|
| |
Derde bedryf.
Vander Werf.
GOdt hielp ons wonderbaer! ick moet sijn daden loven,
Dat hy, tot sijnen roem, den Spanjaert heeft verschoven,
Geslagen op de vlucht, vermorselt met het stael,
De rest noch in de vlucht verdreven altemael
Tot in haer trenchement, en opgegraefde Wallen,
Al waer sy heel verschrickt ter neder zijn gevallen;
Soo ging 't met dit gedrocht; maer Vader mocht ick fien
Dat sy door uwe hand van Leyden moesten vliên,
| |
| |
Soo was ons angst, en noodt, en kommer afgenoomen,
Soo quam uyt uwe rots 's Landts Vryheydt weder stroomen,
De welstandt rees weer op, de Stadt die baerde vreugt,
De Kinders slap en flaeuw, die smaeckten weder jeugt:
Maer 't voedsel van de borst nu droevigh wegh moet droogen
Door sware hongers-noodt, soo dat men 's Moeders oogen
Siet sincken in het hooft, door traentjes die sy laet,
Om dat haer zuygeling in sulcken droef heyt staet.
Veel maeghden uytgeteert, die siet men loopen dwalen
Vermomt hier aen de vest, Om een'ge spijs te halen,
En schamen sich dit werk; dan Heer, het is geen schant:
Als 't u eenmael belieft, helpt ons van moort en brant.
Burgers, Vander Werf.
O Hooft der Leydtsche Staten!
Hoe lange sult gy ons in dees ellenden laten?
Hoort naer u Onderdaen, en sijn te swaren kruys;
Die door den hongers-noot sijn Vrouw nu doot in huys
Ellendigh liggen vindt: mijn Kind'ren voor de deure
Die lecken uyt de goot, met een swaermoedigh treuren.
Ach! mocht ik noch met haer, als den verlooren Soon,
Mijn leven voên met draf! Maer laes! 't is ons verboôn
Van Spaenjaerts, die ons nu naer ziel en leven putten,
Wie sal ons nu voortaen voor meer onheyl beschutten?
O desperate tijdt! die ziel op ziel vervoert,
En daer het Spaensche juck soo listiglijck op loert.
Ach trouwe Burgers heul! laet u versiende oogen
Op ons ellendigheyt doch eenmael zijn getoogen:
Mijn al te droeve Vrouw, die eerst bevallen was,
Lagh in een groot ellendt: maer naer een dagh, soo ras
Sy maer begon te staen, soo is sy heen gekroopen,
En socht haer voedsel doen in vuyle vulnis-hoopen,
| |
| |
En liet alleenig t' huys haer jonge suygeling,
Dat door ellendigheyt de seys des doods ontfing.
Ick kom met haer in huys, sy wierdt door schrick bevangen,
En braeckt de ziel uyt 't lijf met tranen op de wangen,
En roept: ô man, ick sterf! sy geeft een snack of twee,
En roert haer verder niet en leyt haer op de stee,
Ick stondt door rouw verbaest, en wist niet wat te maken,
Ick kon in lange tijd mijn vrouwe niet genaecken.
Dus kom ick nu om hulp, u reed'lijckheyt is groot,
En balsemt mijne wond, in mijn bedroefde noot.
En ick, na dat ick oock was van de wacht gekomen,
Heb ick aen Pankraes Kerk een, droef gesicht vernomen,
Mijn kind'ren alle drie die lagen voor de deur,
En leckten 't g'ronne bloed, gedreven. voor de scheur
Dat slachters binnens huys van paerden lieten loopen,
En schepten 't in haer hoed, dat sy door, honger soopen.
Helaes! naer dit gesicht soo vond ick swaerder kruys,
Mijn al derwaerdste Vrouw die vond ick dood in huys:
Sy sat op eenen stoel, haer handen stijf geladen.
Met vellen van een paert. O swaert van ongenade!
