Jonge Mei

[p. 88]

Gij maaier.

Gij maaier van het koren
gij kromgewerkte maat
die, als de morgenklokken
door zon nauw overtrokken
gaan klokken met de hanen,
reeds zoekt uw vroege banen
en met uw builtje gaat
tot zonne 't glanzen laat.

De geur van werk en aarde
de geur van hof en grond
walmt om u als 'n asem,
zij drinkt uit aardemond
haar dauwen en haar wasem
werk, werk, en 't zure zweet
men altijd met u weet.

Het merkend zonnebranden
liet u geen plekske wit
van brons zijt ge als gegoten;
en brandt gij vuur-verhit,
gij wordt niet neergestoten

[p. 89]

 

uw arm in statig zwieren

 

weerstaat de zonnevieren

 

 

 

'n Koning in het wrochten

 

uw kromme lijf hoort lof:

 

geen arbeid die zoo zwaar gaat

 

gebogene in het stof

 

zijt gij 't die ons het lijf laat,

 

en van uw kracht wilt geven,

 

met zon, het brood tot leven.

 

 

 

Nog wordt 'n gouden daalder

 

u in den hand geduwd,

 

nog is uw kromme wezen

 

door eindloos doen verruwd:

 

maar Priester zult gij wezen

 

'n toonbeeld en 'n vader

 

als 't land ons is tegader.

 

 

 

Dan zullen liedren eeren

 

u, die zooveel gaf uit,

 

want prijzend zal men kronen

 

met lied en lof en luit

[p. 90]

 

het voorbeeld voor de zonen

 

en dochters ‘eer en leven

 

wie zich wist weg te geven!’