Zangen van hoop

[p. 95]

Waar de blanke golfjes spelen

Waar de blanke golfjes spelen
van de glinsterende vliet,
windekelken, blank, struweelen
om de piepers in het riet.

Waar de wolkjes hemelhooge
staan, op 't blanke uitgeprint,
donzen vlokjes, aangevlogen
door het suizen van den wind.

Waar de spaan des sterke roeiers
rythmisch op en neder gaat
leliën en waterbloeiers
op de deining dansen laat.

Waar de zomer met zijn koren
en de wilde winter woont:
rijk van 't gouden zonnegloren
als geen Noorderstorm er troont.

Daar tusschen de blanke velden
ligt uw huisje als 'n hof,
roode pannen zich vèr melden,
grijze luiken staren dof.

Leeuwrik woont bij u en koekoek
en 'n snelle hazewind,
en 'n waggelende rokbroek
't blonde vochtigneuzen kind.

Rozen zijn er ook en sterren
en des nachts de lieve maan:
menschenoogen blijven verre,
doet gij 't blanke hempje aan.

[p. 96]

 

Maan en sterren mogen lezen

 

wat ik ook zoo gaarne zag,

 

mogen om uw wezen wezen,

 

blank en stralend als de dag.

 

 

 

Rankheid als de duive zelve

 

Blankheid van de rose jasmijn,

 

vormen als 'n sprookjeselve

 

slank en teer en reeënfijn.

 

 

 

Heerlijk zullen zij zich roemen

 

die dit schoonste zullen schouwen

 

glans en geur en verf van bloemen

 

beeldenschoonheid, fijn gehouwen.

 

 

 

Ik die wandel onder menschen

 

zal het wonder nimmer zien,

 

al mijn hopen, al mijn wenschen,

 

gaan als ijle droomen, vliên.