Wat brocht gy my verdriet! ô man! siet ons ellendt,
Hebt gy een Christen hert, dat Christen hert erkendt,
Erbarmt u over ons, aenfiet ons droevighst lyen.
O droeve Burgery! hoe kan ick u verblyen
Daer vreught noch hoop en is, wat wilt gy doch van my?
Wat kan ick hier in doen, dat u tot vreught gedy?
Is u ellende groot? God (hoop ick) sal 't versachten,
Gy moet (naer tegenspoet) een soet verblyen wachten,
Godt straft nu onse sond.
Ons druk is laes! te groot.
Ons sonden zijn voor God noch swaerder, klaer en bloot.
| |
| |
De straf die is wel swaer, maer groot is Gods genaden;
Noch grooter is de deught van sijne vrome daden
Die hy bewesen heeft: wanneer het hem behaegt,
Soo is des Vyands heyr wel haestig weg gejaegt.
Den tijdt valt ons te lang, men siet de nood vermeeren,
En 't langh gevoede bloedt door hongers-nood verteeren.
Men loopt nu by de wegh, en soeckt voor spijs op stract
Dat lang vertreden is: 't is over al, wat raet;
De kassen die sijn leegh, het maegnschap is vergeten,
De brouwerye leegh, den backer heeft niet t' eten;
Den adelycken staet, die 't eer in volheyt hadt,
Die soeckt (door hongers-noodt) haer kost aen hondt en kat.
Den arm gemeene man, die vindt men by de wegen
Met kind'ren doodt ter aerd, door Pest ter neer gestegen:
De Burgers zijn te swack, om alle doode liên,
Gelijk 't behoorlijck is, met aerde te versien.
Helaes! wat sal ick doen? ô ramp! wat sal ick maecken.
Hoe sal hier noch een end van dese droef heyt raecken?
De Stadt, ô quaet bescheyt! en spreekt my daer niet af;
Soo leed ghy meer ellend. In plaets van sonder eeten
Saeght ghy u vleesch en bloedt moortdadigh neêr gesmeten.
'k Heb daer een gruwel af: 'k en sta het nimmer toe;
Tot quyting van mijn eer, ick Leyden nu behoe
Voor 't raeuwe Spaensche juck: 'k sal nimmer consenteeren;
Maer tot mijn laetste bloedt haer van ons wallen keeren.
| |
| |
Ach Burgers! weest getroost, en stelt u doch te vreên;
Erbarmt u over 't volck van Leyden in 't gemeen;
Want, valt gy haer te voet, haer juck sal u verdelgen,
Haer noyt ontroerde bloedt souw u door 't swaerd verswelgen,
Dus sier wel wat ghy doet; de plaegh die valt op u,
Een plaegh daer d'aerd' voor schrickt: een plaegh waer voor ick gruw.
O suyl der Leydsche Staet! ghy hoed ons voor de kuylen
Die voor ons zijn bereydt. Maer laes! ghy doet ons huylen,
Door droeve hongers-nood. Ick acht het swaerder pijn.
Als in het Spaens geweld haers klaeuwen vast te zijn.
Vander Werf, Dirk van Poel, Burgers.
DAer komt de Bode aen. Wat is'er goets geschapen?
Mijn Heer, het Princen volck is dapper in de wapen,
En leggen al gereedt met schepen sonder tal
Recht op 't Noordaasche Vlack.
Door 't water van de Maes?
Wel seven palmen hoogh, daer is nu goede hoope
Te worden haest Ontset, soo sich de wind maer rept.
Ick hoop ghy binnen 's weecks secoers van vyvres hebt.
O overvreugde maer! die Leyden komt begroeten,
En breeckt de Spaense kling aen stucken voor haer voeten.
Brengt dese tijding stracks met vreughde aen den dagh,
Op dat het al het volck tot vreugd verwecken magh.
| |
| |
HOe is de Stad in roer door mannen en door vrouwen?
