Jonge Mei

[p. 68]

De zonnebruid.

Kling! Kling! Kling! de blanke bel

als 'n vuurzon aan haar hand

staat ze breed, de schuitsmamsel,

glijdt ze door het groene land.

Hoog als uitgesneden staat ze

op begulde bruine schuit,

of er voor de wereld vaart ze,

gouden, gouden, wordt geluid.

‘Kling! Kling! Kling wat bruggestoven

met je zaniklange draaien

opgedaan en doorgeschoven

want de tijd gaat naar de haaien!’

‘Bellen zal ik tot je hoofdje

op komt steken uit 't zand

waar je slaapt je kikkerstoofje

met je strooppot in je hand.’

[p. 69]

 

Kling! Kling! Kling! de zonne wou wel

 

die zong maar mee en lachte mee

 

die bleef rond de schuitsmamsel

 

wat ze neeg en wat ze dee.

 

 

 

‘Kling! Kling! Kling! mijn vroolijk bellen

 

hoort gij kerels is voor mij,

 

wil de wereld openstellen

 

't is nu zonne, zonnetij!’

 

 

 

Kling! Kling! Kling! gaat 't gouden luiden

 

onder gouden zonnepoort,

 

weiden zijn bebloemd als bruiden

 

en de zonnebruid wil voort.