Zangen van hoop

[p. 108]

Het Eeuwig Liefdefeest

Zooals de eeuwge aether de eeuwge ruimte kust
en draagt de warme aarde in zijn zachte armen:
zooals de eeuwge zee naar eeuwge landen gutst,
en aan haar eeuwig stort zijn zingend liefd-alarmen.

Zooals in 't voorjaar, licht, het liefdezingend beestje
om 't vrouwtje hipt en breidt zijn glanzge veeren uit
en kust het hartje; het zingend liefdefeestje
geeft vogels eeuwig, altijd 'n bruigom altijd 'n bruid.

Zoo draag ik in mijn hoofd 'n volk bont van geleden,
mannen, vrouwen, hoogrijzig, stralend van sterke daad,
mannen, vrouwen, klein en zwak, laf stil van zeden,
kunstenaars en wijzen met lichtend hoog gelaat.

Gij draagt hen, als de ruimte draagt de aarde
zooals 'n spinne één is met haar draden en ze draagt,
tot bloeien naar het licht in uwer lenden gaarde
en plengt ze met uw bloed, mijn ranke schoone maagd.

Later als stille palmen spelen op windevaart
en dansen naar het licht en wuiven naar beneê
waar onze oude asch als 'n hoopje wordt bewaard
gaat over wereld juichend, uit u en mij ons twee

'n leger kerels, 'n leger helden, sterke vrouwen
die hoogtrotsch treden, doch teeder 't stralend oog:

[p. 109]

 

om hen lichtfeesten de vruchtbegloeide gouwen

 

schoonheid rijst marmerblank om hen omhoog.

 

Zij zijn de kinderen van u en mij; de armen, de deemoedigen

 

de veelgevloekten: o lief, wat schoone geest

 

nu tusschen u en mij, mijn blanke ree, mijn goedige,

 

bij ons van man en vrouw 't eeuwge liefdefeest.

 

 

 

Ik kus u en de sterren die verschieten zijn gouden gaven, die de nacht

 

met zachte hand om uw bruidsbed strooit, doet lichten,

 

er staan aan hemel veel, 'n gouden krijgerswacht,

 

zij staren duizend! duizend! als duizend komende gezichten.

 

 

 

Ik kus u, in den weerschijn van uw oogen

 

zie ik mijn beeld: ik zie mijzelf in u veel malen weer:

 

achter uw donkre wimpers vloeit in gouden zonnetogen

 

een eeuwig blauwend stralend liefdemeer.