En hitst de felle twist? Hoe sal ick 't werk noch brouwen
Dat yder sich vernoeght? men schelt al meest op my
Dat ick de oorsaeck hier van dees ellende zy.
Sy volgen quade raet, en gaen te murmureeren,
En dreygen my, en oock mijn huys, te distrueren.
'k Houw echter even stant, en roep wel mannen! hoe!
En brouwt geen binnen-krijgh. Hoe benje dus te moe?
Daer hoor ick weêr gerucht. Wat tijding sal dit wesen?
Leydsche Vrybuyters, Vander Werf.
WY Oorlogs-lieden t'saem versoecken hier by desen
Verlof, om uyt de Stad te trecken met malkaêr:
Daer leyt ons krijgsgeweer, dees last is ons te swaer;
Den honger is te groot; men kan geen wapen voeren,
Gy komt mijn bloed ontroeren
In dees bedroefde staet: hoe wilt gy soo verkeert?
Wy hebben voor de Stad ons mannelijck ge weert,
Tot nu op dese uur: maer als men sonder t' eten
Sijn wacht besetten moet, so kunt gy oock wel weten
Dat 't niet langh dueren kan. De maegh dient eens gevult;
Want hongers-nood in krijgh is hooft van ongedult.
Dan wilt gy naer den tijdt ons spijs en drank verleenen
So sullen wy ons met de Wapens weer vereenen
Ter eeren van dit Land: hoe heeft men 's vyands macht
Op 't Harelemmer Meyr manhaftig t'onderbracht,
En groote proviand door 't vechten afgenomen?
Hoe stonden wy beklemt in 't midden op de stromen,
| |
| |
Doe men haer stormen stut op weersegs spitse top?
Geharnast in het stael, daer noyt een ys'ren kop
Kost breeken onse macht, en met bebloede leeden,
Daer naer hier voor de Poort soo dapperlijck gestreeden
Op 's vyands felle macht? die men naer grooten slagh
Den vyand van den roof met schande vluchten sagh.
Wat roemt gy op u dienst? wat pocht gy op u daden?
't Was u beloofde schuld, en yder een geraden
Voor 't Land een dienst te doen, hoe menig Oorloghshelt
Die midden in de slagh is tot'er doot gevelt?
Ja, die door tegenweer schier doodt hier binnen komen,
En sullen openbaer haer daden niet beroemen
Als ghy met snorcken doet. 'k Stond oock wel eer in 't veldt,
En midden in 't gekerf van 's vyands wreed geweldt,
Dat helm en harnas wel van 't lijf wierd weg geslagen:
Maer noyt ick sulck een roem heb door de Stad gedragen.
Wat meent ghy blaffers, dat men u noch smeecken sal,
Op dat naer u vertreck gy Leyden doemt ten val?
Neen, tomelose schaer; al is de Stad vol plagen,
Gy sult in u vertreck het onluck met u dragen:
Want ick hier niemandt niet beloof het daeg'lijcks broodt,
De proviand is kleen, 't getal van 't volck is groot.
Wel aen vertreckt te samen,
Belhamels van de Stadt, die hier sich niet en schamen
Te schelden haren Raed, wijck voort uyt dese sael,
Eer ick door grimmigheydt met 't swaerd u achterhael.
| |
| |
Vander Werf.
EN sal ick nimmer rust naer 't lyen oyt genieten?
Hoe lange sal de twist hier noch in volheyt vlieten?
Hoe langh sal 't slangespogh gestadigh zijn op my?
Ondankb'ren onderdaen, die ick van 't juk bevry.
Ach, waermijn ziel gestort, soo had ick dees ellende
En droef heyt niet gesien! maer waer ick my nu wende
Ick vinde nimmer troost. Hy quijt sich als een man
Die 't rasende gemeent in stilte brengen kan.
