Zangen van hoop

[p. 106]

Wijsje

Je moeder wil niet slapen gaan:
de nachtegaal is reeds aan 't slaan
en zilvren sterren bloeien.

Ik zie haar op en neder gaan
ik zie haar voor de tafel staan
zie de roode lamp nog gloeien.

Waarom dooft zij nog niet het licht
en doet de donkre luiken dicht
en doet den grendel gillen.

Pas op, mijn lief, het zwaar gewicht
dat houdt het achterdeurtje dicht
't kon wel eens piepen willen.

Laat kaars en kandelaar maar staan
en doe je zwarte jurkje aan
en je oude zachte slofjes:

en als ze je nóg hooren gaan
pas op dan voor 'n schijn der maan
en houd je adem dofjes.

Als je langs deel en koeienrij
- het kot en vaarzenhok voorbij -
hebt 't deurtje in den wingerd,

tik dan heel even zachtkens mij,
ik sta er, liefje, wachtend bij,
zorg dat 't gewicht niet slingert.

Belloo gromt niet, zal niet aanslaan
geef hem 'n kluif, doe 'm verstaan
het strotje te bedwingen.

[p. 107]

 

Je moeder zal wel slapen gaan,

 

ons zijn de sterren, hemel en maan

 

en 't heerlijk vogelzingen.

 

 

 

't Bepereld gras, 't fluweelig mos,

 

het blinkend pad en 't weemlend bosch

 

om 't brons van korenaren.

 

 

 

't Gestrakte jurkje woelt wat los

 

het blanke vleeschje geurt, is ros

 

als rèze rozeblaren.

 

 

 

Aanlicht de lichte morgen weer,

 

lig je droomend op je bedje neer

 

met handjes saamgevouwen.

 

 

 

Je moeder, 'n Engel van den Heer,

 

- liggend op vleugelen en veer -

 

een Heilge denkt te schouwen.