U hoogmoed was te groot; nu sult gy al de lagen
Die Leyden was bereyt, seer schandig met u dragen.
Mijn hert getuyghden 't wel: oock 't komen van de vloed,
Dat nu dees Konings stoel al duisend schelden doet.
Hoe sal ons 't Leydsche volk met opgespalkte kaken
Na-wijsen met gespot, wanneer sy sullen smaken
Haer lang-gewenste vreugt, die wy tot onser schand
Noch hebben in de Vloot sien zeylen op het land?
'k Beken het is mijn schuld. Ick heb naer vrouwe klage
Te veel gehoon, (helaes!) doch nu sal 's Gravenhage
Mijn eerste woonplaets zijn: soo word ick niet verraên.
Ja, ja, so komt hy weêr by die 't hem heeft gedaen.
Dat sal noch erger zijn! ick vrees de tweede dwaling
Sal slimmer zijn dan d' eerst, of lust vereyst bepaling.
Naer 's Gravenhage, Heer, dat is geen vaste plaets,
Men muytineert daer hard door hitsing des soldaets,
De Boeren komen ook, en soecken weer te vissen
Dat sy door ons gewelt lang hebben moeten missen.
Neen. Komt aen die kant nu niet, maer kiest een vaste Stadt;
| |
| |
Het volck is niet betaelt, sy setten ons in 't gat.
Daer is geen beter wegh om drooghs voets heen te reysen,
Het is daer soo het is, ik sal haer wel doen deysen.
Voor my ten scheelt my niet, laet ons maer trecken heen.
Sichem, Baldeus, Carion, Allonso.
MYn Heer, die van de Stadt zijn dapper op de been,
Men hoort een groot gedruys, en bloffen aen de wallen,
Sy trecken op ons aen, om in 't quartier te vallen.
Hier baet nu 't wachten niet: een yder rept hem dan,
En neemt maer in den arm het geen hy dragen kan:
't Geschut laet maer ten roof. Wy gaen, vervloeckte wallen;
U naem sal t' onser schand tot aen den hemel brallen.
Johan vander Does, Vander Werf, Stads Kapiteynen.
DEn vreeselijken val, en neêrgestorte muur,
Die mackt my ongerust, het valt de Burgers suur
Om met een lege maeg so swaren werk te bouwen.
Dan 't moet nu zijn vol bracht, den vyand sal hem houwen
Als of hy 't niet en wist: het diend in tijds verhoed,
Eer sijn ontsteecken breyn dees wal bestormen doet.
Men vreest in nood geen doot, dees rampspoet moet men dragen,
En rechten 't weder op; want storm of groote slagen
Was niet te wederstaen: dus moet het zijn bewaert.
Wy Hoplien, die tot dienst van Leyden zijn vergaert,
Staen willig en bereyt, om na ons swak vermogen,
Tot hoeding van de Stad, de wal weer op te hogen.
U dienst is ons van nood, en sonder lang beraet
Is 't nodig dat men 't voort met lust bewerken laet.
| |
| |
Weesjongen, Johan vander Does, Vander Werf, Stads Kapiteynen.
ONtslaet dien swaren last van uwe ondersaten,
Den vyand heeft de Schans van Lammen al verlaten,
Wat raest de jongen daer?
Dat sy geheel bevreest uyt Lammen mosten vliên.
Door 't vallen van de muur sou 't lichtlijk konnen wesen.
Gelooft niet al te licht: wy zijn noch niet genesen.
Komt, laet my maer alleen
Ter poort uytgaen. Ik sal naer Lammen heenen treên:
Mijn hert dat tuyght'et nu. Ik moet het ondersoecken
Soo gaet naer alle hoecken,
En siet wel dapper toe, soo krijgt gy goeden loon:
En of gy wied verrast, dat u den Vyand schoon
Als sijn gevangen nam, soo segt, gy zijt geweken
Om 't Leger eens te sien. Maer wilt vooral niet spreken
Hoe 't hier gelegen is, Dus geeft u op den wegh.
'k Sal uwen wille doen. Maer 'k meen van 't swaer Belegh
Den tijd die sal 't ons leeren,
Ik hoop gy sult de Stad met groote vreugd vermeeren.
|
|
Auteursrechtvrij