O Droevigh noodtgeval! wat ramp komt my bestryen,
Nu my het hongers-swaert en pest so veel doet lyen,
Mijn ingewand verteert, mijn herte klopt en slaet,
Dat door den hongers-nood hoe langs hoe meer vergaet;
Helaes! 'k ben buyten hoop, nu ik de doode lijken
Sie Ieggen op de straet: geen Pest verschoont de tijken,
Noch wijs en hoog van moed; maer sterven over al
Ontelbaer van mijn volk, so dat'er binnens wal
Meer sterven van de Pest, als hongers sware plagen,
So veel dat nu het Volk de lijcken niet kan dragen,
Of voeren onder d'aerd: ja blijven op de straet
Door swackheyt leggen neêr, en sterven op der daet.
Dees plagen zijn wel groot, maer nu komt daer noch boven
U overfelle twist, en soekt my te beroven
Van 't loffelijk Staten-dienst, en hitst de goe gemeent
Gestadig op de loop! al zijnse vast vereent,
Het slaetse weder los door een bedrogh van schrijven;
So dat men nacht op nacht in wapen dient te blijven.
O endeloose druck! hoe parst gy nu mijn kroon?
| |
| |
O Pest! o hongers-swaerd! wat brouwt ghy al veel doôn?
Wel eer gink ruyter-wacht 's nachts binnens walle draven,
En stuttend rottend volck, dat sich op straet begaven,
En dwong haer op der daed te seggen, wat sy daer
Dus eenigh in de nacht beslooten met malkaer;
Sy dan met quaet gelaet en wederspannig spreecken,
En willen haer geleen niet voor de Ruyters breecken,
Maer willen 't vals pardon aennemen met gewelt,
Dat ons Baldeus hier oock soo vaeck heeft voorgestelt.
De ruyters furieus die tegen strack aen 't rijden,
Besetten over al het volck aen alle zijden,
En hielden s'alle staen, en spraken, mannen, hoe?
Ghy soeckt u ongeval, ghy soeckt u eygen roe
Te halen op u lijf. Ach! stelt u doch te vreden,
Laet u vergaren staen, en wilt naer huys toe treden,
Het muytenerend volk voor haer geen kans en sagh,
Die schaemden hare daed; en sonder iet gewagh
Te maken op de straet, is elck na huys gevlooden.
Maer laes! het paerde-vleesch wierd ons soo wel van nooden
Dat wy de ruyter-wacht heel hebben afgeschaft,
En maken 't paerde-vleesch ons lichaem tot een graft.
Dan ach! de Glippers vals die 't Vaderland versaeckten,
Die bieden vrede aen, en eertijds oproer maeckten;
Maer d'eerb're Magistraet haer voor de Vrede wacht:
Dees Vree, dees valschen Vree, die werd hier niet geacht.
Men neemt een spiegel klaer aon Haerlem, Zutphen, Naerden,
Hoe dat een bloed'ge Vree dees vrome liêns beswaerden.
Dus schreven wy terstond, het fluytje gaet seer soet,
Wanneer de Vogelaer het vinkje komen doet.
| |
| |
Men acht geen valsche tongh, wanneer hy komt tot vleyen,
Of eene Crocodil, wanneer hy staet teschreyen;
Want beyde is 't bedrog, de Crocodil of tong,
Die noyt uyt droeffenis, maer uyt een loosheyd song.
Burgers.
DE Stad is heel in roer: het volck met groote hoopen
Begint nu op de straet al rasende te loopen
Met sonderlingh krackeel; d'eeen vecht, en d'ander schreyt,
En hebben sich te hoop recht voot 't Stadt-huys verspreyt.
D'een wil de Magistraet in 't lauwe bloed verdomp'len;
D'aer wil de Haeghsche Poort met aenslagh overromplen:
Men hoort een Wee geschrey door onderling gevecht,
't Verraet komt voor den dag, en weer tot niet geslecht:
Dan laes! wat baet ons doch die muyten, twisten, schelden,
't Is beter dat wy t' saem d'ellend en droefheyt melden
Die 't Burgermeesterschap bedient, dien Vander Werf,
Op dat hy middel soeckt te stutten het verderf
Van onse Burgery. Daer komt den trouwen Herder.
Houd stand! ô waerden Heer! en treed doch nu niet verder.
Siet met medogentheyd ons rey van Burgerlien:
Wilt ons in dees ellend doch eens u bystand bien.
Erbermt u over ons: ach! sier dees mag're leden
Die steeds om laeffenis u hebben aengebeden,
Maer wierden noyt vertroost. Wy bidden andermael,
Troost ons in ons ellend, en doet ons bly onthael.
Wat hulp sal ick u doen? die sellefs moet gaen dwalen
| |
| |
Om een'ge laefenis tot mijn behoef te halen?
Hoort, Burgers, eens voor 't lest: 'k en weet geen ander raet,
Als dat gy met 't geweer my datelijck verslaet,
En kapt mijn romp van een, en deelt malkaêr de stucken,
Soo wijdt het strecken kan: kom, wilt mijn ziel ontrucken,
Ick ben ter dood bereyt: mijn lijf sy u een roof,
Op dat ick daer den nood en honger mee verdoof.
Ick acht het minder pijn dat ick voor u moet sterven,
Als ick in 't leven dan de Stad sou sien bederven.
Komt, Burgers, tast nu toe: voldoet uw 's Heeren eysch,
Voldoet de laetste dienst, in 't snijden van mijn vleysch.
Nu, nochte nimmermeer, ô trouwe Heldt der Helden!
Die uwe iijf en bloed soo menigmale steltlen
Voor ons in doods gevaer.
U lijf, en moedig bloed, sturf Leyden tot een roe:
Wy soecken niemands bloed; maer om ons lijf te houwen.
Gy moogt hem niet vertrouwen,
Sijn lagen die zijn vals, sijn wegen zijn gestrickt,
Gelijck een vogelaer die op den vogel mickt:
Of als een honig-aes dat in de waterstromen
En het bedrog niet weet, maer schiet soo na de grondt,
Doch word op versche daed fenyniglijck gewondt;
Een wond, een droeve wond, die niet is om genesen;
En moet door gragigheyt een anders proye wesen;
Aldusis 's vyandts aes; want soo ghy eenmael bijt,
Zijt ghy, door loos bedrogh van 't aes, u leven quijt.
En is dan hier geen troost?
U troost is in Gods handen.
| |
| |
Hoop heeft ons lang vertroost, maer komt ons nimmer landen.
Wanneer ons troost hier land, sal 't luck hier endloos zijn.
Die komst die duurt te lang, en voed ons dood'lijck pijn.
Hier gelt geen morren meer. Ick kan u wond niet heelen,
Sier daer, daer is mijn swaerd; wilt gy mijn lichaem deelen,
Soo helpt my uyt de pijn.
Godt sloegh ons al tot niet
Indien men 't moedigh lijf soo jammerlijck dood stiet.
Vander Werf.
O Endeloose druk! ô schamper listigh schrijven,
Wat lagen sult gy noch voor onse wallen drijven?
Hoe duyckt de slangh in 't gras, die 't gift nu op ons draeght,
Terwijl 't verhongert volck door pest werdt opgeknaeght!
Den Burger roept, maeckt Vreê: maer 'k heb den eed geswooren
Voor 't lieve Vaderland: dies wil ick nimmer hooren
Na Spaensche logentael. O Godt komt dond'ren neer,
En slaet de qua met vrees, u handt is ons geweer.
Gy zijt dien stercken God, die Pharôs machten smoorde,
Senacherib versloeg, en 't boose volck vestoorde.
Kom, help: de Leydsche Stadt; sy bidden om genaed,
Besiet haer droef ellendt, en hongerigen slaet.
|
|
Auteursrechtvrij